നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവിന്‍; നമുക്ക് അത്ഭുതങ്ങള്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കാം

എന്റെ മുത്തശ്ശിക്ക് കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഉണ്ടായ ഒരു അസ്വാസ്ഥ്യവും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു അനുഭവവും ആണ് ഈ പോസ്റ്റിനു ആധാരം. സംഭവം ചുരുക്കത്തില്‍ ഇവിടെ ആദ്യം വിവരിക്കട്ടെ; ഒരു രാത്രി പാതിരാവിനു ശേഷം ശ്വാസതടസ്സവും മറ്റും മൂലം ഉണരുകയും വല്ലാതെയാവുകയും ചെയ്ത മുത്തശ്ശിയെ അപ്പോള്‍ തന്നെ ആശുപത്രിയില്‍ എത്തിച്ചു. സംഭവം ആലപ്പുഴയില്‍ ആണ്; ആലപ്പുഴയില്‍ ആകെയുള്ളത് ഒന്ന് രണ്ടു സ്വകാര്യ ആശുപത്രികളും ഒരു മെഡിക്കല്‍ കോളേജും ആണ്. അതിലെ ഒരു സ്വകാര്യ ആശുപത്രിയിലേക്കാണ് കൊണ്ട് പോയത്. ആ ചെറിയ ആശുപത്രിയിലെ ആകെയുള്ള ഹൃദ്രോഗ വിദഗ്ധന്‍ ഉടനെ എത്തുകയും ചെയ്തു. ഒരു പ്രാഥമിക പരിശോധനക്ക് ശേഷം ഉടനെ ഐ സി യു വിലേക്ക് മാറ്റുകയും പുറത്തു നിന്ന ബന്ധുക്കളോട് വന്നു ഇപ്രകാരം പറയുകയും ചെയ്തു:

"സംഗതി വലിയ കുഴപ്പമാണ്. ഇടത്തെ വെന്‍ട്രിക്കില്‍ പണിമുടക്കിയിരിക്കുന്നു. ഒന്നും പറയാന്‍ സാധിക്കയില്ല. പ്രതീക്ഷ വളരെ കുറവാണ്. നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കുക. ഒരു അത്ഭുതം സംഭവിക്കുമെന്ന് നമുക്ക് പ്രതീക്ഷിക്കാം"

ഇപ്രകാരം ഒരു ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നത് കേട്ടാല്‍ എന്ത് തോന്നും; അപ്രകാരം ഭയചകിതരായ കൂടെയുള്ളവര്‍ (ഞാന്‍ അന്ന് ആ സംഘത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; സ്ഥലത്തില്ലാതിരുന്നത് നിമിത്തം) "തീ തിന്നു" രണ്ടു മൂന്നു മണിക്കൂര്‍ കഴിച്ചു കൂട്ടി. അതിനുശേഷം പുറത്തേക്കു വന്ന ഡോക്ടര്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു:

"ഒരു അത്ഭുതം തന്നെയാണ് സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത്; ഇപ്പോള്‍ പൂര്‍ണമായും ഭേദം ആയിരിക്കുന്നു. സ്ഥിതി വളരെ മെച്ചം. "

കുറച്ചു നേരത്തിനു ശേഷം ഒരു ദിവസം കൂടി കിടന്നതിനു ശേഷം ഒരു ഇ സി ജി എടുത്തിട്ട് ഡിസ്ചാര്‍ജ് ചെയ്യാം എന്ന് വരെയായി. രോഗം ഭേദം ആയതില്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഞാന്‍ ഉള്‍പ്പടെ എല്ലാവരും സന്തുഷ്ടരാണ്. ഇപ്പോള്‍ സ്ഥിതിഗതികള്‍ ഏകദേശം ശാന്തമായിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, ഈ അത്ഭുതത്തിന്റെ കടന്നുവരവ് ഒരല്‍പം കൂടുതല്‍ പഠനം അര്‍ഹിക്കുന്നു. പ്രസ്തുത ഡോക്ടറെ കുറിച്ച് ഒരു ബന്ധു പറയുന്നതിങ്ങനെയത്രേ:

"അദ്ദേഹം സ്ഥിരമായി പറയുന്നതാണ് 'നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കു' എന്ന വാചകം. രോഗം ഭേദമാകുന്നതില്‍ രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനക്കും പങ്കുണ്ടെന്ന് ഒരു ധാരണ ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ആളുകള്‍ക്ക് സംതൃപ്തി ഏറുന്നു"

ഈ വാചകത്തില്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് തീര്‍ച്ചയായും 'ഭക്തരായ ആളുകളുടെ' കാര്യമാണ്. ഡോക്ടര്‍ക്കും രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്കും ഭക്തിയുണ്ട് എങ്കില്‍ ഇത് രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്ക് ഒരു സംതൃപ്തി ദായകമായ അനുഭവം തന്നെയാണ്. ഇതിലൂടെ ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌ ഉണ്ടാകുന്ന ചില ഗുണങ്ങള്‍ ഇവയായിരിക്കാം:

൧. "നമ്മെപ്പോലെ വിശ്വാസം ഉള്ള ഒരു ഡോക്ടര്‍" എന്നാ ധാരണ പരത്തുന്നതിലൂടെ രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കളുടെ ഡോക്ടറിലുള്ള വിശ്വാസം വര്‍ധിക്കുന്നു.

൨. "ആ ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌ നല്ല കൈപ്പുണ്യം ഉണ്ട്; അല്ലെങ്കില്‍ അത്ഭുതങ്ങള്‍ എങ്ങനെ സംഭവിക്കും"; ഈ ധാരണയും ഡോക്ടറില്‍ ഉള്ള വിശ്വാസം വര്‍ധിപ്പിക്കുന്നതില്‍ ഒരു വലിയ പങ്കു വഹിക്കുന്നു.

നിങ്ങളുടെ ഒരു ബന്ധുവിനോ ചങ്ങാതിക്കോ ഒരു അസുഖം വന്നു എന്ന് സങ്കല്‍പ്പിക്കുക. ആ അസുഖം അത്ര വലിയ ഒന്നല്ല എന്നും ഇരിക്കട്ടെ. ഈ ഡോക്ടര്‍ ചിലപ്പോള്‍ അതിനെ പര്‍വതീകരിച്ച് കാണിച്ചേക്കാം. പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചേക്കാം. ഒടുവില്‍ ഒരു അത്ഭുതത്തിന്റെ പേരും പറഞ്ഞു വിനയാന്വിതനായി നിങ്ങള്ക്ക് മുന്നില്‍ അവതരിച്ചേക്കാം.

ഇതിലെന്താ എന്നാവും ചോദ്യം. പര്‍വതീകരണപ്രക്രിയയിലൂടെ രോഗിയുടെ കൂടെയുള്ള ആളുകളുടെ ഭയം ഉണര്‍ത്തുകയാണ് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ സംഭവിക്കുന്നത്. അനാവശ്യമായി ആളുകളെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നതിന് (അത് വെറും മണിക്കൂറുകള്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണെങ്കില്‍ കൂടി) നല്ലതാണെന്ന് ആരും പറയില്ല എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു; അതിനു എതിരെ നിയമനടപടി സ്വീകരിക്കാന്‍ സാധിക്കയില്ല എന്നാണു എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ രക്ഷപ്പെട്ടെല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് സമാധാനിക്കുകയും ഡോക്ടറുടെ കൈപ്പുണ്യത്തെ വാഴ്ത്തുകയും ആവും പലപ്പോഴും സംഭവിക്കുക. അങ്ങനെ വിശ്വാസത്തെ വാണിജ്യവല്‍ക്കരിച്ചു ആളുകളില്‍ അനാവശ്യമായി ഭീതിപരത്തി ഒരു ഡോക്ടര്‍ തന്റെ ജനപ്രീതി കൂട്ടുന്നു. ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രബുദ്ധകേരള സമൂഹത്തില്‍ ഇങ്ങനെയും സംഭവങ്ങള്‍ നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതോര്‍ത്തു തലകുനിക്കുക അല്ലാതെ നമുക്കെന്തു ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കും.

ഇങ്ങനെ പഠിച്ച ശാസ്ത്രത്തെക്കാള്‍ അത്ഭുതങ്ങളിലും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും വിശ്വസിക്കുന്ന ഡോക്ടര്‍മാരെയും വിശ്വാസത്തെ വാണിജ്യവല്ക്കരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഡോക്ടര്‍മാരെയും (ഇതില്‍ ഏതെന്കിലും ഒരു ഗണത്തില്‍ ആവും പ്രസ്തുത ഡോക്ടര്‍ പെടുക എന്ന് ഞാന്‍ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു) ഇപ്പോഴും നമ്മുടെ മെഡിക്കല്‍ കോളേജുകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു വിടുന്നുണ്ടോ ആവോ?

അനുബന്ധം: ഒരുപക്ഷെ എന്റെ മുത്തശ്ശി വളരെ ക്രിട്ടിക്കല്‍ ആയ ഒരു അവസ്ഥയില്‍ ആയിരുന്നിരിക്കാം. വിജയിക്കാന്‍ വളരെ സാധ്യത കുറഞ്ഞ ഒരു ചികില്‍സയുടെ അപൂര്‍വവിജയം ആയിരിക്കാം അന്നവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. പക്ഷെ, അതിനുള്ള സാധ്യത കുറവായതിനാലും നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച ഒരു ബന്ധുവിന്റെ അഭിപ്രായവും ഈ ഡോക്ടറിന്റെ വാക്കുകളില്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന അത്ഭുതങ്ങളിലുള്ള വിശ്വാസവും ആ സാധ്യത തള്ളിക്കളയാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.

തിരു കൊച്ചിയും ഇതര സര്‍വീസുകളും - എന്തിനീ തിടുക്കം

തിരു കൊച്ചി എന്നത് ഈയിടെ തുടങ്ങിയ കെ എസ് ആര്‍ ടി സി യുടെ നഗര സര്‍വീസ്‌ ആണ്. ഏറണാകുളം നഗരത്തില്‍ ഇതുവരെ സിറ്റി സര്‍വീസ്‌ നടത്തിയിരുന്നത് സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ മാത്രം ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കൊച്ചിക്കാര്‍ക്ക് ഈ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസ്‌ ഒരു പുതുമയുള്ള കാര്യമാണ്. ഒരു ഏറണാകുളം നിവാസി എന്ന നിലയില്‍ ഞാന്‍ ഈ പുതിയ സര്‍വീസിനെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു - കൂടുതല്‍ ബസ്‌ സര്‍വീസുകള്‍ യാത്ര ദുരിതം കുറയ്ക്കും എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് മാത്രം (ഒരു സാധാരണ യാത്രക്കാരന്‍ എന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് ചുവന്ന ബസ്സും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ബസ്സും തമ്മില്‍ ഒരു വ്യത്യാസവും ഇല്ല). പക്ഷെ, ഇതിലുപരി സ്വകാര്യ ബസ്സും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ബസ്സും തമ്മില്‍ വലിയ അന്തരമുണ്ട്.

കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി: കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനം ആണ്. പൊതുസ്വത്താണ് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഈ സര്‍വീസുകള്‍ നടത്താനായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല, റൂട്ടുകള്‍ക്കുള്ള പെര്‍മിറ്റുകള്‍ കൊടുക്കുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍ ആകയാല്‍ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് പുതിയ റൂട്ടുകളില്‍ സര്‍വീസ്‌ തുടങ്ങാന്‍ എളുപ്പം ആണ്. റൂട്ടുകള്‍ തീരുമാനിക്കുന്ന കാര്യത്തില്‍ ലാഭം എന്നതിനെക്കാളും സാമൂഹിക നീതി എന്ന കടഘവും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി പരിഗണിക്കും എന്ന് പൊതുജനം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

സ്വകാര്യ (ചുവന്ന) ബസ്സ്‌: ഇവ സ്വകാര്യ വ്യക്തികളുടെതാണ്. അതുകൊണ്ട് ലാഭം മാത്രമാണ് ലക്‌ഷ്യം.

എന്തുകൊണ്ട് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഗര സര്‍വീസുകള്‍ നടത്തണം?

കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി അയ്യായിരം ബസ്സുകള്‍ ഓടിക്കുന്നുണ്ട് എന്നാണു കണക്ക്. അതേസമയം കേരളത്തില്‍ ഓടുന്ന സ്വകാര്യ ബസ്സുകളുടെ എണ്ണം ഇരുപതിനായിരത്തില്‍പരം ആണത്രേ. സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ നടത്തുന്ന മുതലാളിമാര്‍ ലാഭം ഉള്ള റൂട്ടുകള്‍ മാത്രമേ തിരഞ്ഞെടുക്കു എന്നത് വ്യക്തമാണ് - അതല്ല, തിരഞ്ഞെടുത്ത റൂട്ട് നഷ്ടം ആണെങ്കില്‍, അവര്‍ നിര്‍ത്തി വേറെ പനിക്ക് പോവുകയും ചെയ്യും. അങ്ങനെ കേരളത്തില്‍ ഇരുപതിനായിരത്തില്‍പരം ബസ്സുകള്‍ ഓടാനുള്ള ലാഭകരമായ റൂട്ടുകള്‍ ഉണ്ടെന്നു വ്യക്തം.

അതേസമയം, നമ്മുടെ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഷ്ടത്തില്‍ ആണ്. കാലാകാലങ്ങള്‍ ആയി. ഇതിനു രണ്ടു കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവാം.

൧. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ശമ്പളയിനത്തില്‍ സ്വകാര്യ ബുസ്സുകലെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ചിലവഴിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ക്ക്‌ ലാഭം ഉണ്ടാക്കാവുന്ന റൂട്ടുകളില്‍ പോലും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ലാഭം ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.

൨. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഓടിക്കുന്നത് തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകളില്‍ ആയിരിക്കാം. സാമൂഹിക നീതി എന്നാ മാനദണ്ഡം വെച്ച്, ഈ സര്‍വീസുകള്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ ആവാത്തതാണ്.

ആദ്യത്തെ കാരണം നിമിത്തം നഷ്ടതിലാകുന്ന രൂട്ടുകളെ നമുക്ക് തല്‍ക്കാലം മാറ്റി നിര്‍ത്താം. എന്നിട്ട്, രണ്ടാമത്തെ കാരണം മൂലം നഷ്ടതിലാകുന്ന രൂട്ടുകളെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാം. തീര്‍ച്ചയായും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകള്‍ ഒഴിവാക്കാനാവില്ല - ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനം സാമൂഹിക നീതിക്ക് വില കല്പ്പിക്കണം. അപ്പോള്‍, അത്രെയധികം ലാഭകരം ആയ റൂട്ടുകള്‍ സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ക്ക്‌ വിട്ടുകൊടുത്തു സാമൂഹിക നീതിക്ക് വേണ്ടി ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകള്‍ കൂടുതലായി ഓടിക്കുന്നതിന്റെ യുക്തി എന്താണ്. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഷ്ടത്തില്‍ ആയാല്‍, നഷ്ടപ്പെടുന്നത് പൊതുജനത്തിന്റെ കാശാണ്. ലാഭകരമായ റൂട്ടുകള്‍ സ്വകാര്യ മുതലാളിമാര്‍ക്ക് വിട്ടുകൊടുത്തു പൊതുജനത്തിന്റെ പണം കളഞ്ഞു നഷ്ടം സഹിക്കേണ്ട കാര്യം കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ഉണ്ടോ?

അതുകൊണ്ട് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി യെ ലാഭത്തിലാക്കാന്‍ നഷ്ടം നികത്താന്‍ ഉതകുന്ന തരത്തില്‍ സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ ഓടുന്ന റൂട്ടുകള്‍ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഏറ്റെടുക്കുക എന്നത് തന്നെയാണ് നല്ല നയം എന്ന് തന്നെയാണ് കരുതേണ്ടത്. ഈ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ തിരു കൊച്ചി സര്‍വീസും അടുത്തിടെ തുടങ്ങിയ തൃശൂര്‍ നഗര സര്‍വീസും നല്ല കാര്യം തന്നെയാണ്.

തിരു കൊച്ചിയുടെ വരവും അനുബന്ധ പ്രശ്നങ്ങളും

തിരു കൊച്ചി സര്‍വീസ്‌ തുടങ്ങിയ ദിവസത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു പോവുക. അതിനു തലേന്ന് വരെ കേരളത്തിലെ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുപോലുമില്ല ഈയൊരു സര്‍വീസിനെ കുറിച്ച്. മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യവും ഇത് തന്നെയാണെന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. നൂറ്റിയമ്പതോളം ബസ്സുകള്‍ ആണ് നിരത്തില്‍ പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങിയത് - കൊച്ചി നഗരത്തില്‍. ഇതിനു ശേഷം അനവധി സംഭവങ്ങള്‍ ഉണ്ടായി - കൊച്ചി നഗരത്തിലും പ്രാന്ത പ്രദേശങ്ങളിലും. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസ്‌ നടത്തുന്ന റൂട്ടുകളില്‍ കെ എസ ആര്‍ ടി സി യുടെ വരുമാനം കുറയ്ക്കാനുള്ള സ്വകാര്യ ബസ്‌ ഉടമകളുടെ തന്ത്രങ്ങള്‍ പല പ്രശ്നങ്ങളിലും എത്തി. ചില സ്ഥലങ്ങളില്‍ അതിന്റെ ഫലമായി ചെറിയ മിന്നല്‍ പണി മുടക്കുകളും നടന്നു. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസുകളുടെ നടത്തിപ്പും സ്വകാര്യ ബസ്സുകളുടെ നടത്തിപ്പും തമ്മില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യത്തില്‍ വ്യത്യാസമുണ്ട്. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി ബസ്സുകളില്‍ വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്കുള്ള സൌജന്യ നിരക്ക് അനുവദിക്കുന്നില്ല. നമുക്ക് ഈ സാഹചര്യം ഒരു ഉദാഹരണത്തിലൂടെ പരിശോധിക്കാം.

നമുക്ക് ഒരു സ്വകാര്യ ബസ്‌ മുതലാളിയുടെ കാര്യം എടുക്കാം. അയാള്‍ സ്ഥിതിഗതികള്‍ വിലയിരുത്തി ഒരു നിശ്ചിത അളവില്‍ കുറയാതെ ലാഭം കിട്ടും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു ഒരു ബസ് നിരത്തില്‍ ഇറക്കുന്നു. ഇത് ഒരു വ്യവസായം തന്നെയാണ് - പപ്പട കമ്പനിയും തീപ്പെട്ടി കമ്പനിയും ഒക്കെ തുടങ്ങുന്നത് പോലെ ഒരു വ്യവസായം തന്നെയാണ് അയാള്‍ ആരംഭിക്കുന്നത്. അയാള്‍ തുടങ്ങിയത് ആലുവ - ഫോര്‍ട്ട്‌ കൊച്ചി റൂട്ടില്‍ ആണെന്ന് കരുതുക. ആ റൂട്ടില്‍ ഏതെന്കിലും പഠനം അനുസരിച്ച് ലാഭകരമായി നടത്തിക്കൊണ്ട് പോകാവുന്നത് നൂറു സര്‍വീസ് ആണെന്നും വെക്കുക. ഇയാളുടെ ബസ്‌ നൂറാമത്തെ സര്‍വീസ് ആണെന്ന് കരുതുക. അത് കഴിഞ്ഞു ഒരു മാസം കഴിയുമ്പോള്‍ ഒരു പത്തു സര്‍വീസ് കൂടെ സര്‍ക്കാര്‍ തുടങ്ങുന്നു - ആ റൂട്ടില്‍ തന്നെ. അതും വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കുള്ള സൌജന്യ നിരക്കില്ലാത്ത സര്‍വീസുകള്‍ (അതുകൊണ്ട് തന്നെ വരുമാനം കൂടിയവ). അപ്പോള്‍ എന്താണ് സംഭവിക്കുക - ഒരു റൂട്ടില്‍ ആവശ്യത്തിലധികം (ലാഭകരമായി നടത്താന്‍ സാധിക്കുന്നതിലും അധികം) സര്‍വീസ് തുടങ്ങുന്നതിലൂടെ മിക്ക സര്‍വീസുകളും നഷ്ടത്തിലാവുക എന്നതാവും ഫലം. അതില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് സൌജന്യ യാത്ര അനുവദിക്കുന്ന സര്‍വീസുകള്‍ ആവട്ടെ വലിയ നഷ്ടത്തില്‍ ആവുകയും ചെയ്യും. സര്‍ക്കാര്‍ സര്‍വിസുകള്‍ നഷ്ടത്തില്‍ ഓടിയത് കൊണ്ട് പൊതു പണം ആണ് പാഴാവുന്നത്; അത് കൊണ്ട് തന്നെ സര്‍ക്കാരിന് അത് തുടര്‍ന്നും നടത്തിക്കൊണ്ട് പോകാം. പക്ഷെ, നേരത്തെ സര്‍വീസ് നടത്തിയിരുന്ന സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ ആണ് വെട്ടിലാകുന്നത്. നഷ്ടം സഹിക്ക വയ്യാതെ അവര്‍ (ആ വ്യവസായം) നിര്‍ത്തലാക്കുക എന്നതാവും ഫലം. അങ്ങനെ വന്നാല്‍ വീണ്ടും സര്‍വീസുകളുടെ എണ്ണം നൂറില്‍ എത്തുകയും (അതോ അതില്‍ താഴെയോ) സര്‍ക്കാര്‍ വണ്ടികള്‍ ലഭാതിലാവുകയും ചെയ്യും. തുടങ്ങിയത് നൂറു സര്‍വീസുകളില്‍നിന്ന് - നമ്മുടെ ഈ കഥ അവസാനിക്കുംബെഴും നൂറു സര്‍വീസുകള്‍. അവസാനിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ള നൂറു സര്‍വീസുകളില്‍ ചിലത് സര്‍ക്കാരിന്റെതും ആണ് - നല്ല കാര്യമല്ലേ ഇത് എന്നാവും ചോദ്യം.

നമുക്ക് ആ ബസ്‌ മുതലാളിയുടെ കാര്യത്തിലേക്ക് പോകാം. അയാള്‍ ഒരു ബസ്‌ തുടങ്ങി - നല്ല മുതല്മുടക്കോടെ. അത് പാതിവഴിയില്‍ നിര്‍ത്തലാക്കി. കുറച്ചധികം നഷ്ടം ഉണ്ടായി. ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ച പലരും ഉണ്ടാവും. ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു സ്ഥിതിവിശേഷം ആരോഗ്യകരം ആണോ എന്നതാണ് ചോദ്യം. ഇങ്ങനെ പല മേഖലകളില്‍ സംഭവിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷെ നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ വ്യവസായം തുടങ്ങാന്‍ ആളുകള്‍ മടിക്കില്ലേ? വളരെ അപ്രതീക്ഷിതമായ സര്‍ക്കാര്‍ കടന്നുകയറ്റം ഒരു മേഖലയിലും നല്ലതല്ല. അങ്ങനെയുള്ള കടന്നുകയറ്റം അനവധി മുതലാളികളെ ബുദ്ധിമുട്ടിലാക്കും; അങ്ങനെ ആളുകള്‍ മുതല്‍മുടക്കാന്‍ തയ്യാറാവുന്നത് കുറയും.

എന്നുവെച്ചു സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു മേഖലയിലും പുതിയതായി ഇറങ്ങരുത് എന്നാണോ? ഒരിക്കലും അല്ല. സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു മേഖലയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള്‍ ആ ഉദ്ദേശ്യം മുന്‍കൂര്‍ ആയി ജനങ്ങളെ അറിയിക്കണം; തന്ത്രപരമായ (ഉദാ. വിദേശകാര്യം) മേഖലകളില്‍ അല്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഉള്ള അറിയിപ്പ് ഒരു പ്രശ്നവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. ജനങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ ആണെല്ലോ നമ്മുടെ നാട് ഭരിക്കുന്നത്. നമുക്ക് വീണ്ടും ഈ ബസ്സിന്റെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം. അടുത്ത വര്ഷം ആലുവ ഫോര്‍ട്ട്‌ കൊച്ചി റൂട്ടില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഉള്ളതില്‍ 10% സര്‍വീസുകള്‍ക്ക് പെര്‍മിറ്റ്‌ പുതുക്കില്ല എന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. ഇത് കേട്ട് ചില ബസ്സുടമകള്‍ "ഈ വ്യവസായം നമുക്ക് അടുത്ത വര്ഷം കൊണ്ട് നിര്‍ത്താം; വേറെ വല്ല മേഖലയും നോക്കാം" എന്ന് തീരുമാനിച്ചേക്കാം. പുതിയതായി എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് ധാരാളം സമയവും ഉണ്ട്.

അപ്രതീക്ഷിതമായി (സ്വകാര്യ വ്യവസായികള്‍ ഉള്ള) ഒരു മേഖലയില്‍ സര്‍ക്കാര്‍ പെട്ടെന്ന് കടന്നു ചെല്ലുമ്പോള്‍ പ്രശ്നങ്ങളും പ്രയാസങ്ങളും ധാരാളമായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. അത് ആര്‍ക്കും ഗുണം ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന് സാരം.

നികുതി പിരിവിന്റെ തലവും സാമൂഹികനീതിയും

ഏകീകൃത ചരക്കു സേവന നികുതി (ജി എസ് ടി) വേണോ എന്നതില്‍നിന്നു എപ്പോള്‍ വേണം എന്നതിലേക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ധന മന്ത്രി ഐസക്‌, പതിവില്ലാത്ത വിധം, ഒരു കേന്ദ്ര ശ്രമത്തെ സഹര്‍ഷം സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു. ഈ സംരംഭത്തിലൂടെ പ്രധാനമായി വരുന്ന മാറ്റം കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍ തമ്മിലുള്ള നികുതി പങ്കുവെക്കലില്‍ ആണ്. ഒരു സാധാരണക്കാരന് മനസ്സിലാക്കാനാകും വിധം നികുതി പങ്കുവെക്കലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില സാമൂഹികനീതിയുടെ വശങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിക്കുകയാണിവിടെ.

ഇപ്പോഴത്തെ നികുതി പങ്കുവെക്കല്‍ എങ്ങനെ?

ഇപ്പോള്‍ പല നികുതികള്‍ ഉള്ളതില്‍ ചിലത് കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് പോകുന്നു; മറ്റു ചിലത് സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഈടാക്കുന്നു. മൂന്നാമതൊരു തരം നികുതി പിരിക്കുന്നത് തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ ആണ് (ഉദാ: പഞ്ചായത്തുകള്‍). നികുതികളുടെ ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉചിതമായിരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നു.

കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍: ആദായ നികുതി (ഇന്‍കം ടാക്സ്‌), സേവന നികുതി, അന്തര്‍ സംസ്ഥാന വില്‍പ്പന നികുതി മുതലായവ.

സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍: വില്‍പ്പന നികുതി, മദ്യത്തിന്മേല്‍ ചുമത്തുന്ന നികുതി മുതലായവ

തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങള്‍: കെട്ടിട നികുതി, തൊഴില്‍ നികുതി, മുതലായവ.

ആദ്യത്തെ ചോദ്യം, എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു നികുതി പങ്കുവെക്കല്‍ ഫോര്‍മുല ഉണ്ടാക്കിയെതെന്നാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, വില്‍പ്പന നികുതി എന്തുകൊണ്ട് കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന് പോയിക്കൂടാ?, സേവന നികുതി കേന്ദ്രത്തിന് പോകണം എന്നതിന് പിന്നിലെ ഉദ്ദേശ്യം എന്ത്? എന്നിങ്ങനെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം. ആരുടെയോ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങള്‍ ആയിരിക്കാം എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. മറ്റെന്തെങ്കിലും കാരണം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതറിയുവാന്‍ ഞാന്‍ തീര്‍ച്ചയായും തത്പരനാണ്.

വികേന്ദ്രീകരണത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ എല്ലാ നികുതികളും പഞ്ചായത്തുകള്‍ക്ക് നല്കിക്കൂടെ?

നികുതി പിരിവിലൂടെയാണ് പൊതു സൌകര്യങ്ങള്‍ പണിയാനും നിലനിര്‍ത്താനും മെച്ചപ്പെടുത്താനും സര്‍ക്കാരുകള്‍ പണം കണ്ടെത്തുന്നത്. പഞ്ചായത്തുകള്‍ക്ക് ഒരു ചെറിയ മേഖലയുടെ അധികാരം മാത്രമാണുള്ളത്. അതുകൊണ്ട് വിശാലമായ പോതുസൌകര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് താല്‍പര്യം ഉണ്ടാവാന്‍ വഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഒരു ദേശീയ പാത വരണം എങ്കില്‍ ഇങ്ങനെ പൂര്‍ണമായി വികേന്ദ്രീകൃത നികുതി സംവിധാനത്തിലൂടെ അത് സാധ്യമാകാനുള്ള സാധ്യത കുറവാണ്. ഈ പ്രശ്നം മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമാണ്.

അതിനേക്കാള്‍ ഉപരി, സ്ഥിതിസമത്വ ചിന്തയിലും സാമൂഹിക നീതിയിലും ഊന്നിയുള്ള ഒരു പ്രശ്നത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധ തിരിക്കാന്‍ ആണ് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. നമുക്ക് ഒരു പ്രത്യേക പഞ്ചായത്തിന്റെ ഉദാഹരണം എടുക്കാം. മരട് ഏറണാകുളം ജില്ലയിലെ നഗരത്തോട് ചേര്‍ന്ന് കിടക്കുന്ന ഒരു പഞ്ചായത്താണ്. അവിടെ ശോഭയുടെ ഹൈ ടെക് സിറ്റി വരുന്നു എന്ന് കരുതുക. ആ പദ്ധതി എല്ലാവര്ക്കും അറിയുന്ന പോലെ പതിനായിരക്കണക്കിനു തൊഴിലുകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം. അനവധി കെട്ടിടങ്ങള്‍ ആ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി ഉയരും. അങ്ങനെ മരടിന്റെ സാമ്പത്തിക നില മെച്ചപ്പെടും. പഞ്ചായത്തിനു കൂടുതല്‍ പണം ലഭിക്കും. പഞ്ചായത്തില്‍ വികസന പ്രവര്‍ത്തനം കൂടുതലായി നടക്കും. വികസന പ്രവര്‍ത്തനം മൂലം കൂടുതല്‍ തൊഴിലുകള്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടും; അയാള്‍ പഞ്ചായത്തുകളില്‍ നിന്ന് ആളുകള്‍ തൊഴില്‍ തേടി മരടിലെത്തും. അത് വീണ്ടും പഞ്ചായത്തിന്റെ വരുമാനം കൂട്ടും. അയല്‍ പഞ്ചായത്തുകളുടെ വരുമാനം തന്മൂലം കുറഞ്ഞാലും അത്ഭുതപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഇത് സ്ഥിതിസമത്വ വാദത്തിനു തികച്ചും എതിരാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ അധികം ബുദ്ധിമുട്ടില്ല. മൈക്രോ ലെവല്‍ നികുതി പിരിവു സാമൂഹിക നീതിക്ക് എതിരാണ് എന്നതാണ് പറഞ്ഞു വരുന്നത്. ചില സ്ഥലങ്ങളെ പുഷ്ടിപ്പെടുതുമെന്കിലും മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലെ പൊതുസൌകര്യങ്ങള്‍ കാലക്രമേണ നാമാവശേഷം ആവാനും (അതുമൂലം, ആ സ്ഥലങ്ങള്‍ വാസയോഗ്യം അല്ലാതെയാകാനും) മതി.

മൈക്രോ തലത്തിലെ നികുതി പിരിവിനും വിനിയോഗത്തിനും തീര്‍ച്ചയായും നല്ല വശങ്ങളും ഉണ്ട്. പഞ്ചായത്ത്‌ പ്രസിഡന്റ്‌ തലത്തില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ ആ തീരുമാനങ്ങള്‍ പ്രദേശത്തിന്റെ പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ പരിഗണന നല്‍കും എന്നത് സ്വാഭാവികം. കൂടാതെ നമ്മുടേത് പോലെ അഴിമതി വ്യാപകമായ സമൂഹത്തില്‍ നികുതി അധികം തലങ്ങളിലൂടെ മുകളിലേക്ക് പോവാത്തതിനാല്‍ അഴിമതി, കാര്യക്ഷമതയുടെ കുറവ് എന്നിവ മൂലമുള്ള നഷ്ടം കുറവായിരിക്കും (കൈക്കൂലി സമ്പ്രദായം ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ വാര്‍ഡ്‌ മേമ്ബെര്‍ക്കും പ്രസിഡന്റിനും മാത്രം കൊടുത്താല്‍ മതിയെല്ലോ).

നികുതി പിരിവു കേന്ദ്ര തലത്തില്‍ മാത്രം ആയാലോ?

അങ്ങനെയുള്ള ഒരു സംവിധാനത്തില്‍ അഴിമതി മൂലമുള്ള പ്രശ്നങ്ങള്‍ വളരെ വ്യക്തമാണല്ലോ; ഒരു കാര്യം സാധിച്ചു കിട്ടനമെന്കില്‍ അങ്ങ് മുകളില്‍ മുതല്‍ ഇങ്ങു വാര്‍ഡ്‌ മെമ്പര്‍ വരെ കൈക്കൂലി നല്‍കേണ്ടി വന്നേക്കാം.

പക്ഷെ, ഇവിടെയും ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മറ്റൊരു പ്രശ്നം ഉണ്ട്. നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്തിന്റെ കാര്യം തന്നെയെടുക്കാം. നമ്മള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയില്‍ വളരെയധികം മുന്നേറി കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ, ഇതര സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ പലതിലും അടിസ്ഥാന വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള സംവിധാനം പോലുമില്ല. കേന്ദ്രത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം രാജ്യത്തു മുഴുവനും പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസ സംവിധാനങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കുക എന്നതായിരിക്കാം. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ മേഘലയില്‍ ഉന്നത നിലവാരം കൈവരിച്ച കേരളം പോലെയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഗ്രാന്റുകള്‍ കരസ്തമാക്കുന്നതില്‍ പരാജയപ്പെട്ടെക്കാം. "നിങ്ങള്ക്ക് ഇതിന്റെ ആവശ്യമെന്താ? ദാ, വടക്കന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ പ്രാഥമിക സൌകര്യങ്ങള്‍ പോലുമില്ല. അപ്പോഴാണ്‌ നിങ്ങള്‍ ഉന്നത സൌകര്യത്തിനു വേണ്ടി ഗ്രാന്റ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്?" എന്ന ചോദ്യം നമ്മുടെ നേതാക്കന്മാര്‍ വളരെയധികം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടാവണം. അങ്ങനെ മുന്‍കാലത്തെ പരിശ്രമം മൂലം ഉന്നത നിലവാരം കൈവരിച്ചതിനു ചിലര്‍ "ശിക്ഷ" അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം. നമ്മള്‍ കൂടി കൊടുക്കുന്ന നികുതിയുടെ ഒരു പങ്കു നമ്മുടെ പഴയ നേട്ടങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി നമുക്ക് തന്നെ നിഷേധിക്കുന്നു. ഇത് അത്ര സുഖകരമല്ല എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലെല്ലോ. ഓരോ ധനകാര്യ കമ്മീഷന്‍ വരുമ്പോഴും നമ്മുടെ പത്രങ്ങളില്‍ നിറയുന്നത് ഈ തരം വാദങ്ങളാണ്.

കേന്ദ്ര തലത്തില്‍ നികുതി പിരിക്കുന്നതിലൂടെ നേരത്തെ കണ്ട സമ്പത്ത് ചില ഗ്രാമങ്ങളില്‍ മാത്രം കുമിഞ്ഞു കൂടുന്ന പ്രതിഭാസം ഒഴിവാക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് നല്ലത് തന്നെ.

നികുതി പിരിവു മുഴുവനായി കേന്ദ്രത്തില്‍ നിന്നാവുന്നതും പഞ്ചായത്തില്‍ നിന്നാവുന്നതും ആയ രണ്ടു സംവിധാനങ്ങള്‍ക്കും അവയുടേതായ ഗുണങ്ങളും ദോഷങ്ങളും ഉണ്ടെന്നു ചുരുക്കം. അതുകൊണ്ടാണ് നികുതിവരുമാനം കേന്ദ്രവും സംസ്ഥാനവും ഒരു നിശ്ചിത അളവില്‍ പങ്കുവെക്കുന്നത്. ആ നിശ്ചിത തോത് ശരിയാണോ എന്നതില്‍ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം. പക്ഷെ, രണ്ടു എക്സ്ട്രീമുകളും പ്രാവര്‍ത്തികമല്ല എന്നത് വ്യക്തമാണ്.

ചരക്കു സേവന നികുതി കൊണ്ട് കേരളത്തിനെന്തു പ്രയോജനം?

കേരളത്തില്‍ കൂടുതലായി വളര്‍ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് സേവന മേഖല ആണ്; ഇതില്‍ ടൂറിസം, ഐ ടി എന്നിവ ഉള്‍പ്പെടും. പക്ഷെ, സേവന നികുതി ഒരു കേന്ദ്ര നികുതി ആകയാല്‍, കേരള സര്‍ക്കാരിന് ഈ സേവന മേഖലകളുടെ വളര്‍ച്ചയില്‍നിന്ന് കൂടുതല്‍ വരുമാന നികുതി ലഭിക്കുന്നില്ല. ചരക്കു സേവന നികുതിയുടെ പരിധിയില്‍ സേവന നികുതി വരികയും, ചരക്കു സേവന നികുതി കേന്ദ്രവും സംസ്ഥാനവും പങ്കുവെയ്ക്കുകയും ചെയ്യുകയാണെങ്കില്‍ കേരളത്തിന്‌ സ്വാഭാവികമായും സേവന മേഖലയുടെ ഈ അഭൂതപൂര്‍വമായ വളര്‍ച്ചയില്‍നിന്ന് കൂടുതല്‍ ഗുണം ലഭിക്കും (നികുതി വരുമാനം ആയി). നേരത്തെയുള്ള നികുതി സംവിധാനം സേവന മേഖലയില്‍ തിളങ്ങുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് എതിരായിരുന്നു; ഇതാണ് ഇപ്പോള്‍ ഈ ഏകീകൃത ചരക്കു സേവന നികുതിയിലൂടെ പരിഹരിക്കപ്പെടുന്നത്.

യു ഐ ഡി നമുക്ക് ഇപ്പോള്‍ ആവശ്യമില്ലാത്തതെന്തുകൊണ്ട്

ഇത് യു ഐ ഡി ചര്‍ച്ചകളുടെ കാലമാണ്. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികള്‍ എങ്ങനെ അതിലെ വലിയ പങ്കുകള്‍ക്കുള്ള ലേലത്തില്‍ വിജയിക്കാം എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നു. ചില മാസികകള്‍ യു ഐ ഡി എങ്ങനെ ഒരു ശരാശരി ഇന്ത്യന്‍ പൌരന്റെ ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിക്കും എന്ന് പരിശോധിക്കുന്നു (സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണുന്നു). ഇവയിലൊന്നും പെടാത്ത മറ്റു ചിലര്‍ എന്തുകൊണ്ട് യു ഐ ഡി ആവശ്യമില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ഇവരെ വികസനവിരോധികള്‍ അറുപിന്തിരിപ്പന്മാര്‍ എന്നൊക്കെ പലരും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും വിളിക്കുന്നുണ്ട്. ബൂലോകത്തില്‍ എന്തുകൊണ്ടോ ഈ വിഷയം അധികം ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടതായി കണ്ടില്ല. എന്തുകൊണ്ട് യു ഐ ഡി വേണം എന്ന നിലക്കുള്ള വാദങ്ങള്‍ അനവധിയാണ്. യു ഐ ഡി കൊണ്ടുള്ള ഉപയോഗം വളരെ എളുപ്പത്തില്‍ നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യാം - പല വികസിത രാജ്യങ്ങളിലും ഉള്ള ഒരു സംവിധാനം ആണെല്ലോ ഇത്. വികസിത ഇന്ത്യ എന്ന സ്വപ്നം എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരന്റെയും (യു ഐ ഡി യെ എതിര്‍ക്കുന്നവരും അല്ലാത്തവരും ഉള്പ്പടെയുള്ളവരില്‍) മനസ്സില്‍ ഉണ്ട് എന്നാണു എന്റെ നിഗമനം. ലേബലിംഗ് (പിന്തിരിപ്പന്മാര്‍, വികസനവിരോധികള്‍ എന്നിങ്ങനെയുള്ള) ഇല്ലാതെ നമ്മള്‍ യു ഐ ഡിയെ എതിര്‍ക്കുന്നവരുടെ വാദം കേള്‍ക്കാന്‍ തയ്യാറാവണം. ഒരു കടുത്ത യു ഐ ഡി ആരാധകനായിരുന്ന ഞാന്‍ ഈ സംരംഭത്തിനോട് അധികം ആഭിമുഖ്യം പുലര്‍ത്താത്ത ഒരാളായി മാറിയത് അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വിലയിരുത്തലിന്റെയും ചര്‍ച്ചയുടെയും ഫലമായിട്ടാണ്. യു ഐ ഡി വേണം എന്ന പക്ഷക്കാരുടെ സാധാരണ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുള്ള മികച്ച യു ഐ ഡി വിരുദ്ധ ഉത്തരങ്ങള്‍ (ചോദ്യങ്ങള്‍ സഹിതം) നിരത്താന്‍ ഒരു എളിയ ശ്രമം നടത്തുകയാണ് ഇവിടെ.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കൊണ്ട് ഗുണങ്ങള്‍ ഇല്ല എന്നാണോ നിങ്ങള്‍ പറയുന്നത്? അനവധി വിദേശ രാജ്യങ്ങള്‍ മണ്ടത്തരം കാണിച്ചു എന്നാണോ?

ഉത്തരം: ഒരിക്കലും അല്ല. യു ഐ ഡി എന്നത് കൊണ്ട് അനവധി ഗുണങ്ങള്‍ ഉണ്ട് എന്നുള്ളത് പൂര്‍ണമായും അംഗീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, മുന്‍ഗണന ക്രമത്തില്‍ ആണ് പ്രശ്നം. മുപ്പതു ശതമാനം ആളുകള്‍ വിശന്നു ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കുന്ന ഈ രാജ്യത്തില്‍ ഇതിലും എത്രെയോ അധികം വലിയ പ്രശ്നങ്ങളില്ലേ? ഒരു സര്‍ക്കാരിനും ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ മുന്‍ഗണന ഉള്ള കാര്യം മാത്രം ചെയ്തു മുന്നോട്ടു പോകാനാവില്ല എന്നും അംഗീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഈ യു ഐ ഡി ഒരു പക്ഷെ, മുന്‍ഗണന ക്രമത്തില്‍ ആദ്യത്തെ ആയിരം കാര്യങ്ങളില്‍ പോലും വരുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രശ്നം. യു ഐ ഡി ക്ക് ചിലവാക്കാനുള്ള ഭീമമായ തുക കൊണ്ട് ഇതിലും പ്രാധാന്യമുള്ള പല പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്കും നമുക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിക്കാം. (ഒരു മികച്ച ഉദാഹരണം യു ഐ ഡി യുടെ പത്തിലൊന്നോ മാത്രം ചെലവ് വന്ന തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ധതി തന്നെയാണ്).

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കൊണ്ട് ദരിദ്രനും ഗുണമില്ലേ? പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ കാതലായ മാറ്റം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ യു ഐ ഡി കൊണ്ട് സാധിക്കില്ലേ?

ഉത്തരം: പൊതു വിതരണ സമ്പ്രദായം മാത്രം കണക്കിലെടുത്താല്‍ റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌‌ ഒരു യു ഐ ഡി തന്നെയാണ്. പൊതു വിതരണ സമ്പ്രദായം മാത്രം കണക്കിലെടുത്താല്‍ റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ കൊണ്ട് പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്ത എന്ത് കാര്യമാണ് യു ഐ ഡി കൊണ്ട് പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കുക? യു ഐ ഡി ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനമുള്ളതിനാല്‍ തിരിച്ചറിയല്‍ എളുപ്പമാകും എന്ന് പറയുന്നതിലും അര്‍ത്ഥമില്ല. കാരണം ആയിരക്കണക്കിന് റേഷന്‍ കടകളില്‍ ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് ഒട്ടും പ്രായോഗികം അല്ല എന്നത് തന്നെ. ഫോട്ടോ ഐ ഡി കാര്‍ഡ്‌ ചെയ്യുന്ന ഉപയോഗം മാത്രമേ യു ഐ ഡി കൊണ്ട് പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ ഉണ്ടാവുന്നുള്ളൂ. റേഷന്‍ കാര്‍ഡില്‍ ഒരു ഫോട്ടോ കൂടെ പതിപ്പിച്ചാല്‍ അതിനും പരിഹാരമായി.

ചോദ്യം: പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ വ്യാപകമായ തട്ടിപ്പുകള്‍ നടക്കുന്നില്ലേ? ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നതൊക്കെ സര്‍വസാധാരണമല്ലേ? ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം ഉള്ളതുകൊണ്ട് രണ്ടാമത്തെ കാര്‍ഡ്‌ എടുക്കാന്‍ പോവുന്ന ആള്‍ പിടിക്കപ്പെടും. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ ഇതിലെ വ്യാപക ക്രമക്കേടുകള്‍ കുറക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് സാമാന്യ ബുദ്ധിയില്‍ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതല്ലേയുള്ളൂ?

ഉത്തരം: ശരിയാണ്, ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നത് ഒരു പരിധി വരെ ഒഴിവാക്കാന്‍ ഫലപ്രദമായി സാധിക്കും, യു ഐ ഡി യുടെ സഹായത്തോടെ. (ഒരു പരിധി വരെ എന്ന് പറഞ്ഞത്, ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും നൂറു ശതമാനം കുറ്റരഹിതമല്ല എന്നതുകൊണ്ടാണ്). ഇന്ത്യയില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ക്രമക്കേട്‌ നടക്കുന്നത് ബി പി എല്‍ ആനുകൂല്യങ്ങളിലാണ് എന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് (എന്റെ പരിമിതമായ അറിവില്‍ നിന്നുള്ള വിലയിരുതലാണിത്). ബി പി എല്‍ വിഭാഗങ്ങള്‍ക്കാണ് വലിയ ആനുകൂല്യങ്ങള്‍ പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തിലൂടെ ലഭിക്കുന്നത്. ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ എന്ന പ്രതിഭാസം ഒഴിവാക്കാന്‍ യു ഐ ഡി യിലൂടെ സാധിക്കും - തീര്‍ച്ച. പക്ഷെ, ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഇപ്പെഴത്തെ സംവിധാനത്തില്‍ ലഭിക്കാന്‍ സാധ്യത വളരെ കുറവാണ് എന്നതാണ് സാരം. രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ലഭിച്ചേക്കാം - പക്ഷേ, ബി പി എല്‍ സര്‍വേ എന്ന സംഗതി കുറ്റമറ്റതാണെങ്കില്‍ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡിനുള്ള സാധ്യത തീരെ കുറവാണ്. ബി പി എല്‍ സര്‍വേ കുറച്ചുകൂടി ഫലപ്രദം ആക്കുകയാണെന്കില്‍ ഒരാള്‍ക്ക്‌ ദരിദ്ര സാഹചര്യങ്ങളില്‍ ജീവിക്കുന്ന രണ്ടു വ്യക്തികള്‍ ആയിക്കാണിച്ചു രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ കരസ്ഥമാക്കുക എന്നത് ഒഴിവാക്കാന്‍ സാധിക്കും. പിന്നെ, രണ്ടു എ പി എല്‍ കാര്‍ഡുകള്‍ നേടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവരുടെ കാര്യം. എ പി എല്‍ വിഭാഗങ്ങള്‍ക്ക് കൊടുക്കുന്ന ആനുകൂല്യങ്ങള്‍ കുറവാകയാല്‍, അങ്ങനെയുള്ള ക്രമക്കേടുകള്‍ കുറവായിരിക്കണം എന്ന് വേണം കരുതാന്‍. അത് വളരെ കൂടുതല്‍ ആണെങ്കില്‍ എന്തെങ്കിലും ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം റേഷന്‍ കാര്‍ഡില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയാല്‍ പോരെ?

ചോദ്യം: ദരിദ്രരുടെ ഇടയില്‍ മാത്രമല്ല ക്രമക്കേട്‌. ഇടത്തരക്കാര്‍ രണ്ടു വായ്പ വ്യത്യസ്ത തിരിച്ചറിയല്‍ രേഖകള്‍ കാണിച്ചു എടുക്കുന്നില്ലെ?

ഉത്തരം: ഉണ്ടാവാം. പക്ഷേ, വലിയ വായ്പകള്‍ക്ക് പാന്‍ നമ്പര്‍ നിര്‍ബന്ധം ആണ്. വലിയ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകള്‍ക്കുള്ള ഒരു യു ഐ ഡി തന്നെയാണ് പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌. രണ്ടു പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഒരാള്‍ക്ക്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നത് വളരെ വലിയ ഒരു കുറ്റമാണ് താനും. പാന്‍ കാര്‍ഡിലൂടെ പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്ത എന്ത് പ്രശ്നമാണ് യു ഐ ഡി യിലൂടെ പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കുക.

ചോദ്യം: പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ അതിനുള്ള ഐ ഡി മെച്ചപ്പെടുത്തുക എന്ന് പരിഹാരം പറയുക. വായ്പ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌ നന്നാക്കുക എന്ന് പരിഹാരം പറയുക. ഇതിനെല്ലാം പകരം ഒരൊറ്റ ഐ ഡി എന്നതാണ് യു ഐ ഡി കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത്. എന്തുകൊണ്ട് ഓരോന്നിനെ പ്രത്യേകം കുറ്റമറ്റതാക്കുന്നത് സ്വീകാര്യമാവുകയും, എല്ലാം കൂടി ഒന്നിച്ചു കുറ്റമറ്റതാക്കുന്നത് സ്വീകാര്യം അല്ലാതാവുകയും ചെയ്യുന്നു?

ഉത്തരം: നിലവിലുള്ള രണ്ടു സംവിധാനങ്ങള്‍ മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിന് പകരം മറ്റൊരു ബൃഹത്തായ സംവിധാനം (കുറെയധികം കാശ് ചെലവ് വരുന്ന) നടപ്പിലാക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ട് എങ്കില്‍ - അങ്ങനെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നവരല്ലേ, അതിനുള്ള ന്യായീകരണവും പറയേണ്ടത്? രണ്ടു സംവിധാനങ്ങളിലെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍, മറ്റു നൂറു കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് കൂടി നിര്‍ബന്ധമാക്കുന്ന ഒരു കാര്‍ഡ്‌ എന്തിനാണ്? യു ഐ ഡി ഒരു കാര്‍ഡ്‌ അല്ല, ഒരു സംഖ്യ മാത്രം ആണ് എന്നാണു നന്ദന്‍ നിലെകാനി ഇപ്പോള്‍ പറയുന്നത് - അപ്പോള്‍, റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ കൊണ്ട് സാധ്യമാകുന്ന തിരിച്ചറിയല്‍ പ്രക്രിയ നേരാം വണ്ണം നടക്കണം എങ്കില്‍ അതിനു ഒരു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ തന്നെ വേണം. അത് റേഷന്‍ നമ്പറിനു പകരം യു ഐ ഡി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്‍ഡ്‌ ആയിരിക്കാം എന്ന് മാത്രം. പിന്നെ, പാന്‍ നമ്പറിനു പകരക്കാരനായി യു ഐ ഡി ക്ക് മാറാന്‍ സാധിക്കും, ശരിയാണ് - അതില്പരം യു ഐ ഡി ക്ക് സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകളുടെ കാര്യത്തില്‍ കൂടുതലായി ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമല്ലേ. മറ്റു നൂറു കാര്യങ്ങള്‍ക്കും കൂടി ഒരേ ഐ ഡി ഉപയോഗിക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് നല്ല കാര്യം തന്നെ - പക്ഷേ, അങ്ങനെ ഒരു സംരംഭത്തിന് വേണ്ട ചിലവുകള്‍ ന്യായീകരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ് വിഷയം.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കാരണം ഒരാളുടെ സ്വകാര്യത നഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്ന് പറയുന്നത് അടിസ്ഥാന രഹിതം അല്ലെ? ഒരു പൌരന്റെ എല്ലാ വിവരവും സര്‍ക്കാര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതില്‍ എന്താണ് കുഴപ്പം. ഓരോ രേഖക്കായി അപേക്ഷിക്കുമ്പോഴും നമ്മള്‍ എല്ലാ വിവരങ്ങളും സര്‍ക്കാരിന് നല്‍കാന്‍ ബാധ്യസ്തരല്ലേ? അതെല്ലാം കൂടി എകീകരിക്കുന്നു എന്നത് എങ്ങനെയാണ് പ്രശ്നത്തിന് കാരണം ആകുന്നത്?

ഉത്തരം: സര്‍ക്കാര്‍ എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു പ്രസ്ഥാനമാണ് - സര്‍ക്കാരിന് ഒരു വിവരം ലഭ്യമാണ് എന്നത് കൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാകുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍ ജീവനക്കാരില്‍ പലര്‍ക്കും അത് ലഭ്യമാകുന്നു എന്നാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരാള്‍ ഒരു ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസന്‍സിനു അപേക്ഷിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. ഡ്രൈവിംഗ് ടെസ്റ്റ്‌ നടത്തുന്നയാള്‍ക്ക് ആ വ്യക്തിയുടെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയെക്കുറിച്ച് അറിയേണ്ട ഒരു കാര്യവുമില്ല. പക്ഷേ, ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് അപേക്ഷ സംവിധാനത്തില്‍ യു ഐ ഡി നടപ്പിലാക്കുന്നതിലൂടെ എല്ലാ വിവരങ്ങളും ലൈസെന്‍സ് നല്‍കുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥനില്‍ എത്തിപ്പെടുകയാണ്. അത് അയാള്‍ പരിശോധിക്കരുത് എന്ന് നമുക്ക് വാദിക്കാം - പരിശോധിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സംവിധാനം ഏര്‍പ്പെടുത്താം. പക്ഷേ, സര്‍ക്കാരിന് ലഭ്യമാകുന്നു എന്ന നിലക്ക് അത് ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് നല്കുന്നയാള്‍ക്കും ലഭ്യമാകണം എന്ന വാദം ഉണ്ടായേക്കാം. നമ്മുടെ എല്ലാ ഏകീകൃത വിവരവും സര്‍ക്കാരിന് ലഭ്യമാകുന്നു എന്നതിലൂടെ ഈ ഉദ്യോഗസ്ഥനും ലഭ്യമാകുന്നു എന്ന് തന്നെയാണ് വസ്തുത. അത് അയാള്‍ക്ക്‌ കിട്ടാന്‍ ചില നിബന്ധനകള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ വെച്ചേക്കാം - പക്ഷേ, അത് ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെടാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. ഈ ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് ഉദാഹരണത്തില്‍, ആ ഉദ്യോഗസ്ഥന്‍ ഒരു പക്ഷേ, അപേക്ഷകന്റെ സാമ്പത്തിക നിലവാരത്തിനനുസരിച്ചു കൈക്കൂലി ചോദിച്ചേക്കാം. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികളില്‍ മാത്രമാണോ എന്നറിയില്ല, “നീട് ടു നോ” എന്നൊരു പ്രയോഗം ഉണ്ട്; ഒരാള്‍ക്ക്‌ അറിയാന്‍ ആവശ്യമുള്ളത് മാത്രം അറിഞ്ഞാല്‍ മതി എന്ന് ചുരുക്കം. ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് ഉദാഹരണത്തില്‍, ഈ “നീട് ടു നോ” പ്രകാരം, ആ ഉദ്യോഗസ്തന്‍ അറിയേണ്ടത്/വിലയിരുത്തേണ്ടത് വണ്ടി ഓടിക്കാനുള്ള അപേക്ഷകന്റെ കെല്പ് മാത്രമാണ്. പക്ഷേ, ചില കാര്യങ്ങളില്‍ കൂടുതല്‍ അറിയേണ്ടിവരും; ഉദാഹരണത്തിന് പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് ഒരുവിധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പരിശോധിക്കേണ്ടിവരും. അത് പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രം മതി - ഒരു പ്രക്രിയയില്‍ എല്ലാ വിവരങ്ങളും പരിശോധിക്കെണ്ടിവരുന്നുണ്ട് എന്നത് എല്ലാ പ്രക്രിയകള്‍ക്കും ആ വിവരം ലഭ്യമാക്കുന്നതിനെ സാധൂകരിക്കുന്നില്ല.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി ഒരിക്കലും അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കില്ല എന്ന് നന്ദന്‍ തന്നെ പറയുന്നുന്ടെല്ലോ. യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കാളിയാവണോ വേണ്ടയോ എന്നത് ഒരു പൌരന് തീരുമാനിക്കാവുന്ന കാര്യമാണ് എങ്കില്‍ ഇതിനെ എതിര്‍ക്കുന്നതെന്തിന്? താല്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് മാറി നില്‍ക്കാം

ഉത്തരം: ഒരാള്‍ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നില്ല എന്ന് കരുതുക. താഴെ പറയുന്ന രണ്ടില്‍ ഒന്ന് സംഭവിക്കാം.

൧. അയാള്‍ക്ക്‌ ഒരു ദോഷവും ഇല്ല. എല്ലാ പ്രക്രിയകളും കാര്യങ്ങളും (അതെ വേഗതയില്‍) യു ഐ ഡി ഉള്ളവരെപ്പോലെ തന്നെ അയാള്‍ക്കും ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കുന്നു.

ഇങ്ങനെ ആണ് കാര്യമെന്കില്‍ എന്തിനു ഒരു പൌരന്‍ യു ഐ ഡി എടുക്കണം? ഇങ്ങനെ ഉള്ള ഒരു സാഹചര്യത്തില്‍ യു ഐ ഡി പദ്ധതി അമ്പേ പാളിപ്പോവുകയില്ലേ. ഒരു പൌരന്റെ ഒരു സ്വാഭാവിക ചോദ്യം ഇതായിരിക്കാം, “എന്റെ പക്കല്‍ ഒരു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ട്, ഒരു വോട്ടര്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ട്. ഇതിനെയെല്ലാം ഏകീകരിച്ചു ഒരു യു ഐ ഡി എടുക്കുന്നത് കൊണ്ട് എനിക്കെന്തു പ്രയോജനം?”. പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് നടക്കുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു വിശാലമായ പരിശോധന യു ഐ ഡി അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് നടക്കുന്നുണ്ട് എങ്കില്‍, യു ഐ ഡി അപേക്ഷയുടെ വില സ്വാഭാവികമായി കൂടും. (അപ്പോള്‍ പിന്നെ ആളുകള്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യത പിന്നെയും കുറയുകയാണ്). കൂടുന്നില്ല എന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ചെലവ് സര്‍ക്കാര്‍ വഹിക്കുന്നു എന്നര്‍ത്ഥം (എപ്പോഴെന്കിലും ആ യു ഐ ഡി അപേക്ഷകന്‍ പസ്സ്പോര്‍തിനു അപേക്ഷിക്കും അന്ന് എന്താണുറപ്പ്? അപേക്ഷിച്ചില്ലെങ്കില്‍ സര്‍ക്കാര്‍ ചെലവ് വെറുതെ കൂടുന്നു എന്ന് സാരം). ചുരുക്കത്തില്‍ ഒരു പൌരന് യു ഐ ഡി ലഭിച്ചാല്‍ കൂടുതലായി ഒരു ഗുണവുമില്ല എന്ന സാഹചര്യത്തില്‍, വലിയ തോതില്‍ ഈ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കാളിത്തം ഉണ്ടാവുക സ്വാഭാവികമല്ല.

അടിക്കുറുപ്പ്: ഇങ്ങനെ പറയുമ്പോഴും പുതിയ അപേക്ഷകര്‍ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. ഒരാള്‍ക്ക്‌ അടുത്തിടെ പതിനെട്ടു വയസ്സ് കഴിഞ്ഞെന്നു കരുതുക. അയാള്‍ വോട്ടര്‍ ഐ ഡി കാര്‍ഡിന് അപേക്ഷിക്കുന്നതിന് പകരം യു ഐ ഡി ക്ക് അപേക്ഷിച്ചേക്കാം, കാരണം യു ഐ ഡി കൊണ്ട് അയാള്‍ക്ക്‌ വോട്ടര്‍ ഐ ഡി കൊണ്ടുള്ളതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ഗുണമുണ്ടായേക്കാം എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ. അതുകൊണ്ട്, പങ്കെടുക്കുക എന്നത് നിര്‍ബന്ധമല്ലെന്കില്‍ പോലും യു ഐ ഡി ക്ക് ചില ഉപഭോക്താക്കള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം.

൨. അയാള്‍ക്ക്‌ യു ഐ ഡി ക്കാരെ അപേക്ഷിച്ചു കൂടുതല്‍ സമയം ഓരോ കാര്യത്തിനും ചിലവാക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട്‌ തുറക്കാന്‍ യു ഐ ഡി ഇല്ലാത്തതു മൂലം അയാള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ സമയം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരുന്നു എന്ന് കരുതുക.

ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടു യു ഐ ഡി നിര്‍ബന്ധമല്ല എന്ന് പറയുന്നത്, ഒരു തരം വിവേചനമല്ലേ? അങ്ങനെ എങ്കില്‍ “യു ഐ ഡി എടുത്തില്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം ദുഷ്കരമായിരിക്കും” എന്നതല്ലേ അത് നല്‍കുന്ന സന്ദേശം? യു ഐ ഡി നിര്‍ബന്ധമാക്കലും “ഉണ്ടെങ്കില്‍ നന്നായിരിക്കും” എന്ന് പറയുന്നതും തമ്മില്‍ ഒരു അന്തരമുണ്ട് - പക്ഷേ, രണ്ടിന്റെയും ധ്വനി തമ്മില്‍ വലിയ സമാനതയുണ്ട്.

സംഘടനാ സംവിധാനങ്ങളും അവയുടെ പരിമിതികളും

നമ്മള്‍ മലയാളികള്‍ സംഘടനയുടെ ബലത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരാണ്. സംഘടന സംവിധാനങ്ങളുടെ അഭാവം ചൂഷണത്തിനുള്ള വാതിലുകള്‍ തുറക്കുന്നു എന്ന് നമ്മളില്‍ ഭൂരിഭാഗവും വിശ്വസിക്കുന്നു. പക്ഷേ, സംഘടന സംവിധാനങ്ങളിലൂടെ ഉണ്ടാകുന്ന തീരുമാനങ്ങളും സമ്പ്രദായങ്ങളും എപ്പോഴും എല്ലാവര്ക്കും നല്ലതാണോ? - ഈ ചോദ്യം പരിശോധിക്കുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍.

ഒരു ഉദാഹരണത്തില്‍ തുടങ്ങാം: അടുത്തിടെ എസ് എഫ് ഐ എന്ന വിദ്യാര്‍ഥി രാഷ്ട്രീയ സംഘടന തെക്കന്‍ കേരളത്തിലെ ഒരു കലാലയത്തില്‍ ഒരു അനൌപചാരിക ഡ്രസ്സ്‌ കോഡ് നടപ്പിലാക്കിയതായി കാണുന്നു - പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ജീന്‍സ്‌ ധരിക്കുന്നതിനെതിരായിരുന്നു ആ ഡ്രസ്സ്‌ കോഡ്. ഇത് പലര്‍ക്കും അസുഖകരമായിരുന്നിരിക്കണം. അതെ സമയം തന്നെ ഇതേ സംഘടന ഉള്ളത് റാഗ്ഗിംഗ് പോലെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ തടയുന്നതിന് വളരെ ഫലപ്രദം ആണ് താനും. ഈ ഉദാഹരണത്തില്‍ ഒരു സംഘടന സമൂഹനന്മാക്കായി നിലകൊള്ളുന്നതിനോപ്പം ചിലരുടെ വസ്ത്രധാരണ സ്വാതന്ത്ര്യം ഹനിക്കുന്നു.

മറ്റൊരു ഉദാഹരണം കൂടി പരിശോധിക്കാം - ഒരു പ്രദേശത്തെ ജനങ്ങള്‍ ഒരു റസിടെന്റ്റ്‌ അസോസിയേഷന്‍ രൂപവല്‍ക്കരിച്ചു എന്നിരിക്കട്ടെ. അവര്‍ ചവര്‍ നിക്ഷേപിക്കാനും അത് പ്രോസ്സസ് ചെയ്യാനും ഒരു പ്ലാനറ്റ്‌ സ്ഥാപിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. അത് പൊതുവില്‍ സ്ഥലവാസികള്‍ക്ക് നല്ലതാണ്. പക്ഷേ, ആ പ്ലാനറ്റ്‌ സ്ഥാപിക്കാനുദ്ദേശിക്കുന്ന സ്ഥലത്തിനടുത്ത് താമസിക്കുന്നവര്‍ കൂടുതലായി ദുര്‍ഗന്ധം സഹിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം. അങ്ങനെ ആ ന്യൂനപക്ഷത്തിനു അത് സ്വീകാര്യമായ സംവിധാനം ആയിരിക്കണം എന്നില്ല.

ചില സംഘടനകള്‍ അവയുടെ നടത്തിപ്പിലെ പാകപ്പിഴകള്‍ കാരണം തന്നെ പ്രശ്നക്കാരാകുന്നു. ഉത്തമ ഉദാഹരണങ്ങള്‍ പാര്‍ട്ടിയിലെ പ്രബലരുടെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് വളരെയധികം മുന്‍തൂക്കം നല്‍കുന്ന രാഷ്ട്രീയ സംഘടനകള്‍ തന്നെയാണ്. പക്ഷെ, ശാസ്ത്രീയ തീരുമാനങ്ങളിലും സംഘടന ജനാധിപത്യത്തിലും വിശ്വസിച്ചു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന സംഘടനകള്‍ ഉണ്ടാകാം - അവയും എല്ലാവര്ക്കും നല്ലതാവണം എന്നില്ല.

• സംഘടന ഇല്ലായ്മ: ഇത് ഒരു എക്സ്ട്രീം ആണ്. സംഘടനയില്ലെന്കില്‍ ചൂഷണം ഉണ്ടാകും എന്നത് നമ്മളോട് ആരും പറഞ്ഞു തരേണ്ടതില്ല. സംഘടനയുടെ അഭാവം സമൂഹ നന്മയും സൃഷ്ടിക്കണം എന്നില്ല. നമ്മുടെ ഉദാഹരണത്തില്‍, സംഘടന ഇല്ലെങ്കില്‍ ഒരു ചവര്‍ സംസ്കരണ പ്ലാനറ്റ്‌ നിര്‍മിക്കുന്നതിനു പകരം എല്ലാവരും സ്വന്തം ഇഷ്ടാനുസരണം മാലിന്യം തങ്ങളുടെ വീടിനു പുറത്തുള്ള പരിസരത്ത് നിക്ഷേപിച്ചെന്നു വരാം.
• പൂര്‍ണമായി സംഘടന നിയന്ത്രിതമായ സംവിധാനം: ഈ സംവിധാനത്തില്‍ ഉള്ള പ്രശ്നങ്ങളാണ് നമ്മള്‍ ഇപ്പോള്‍ പരിശോധിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ ഉദാഹരണത്തില്‍, ശാസ്ത്രീയമായ മാലിന്യ സംസ്കരണം നിമിത്തം ഒന്ന് രേണ്ട് പേര്‍ക്ക് കടുത്ത ദുര്‍ഗന്ധം സഹിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം. അതുകൊണ്ട് സമൂഹ നന്മ ഇപ്പോഴും എല്ലാവരുടെയും നന്മ ആയിരിക്കണം എന്നില്ല.

ഇങ്ങനെയുള്ള രണ്ടു സംവിധാനങ്ങളിലും പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ നമ്മള്‍ എന്ത് ചെയ്യണം. ഒരു സംഘടന നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ, ചില ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം വേണം എന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതിനനുവദിക്കുന്നതാണ് ഉത്തമം. സംഘടനയില്‍ ചേരാത്തവരെ നമ്മള്‍ മൂരാച്ചികള്‍ എന്ന് വിളിക്കേണ്ടതുണ്ടോ? അതെ സമയം സംഘടനയില്‍ ചേരാതെ അനവധി ആളുകള്‍ മാറിനില്‍ക്കുന്നുന്ടെന്കില്‍ അത് സംഘടനയുടെ പ്രവര്‍ത്തനത്തെ ബാധിക്കില്ലേ? ഇങ്ങനെ അനവധി ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയരുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരമുണ്ടാവണമെന്നുമില്ല. പൊതുവില്‍ സംഘടന സംവിധാനത്തിനുള്ള ചില പരിമിതികള്‍ മനസ്സിലാക്കാനും മികവുറ്റ സംഘടന സംവിധാനങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കാനും ഉപകരപ്രദമായേക്കാവുന്ന ചില നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു.

• സംഘടനയിലെ ശക്തര്‍: ഒരു സംഘടനയില്‍ ഉള്പ്പെട്ടിട്ടുള്ളവര്‍ക്ക് എല്ലാവര്ക്കും ഒരേ അഭിപ്രായം ഉണ്ടാവുക എന്നത് വളരെ അപൂര്‍വം അവസരങ്ങളില്‍ മാത്രം ആയിരിക്കാം. അങ്ങനെ അല്ലാതെയുള്ള അവസരങ്ങളില്‍ ഒരു സംഘടനയുടെ അഭിപ്രായം എന്ന രീതിയില്‍ പുറത്തു വരുന്നത് ഒരുപക്ഷെ അതിലെ ശക്തരുടെ അഭിപ്രായം മാത്രം ആയിരിക്കാം. അത്തരം അഭിപ്രായങ്ങള്‍ സ്ഥാപിത താല്‍പര്യങ്ങളില്‍ ഊന്നിയവ ആകാനും പൊതുവില്‍ ഗുണകരമല്ലാത്തതാകാനും സാധ്യതയുണ്ട്. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ അത് സംഘടനയുടെ കെട്ടുറപ്പിനെ തന്നെ ബാധിച്ചേക്കാം.
• സംഘടന ജനാധിപത്യം: ഓരോ പ്രധാന കാര്യത്തിലും തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോള്‍ ആരോഗ്യകരമായ ചര്‍ച്ചകളും അവയില്‍ അംഗങ്ങള്‍ക്ക് വിയോജിപ്പുകള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള സംവിധാനവും ഉണ്ടാവേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. "തീരുമാനം എടുക്കാന്‍ സോണിയ ഗാന്ധിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തി" എന്നൊക്കെ ഒരു പാര്‍ട്ടി പറയുമ്പോള്‍ ആ സംഘടനയിലെ ദൌര്‍ബല്യമല്ലേ അത് വെളിവാക്കുന്നതെന്ന് ഒരാള്‍ ചിന്തിച്ചാല്‍ അതിനെ ആര്‍ക്കെങ്കിലും കുറ്റം പറയാന്‍ സാധിക്കുമോ. മാത്രമല്ല, എസ് എഫ് ഐ പോലെയൊരു സംഘടന ജനാധിപത്യ രീതിയില്‍ ഒരു തീരുമാനം എടുത്താല്‍ "ജീന്‍സ്‌ ധരിക്കരുത്" എന്നിങ്ങനെയുള്ള തരം നിലപാടുകള്‍ ഒഴിവാക്കാമായിരുന്നു എന്നും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.
• "മൂരാച്ചികളോടുള്ള" പെരുമാറ്റം: കേരളത്തിലെ പല സംഘടന സംവിധാനങ്ങളുടെയും ഒരു പ്രശ്നമാണിത്. ഒരു രസിടെന്റ്സ്‌ അസോസിയേഷന്‍ തുടങ്ങുന്നു എന്നിരിക്കട്ടെ. ഒരാള്‍ അതില്‍ ചേരുന്നില്ല എന്ന് തീരുമാനിക്കുകയാണെങ്കില്‍ അയാളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്ന പ്രവണതയുണ്ട് (മൂരാച്ചി എന്നാ വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥം എനിക്ക് അത്ര നിശ്ചയമില്ല - പക്ഷെ, ആ വാക്കാണ്‌ അങ്ങനെയുള്ളവരെ വിശേഷിപ്പിക്കാന്‍ ഉപയോഗിച്ച് വരുന്നത്), നമ്മുടെ നാട്ടില്‍. ആ സംഘടനയില്‍ ചേരാന്‍ തല്പര്യമില്ലാത്തവരെ അതില്‍ ചേരുന്നതില്‍ ഉള്ള ഗുണങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുകയും എന്നിട്ടും വഴങ്ങുന്നില്ലെന്കില്‍ നിര്‍ബന്ധിക്കാതിരിക്കുകയും ആണ് ബുദ്ധി എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെടുത്തല്‍ ഒരിക്കലും ശരിയായ നടപടിയല്ല. സംഘടന എന്ന് പറയുന്നത് തന്നെ സ്വമേധയാ ചേരുന്ന ഒരു സംവിധാനം എന്നാണല്ലോ അര്‍ത്ഥം. വ്യക്തികളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ മാനിക്കുക.
• സംഘടനകളും തീവ്ര നിലപാടുകളും: തീവ്ര നിലപാടുകള്‍, പ്രത്യേകിച്ചും അത് സംഘടനക്ക് ഉള്ളിലുള്ളവരുടെയോ പുറത്തുള്ളവരുടെയോ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഹനിക്കുന്നതാണ് എങ്കില്‍ - അത് അത്യന്തം ആലോചിച്ചു വേണം. സര്‍ക്കാരിനെ നമുക്ക് ഒരു തരത്തില്‍ ഒരു സംഘടന ആയി കാണാം. എപ്പോഴാണ് സര്‍ക്കാര്‍ പൊതുസ്ഥലത്തെ സിഗരറ്റ് വലി നിരോധിക്കേണ്ടത്? അത് അനവധി ആളുകളുടെ (വലിക്കാത്തവരുടെയും) ആരോഗ്യത്തെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കുന്നു എന്ന് വരുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് അത് ചെയ്യേണ്ടത് എന്നാണു എന്റെ പക്ഷം. ഹന്സ് എന്ന പോലെയുള്ള പുകയില ഉലപ്പന്നങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നവര്‍ അല്ലാതെയുള്ളവരുടെ ആരോഗ്യത്തെ ബാധിക്കാത്ത സംഗതികള്‍ ആയതിനാല്‍ നിരോധിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നതും അത് കൊണ്ട് തന്നെ. കര്‍ണാടകത്തില്‍ ആളുകള്‍ ബീഫ്‌ തിന്നുന്നതിലും തെറ്റൊന്നുമില്ല - അത് നിരോധിക്കുന്നത് വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഹനിക്കല്‍ ആണ്.
• പൊതു പ്രശ്നങ്ങളും സംഘടനകളും (വേണ്ട മേഘലകളില്‍ സംഘടനാ പ്രവര്‍ത്തനം ഉണ്ടാവുന്നുണ്ടോ?): ഒരു പോതുപ്രശ്നം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതില്‍ സംഘടനയുടെ പങ്കു വളരെ വലുതാണ്‌. ഒരു ഗ്രാമത്തില്‍ ഒരു വിദ്യാലയം ഇല്ലെന്നു കരുതുക. ഓരോരുത്തരും അത് അവരുടെ വ്യക്തിപരമായ പ്രശ്നം ആയി കാണുകയാണെങ്കില്‍ അവരെല്ലാവരും കുട്ടികളെ ദൂരത്തുള്ള വിദ്യാലയത്തിലേക്ക് അയക്കുമായിരിക്കും (ഇത് തികച്ചും ഒരു സ്വകാര്യ പരിഹാരം ആണ്); അതിനു ചെലവ് കൂടുതല്‍ ആണ്, കുട്ടികള്‍ കൂടുതല്‍ ദൂരം സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത് കാര്യക്ഷമം അല്ല. ഒരു സംഘടന സംവിധാനത്തിന് കൂടുതല്‍ ആളുകളുടെ പങ്കാളിത്തം ഉള്ളതുകൊണ്ട് ഒരു വിദ്യാലയം ആ ഗ്രാമത്തില്‍ തന്നെ കൊണ്ടുവരാന്‍ സാധിച്ചേക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒരുമിച്ചു ദൂരെയുള്ള വിദ്യാലയത്തിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ ഒരു സംവിധാനമെന്കിലും കുറഞ്ഞ പക്ഷം നടപ്പിലാക്കാന്‍ സാധിക്കും. പറഞ്ഞു വരുന്നത്, പൊതു പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്താന്‍ സംഘടന സംവിധാനങ്ങള്‍ മുന്കൈയ്യേടുക്കേണ്ടത് അനിവാര്യം ആണ് എന്നാണു. അതിനു ആളുകള്‍ തയ്യാറാവണം എന്നതും പ്രധാനമാണ്. മാത്രവുമല്ല, ഒരു പോതുപ്രശ്നതിനു പലരും സ്വകാര്യ പരിഹാരങ്ങള്‍ ആണ് കണ്ടെത്താന്‍ മുതിരുന്നതെന്കില്‍, ഒരു പൊതു പരിഹാരം കൂടുതല്‍ ദുഷ്കരമാവുകയും ചെയ്യും. "ഒരു പോതുപരിഹാരം അധികൃതര്‍ സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു എങ്കില്‍ ഈ സ്വകാര്യ പരിഹാരം വേണ്ടിവരില്ലായിരുന്നു" എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു പോതുപരിഹാരത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നില്ല - അതുകൊണ്ട് തന്നെ, അത് തന്നെയാണ് പ്രശ്നവും.

സംഘടനകള്‍ തികച്ചും ആവശ്യമാണെന്നും സ്വകാര്യ പരിഹാരങ്ങളെക്കാള്‍ കൂട്ടയ്മയിലൂടെയുണ്ടാകുന്ന പരിഹാരങ്ങള്‍ ആണ് നല്ലതെന്നും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്‍. പക്ഷെ, സംഘടനയില്‍ വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും അവയുടെ പരിമിതികളെക്കുറിച്ച് ധാരണ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് സംഘടനയിലുള്ളവര്‍ക്കും അല്ലാത്തവര്‍ക്കും തീര്‍ച്ചയായും ഉപയോഗപ്രദം ആയിരിക്കേണ്ടതാണ്.

ഈ പോസ്റ്റ്‌ എഫ് ഇ സി എന്ന ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ചര്‍ച്ചാവേദിയില്‍ ഉണ്ടായ ഒരു സുദീര്‍ഘ ചര്‍ച്ചയില്‍ നിന്നും ഉടലെടുത്തതാണ്. ഈ ലേഖനത്തിലെ പല ആശയങ്ങളും ആ ചര്‍ച്ചയില്‍ പങ്കെടുത്ത അംഗങ്ങളുടെ പോസ്റ്റുകളില്‍ നിന്നും കടം എടുത്തവ ആണ്. (ശാന്തകുമാര്‍, ആര്‍ വി ജി, സാജന്‍, അമ്പാടി, രാംകുമാര്‍, ചേക്കുട്ടി എന്നിവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ആണ് ഈ പോസ്റ്റില്‍ കൂടുതലായും പ്രതിഫലിക്കുന്നത് എന്ന് വീണ്ടും വായിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു.)

നമ്മുടെ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാത്തതെന്തു കൊണ്ട്?

ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക് പ്രധാനമായും രണ്ടു കര്‍ത്തവ്യങ്ങള്‍ ആണുള്ളത്. ഒന്ന്: വിജ്ഞാനം പകര്‍ന്നു കൊടുക്കല്‍. രണ്ട്: വിജ്ഞാനം സൃഷ്ടിക്കല്‍. വൈജ്ഞാനികമായ ഉണര്‍വ് ഇല്ലെങ്കില്‍ വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്ക് രണ്ടാമത്തെ കര്‍ത്തവ്യം നിറവേറ്റാന്‍ കഴിയുകയില്ല. നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്തെ കലാലയങ്ങളിലെ വൈജ്ഞാനിക നിര്‍ജീവാവസ്ഥയുടെയും തന്മൂലമുള്ള വിജ്ഞാന സൃഷ്ടിയിലെ മുരടിപ്പിന്റെയും ഒരു വശം പരിശോധിക്കുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍.

(ഈ ലേഖകന്‍ ഇതുവരെ അധ്യാപകന്‍ ആയിരുന്നിട്ടില്ലാതതിനാല്‍ പറയുന്നതില്‍ പരിമിതികള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഉണ്ടാകും; പക്ഷേ, അടുത്തിടെ വരെ വിദ്യാര്‍ഥി ആയിരുന്നതിനാല്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ വീക്ഷണകോണില്‍ നിന്ന് കാര്യങ്ങള്‍ വിലയിരുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍)

വിജ്ഞാന സൃഷ്ടിയുടെ സാര്‍വദേശീയ മാനദണ്ഡം ആയി അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നത് മികച്ച വേദികളില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്ന വൈജ്ഞാനിക പ്രബന്ധങ്ങളുടെ (പേപ്പര്‍) രചന ആണ്. കൂടുതല്‍ പേപ്പര്‍ എഴുതുന്നതിലൂടെയും കൂടുതല്‍ മികച്ച വേദികളില്‍ അവ പ്രസിദ്ധീകരിപ്പിച്ചെടുക്കാന്‍ സാധിക്കുന്നതിലൂടെയും വൈജ്ഞാനിക വേദികളില്‍ കൂടുതല്‍ ബഹുമാനം നേടിയെടുക്കാന്‍ സാധിക്കും; അഥവാ അങ്ങനെ മാത്രമേ കൂടുതല്‍ മികച്ച ശാസ്ത്രകാരനായി അംഗീകാരം നേടിയെടുക്കാന്‍ സാധിക്കയുള്ളൂ. ഇങ്ങനെയുള്ള മാനദണ്ടങ്ങളില്‍ മികച്ചു നില്‍ക്കണമെങ്കില്‍ നമ്മുടെ അധ്യാപകരും വിദ്യാര്‍ത്ഥികളും ആഴത്തിലുള്ള പഠനം നടത്തണം - ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുക എന്നത് അതിനു ഏറ്റവും സഹായകരമായ പ്രവൃത്തി ആണ്. നമ്മുടെ ക്ലാസ്സ്‌ മുറികളില്‍ ഒരു ദിശയില്‍ മാത്രം ആശയവിനിമയം നടക്കുന്നു; അധ്യാപകരില്‍നിന്നു വിദ്യാര്‍ഥികളിലേക്ക് മാത്രം. വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നത് വളരെ അപൂര്‍വം ആയിട്ട് മാത്രമാണ് എന്നതാണ് എന്റെ വിലയിരുത്തല്‍. എന്റെ, അധ്യാപകരായ സുഹൃത്തുക്കള്‍ അത് ശരിവെക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. നമുക്കെല്ലാവര്‍ക്കും ഇതിന്റെ മൂലകാരണം അറിയാം - പക്ഷേ, നമ്മള്‍ ആ കടമ്പകള്‍ കടക്കുവാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നില്ല. ചോദ്യങ്ങളും വൈജ്ഞാനിക ചര്‍ച്ചകളും ഉണ്ടാവാന്‍ പ്രതിബന്ധമായി നില്‍ക്കുന്ന ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഇവിടെ നിരത്തുവാന്‍ ശ്രമിക്കുകയാണ്. നമ്മുടെ കലാലയങ്ങളില്‍ വിജ്ഞാന സൃഷ്ടി ഫലപ്രദമായി ഉണ്ടാകണമെങ്കില്‍ ഒഴിവാക്കപ്പെടേണ്ട പ്രവണതകള്‍ ഇവ തന്നെയാണ്.

• അധ്യാപകരോടുള്ള അമിതമായ ബഹുമാനം: എങ്ങനെ എന്നറിയില്ല, പലരുടെയും ധാരണ "അധ്യാപകന്‍ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധയോടു കേള്‍ക്കുക, ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാതിരിക്കുക" എന്നതാണ് ബഹുമാനം കാണിക്കാനുള്ള ഫോര്‍മുല എന്നാണു. പാശ്ചാത്യ രാജ്യങ്ങളിലെ പല സര്‍വകലാശാലകളിലും "സര്‍" എന്നാ വിളി തന്നെ നിരുല്സാഹപ്പെടുതുന്നു - പാശ്ചാത്യ പ്രവണതകള്‍ അനുകരിക്കണം എന്നല്ല - നല്ല ഒരു അന്തരീക്ഷം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ അവരുടെ ചില ശീലങ്ങള്‍ സഹായിക്കുമെന്കില്‍ അത് ഇവിടെയും നടപ്പാക്കുന്നതില്‍ എന്താണ് തെറ്റ്.
• "ഞാന്‍ ചോദിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് മണ്ടത്തരം ആണെങ്കിലോ?": ആരും പറയാതെ തന്നെ നമുക്കറിയാവുന്ന കാര്യമാണിത്. ചില അധ്യാപകര്‍ (ഞാന്‍ പഠിച്ചിരുന്ന ഒരു ഉന്നത കലാലയത്തിലും ഇതുതന്നെയായിരുന്നു സ്ഥിതി) "ഇതെന്തൊരു മണ്ടത്തരമാണ് നീ ചോദിക്കുന്നത്" എന്ന് ചോദിച്ചു കുട്ടികളെ നിരുല്സാഹപ്പെടുതുന്നു. ഒരു ക്ലാസ്മുറിയില്‍ ഒരിക്കലും കേള്‍ക്കാന്‍ പാടില്ലാത്ത സ്വരം ആണ് കളിയാക്കലിന്റെ സ്വരം. ഇതേ കളിയാക്കല്‍ പലപ്പെഴും വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ തമ്മിലും ഉണ്ടാകുന്നു. അതും നിര്‍ഭാഗ്യകരം തന്നെയാണ്.
• "സര്‍ പറഞ്ഞതല്ലേ, അത് ശരിയായിരിക്കും": അധ്യാപകര്‍ മാലാഖമാര്‍ ആണെന്നാണ്‌ പലരുടെയും വിചാരം. "സറിന് നിന്നെക്കാള്‍ വിവരമുണ്ട്" എന്നൊക്കെ നമ്മള്‍, ചെറുപ്പത്തില്‍ പലരും പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ടാവും. അതൊക്കെ ഈ ചിന്താഗതി വളര്‍ത്തുന്നതില്‍ ഒരു പങ്കു വഹിക്കുന്നുണ്ട്. ശരിയാണ്, അധ്യാപകന് വിദ്യാര്‍ഥികളെക്കാള്‍ വിവരമുണ്ട് - അഥവാ, ഉണ്ടാവണം - അതുകൊണ്ടാനെല്ലോ, അധ്യാപകന്‍ അധ്യാപകന്‍ ആയത്. പക്ഷേ, അധ്യാപകന്‍ മനുഷ്യന്‍ ആണ് - മനുഷ്യര്‍ക്ക്‌ തെറ്റുകള്‍ പറ്റും. അത് ഒരു വിദ്യാര്‍ഥി ചൂണ്ടി കാണിക്കുന്നത് വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കും അധ്യാപകനും ഒരുപോലെ ഗുണകരമാണ്.
• "ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ച്ചെന്ന് പുസ്തകം നോക്കി പഠിച്ചോളാം": പല എഞ്ചിനീയറിംഗ്‌ കലാലയങ്ങളിലും പലരും വെച്ച് പുലര്‍ത്തുന്ന ഒരു ചിന്ത ആണിത് - "എന്തിനു ക്ലാസ്സില്‍ കേറണം - എനിക്ക് വീട്ടില്‍ ചെന്ന് പഠിച്ചു മാര്‍ക്ക്‌ മേടിക്കാന്‍ അറിയാം". ഒരു ക്ലാസ്സില്‍ ഒരു വിഷയത്തെക്കുറിച്ച് ആഴത്തില്‍ ചര്‍ച്ച നടത്തുമ്പോള്‍ ആണ് കാര്യങ്ങള്‍ കൂടുതല്‍ മനസ്സിലാവുക. ചര്‍ച്ചകളിലൂടെയും വ്യത്യസ്ത ചിന്താധാരകളുമായി പരിചയപ്പെടുമ്പോഴും ആണ് പുതിയ ആശയങ്ങള്‍ വളരുന്നത് - അങ്ങനെയാണ് ശാസ്ത്രം വികസിക്കുന്നത്. മാര്‍ക്ക്‌ നേടലില്‍ മാത്രമല്ല കാര്യം എന്നത് നമ്മള്‍ മനസ്സിലാക്കണം.
• നേരമ്പോക്കിനു വരുന്ന അധ്യാപകര്‍: നമ്മുടെ പല കലാലയങ്ങളും (പ്രത്യേകിച്ച് എഞ്ചിനീയറിംഗ് കലാലയങ്ങളില്‍) ഇപ്പോള്‍ വര്‍ധിച്ചു വരുന്ന ഒരു വിഭാഗമാണ് "ഗസ്റ്റ് ലക്ചറര്‍". ഒരു താല്‍കാലിക കോണ്ട്രാക്റ്റ് ആണ് ഇത് എന്നതിനാല്‍ കര്‍ശനമായ ഒരു മേന്മ വിലയിരുത്തല്‍ ഇവരെ നിയമിക്കുമ്പോള്‍ നടക്കുന്നില്ല. അങ്ങനെ കടന്നുകൂടുന്ന പലര്‍ക്കും കലാലയം ഒരു വിശ്രമ കേന്ദ്രമാണ് - പഠനത്തിനും കല്യാണത്തിനും ഇടക്കുള്ള വിശ്രമം ആണ് കൂടുതലും. അങ്ങനെ ഉള്ളവര്‍ നേരമ്പോക്കിനു വന്നതാണ് എന്നത് കൊണ്ട് തന്നെ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരം പറയാന്‍ മടിക്കുന്നു. അങ്ങനെ കാലക്രമേണ അവര്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ ചോദ്യം ചോദിക്കാനുള്ള പ്രവണതയെ തന്നെ ഇല്ലാതാക്കുന്നു. ഗസ്റ്റ് ലക്ചറര്‍ എല്ലാവരും മോശം ആണെന്നല്ല, റെഗുലര്‍ അധ്യാപകരില്‍ "നേരമ്പോക്ക്" കാര്‍ ഇല്ലെന്നുമല്ല - ഒരു ഉദാഹരണം മാത്രമാണ് ഇവിടെ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടുള്ളത്.

ഈ പട്ടിക പൂര്‍ണമല്ല - ഒരിക്കലും അങ്ങനെ ആണെന്ന് ഞാന്‍ അവകാശപ്പെടുന്നില്ല. ഇത് വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കുന്നത് നിരുല്സാഹപ്പെടുതുന്ന ചില പ്രവണതകളെ നിരത്താനുള്ള ഒരു എളിയ ശ്രമം മാത്രം. അഭിപ്രായങ്ങള്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു - കമന്റുകള്‍ ആയി.

PS: ഈ ലേഖനത്തില്‍ കൂടുതല്‍ ആയി പുല്ലിംഗം (ഉദാ: അധ്യാപകന്‍) ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത് ഒരു സൗകര്യത്തിനു വേണ്ടി മാത്രം.

മാധ്യമങ്ങളുടെ വിവിധ വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍

ഇക്കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി നമ്മള്‍ കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന വാര്‍ത്തകളില്‍ നിറഞ്ഞു നിന്ന ചിലത് ഇവയാണ്:

൧. കേരളത്തിലെ സര്‍കാര്‍ സ്കൂളുകളില്‍ ചേരുന്നവരുടെ എണ്ണം കുറയുന്നു. ഈ കുറവ് ഈ വര്‍ഷം 1.15 ലക്ഷം ആണ്.

൨. കേരളത്തില്‍ പനി ആശങ്കാജനകമായ രീതിയില്‍ പടരുന്നു. ലക്ഷക്കണക്കിന് ആളുകള്‍ പനി ബാധിച്ചു ആശുപത്രികളില്‍ പ്രവേശിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു.

രണ്ടും ശരിയായ വാര്‍ത്തകള്‍ തന്നെയാണ്. പക്ഷേ, ഇവയ്ക്ക് നല്‍കുന്ന പ്രാധാന്യം ചില വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ക്ക് വഴിവെയ്ക്കുന്നു. ഈ വാര്‍ത്തകളില്‍നിന്നും ഏതൊരു സാധാരണക്കാരനും മനസ്സിലാക്കുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ഇങ്ങനെയായിരിക്കാം:

൧. സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളുകളില്‍ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെടുന്നു.

൨. ഈ വര്‍ഷത്തെ പനി മറ്റു വര്‍ഷങ്ങളെ അപേക്ഷിച്ചു ആശങ്കാജനകമായ അളവിലേക്ക് ഉയര്‍ന്നിരിക്കുന്നു.

ചില പത്രങ്ങള്‍ ഈ വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ അങ്ങനെ തന്നെ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്‌. മറ്റുള്ളവ, ഇങ്ങനെയുള്ള വ്യാഖ്യാനങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്ന തരത്തില്‍ വിവരങ്ങള്‍ നല്‍കി, അതെ കര്‍ത്തവ്യം തന്നെ നിര്‍വഹിക്കുന്നു.

അപ്പോള്‍ എന്താണ് പ്രശ്നം?

കേരളത്തിന്റെ സാമൂഹിക ഘടന വിശകലനം ചെയ്യുന്ന ഒരു റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ പറയുന്നത് കേരളത്തില്‍ കുട്ടികളുടെ എണ്ണം കുറഞ്ഞു വരുന്നു എന്നാണത്രേ. കൃത്യമായ കണക്കുകള്‍ എനിക്കറിയില്ല, പക്ഷേ, ഒരു ഉദാഹരണം നമുക്ക് നോക്കാം. കഴിഞ്ഞ വര്‍ഷം അഞ്ചു മുതല്‍ ആറു വരെ പ്രായമുള്ളവരുടെ എണ്ണത്തിനെ അപേക്ഷിച്ചു ഈ വര്‍ഷം അന്‍പതിനായിരം കുറവാണ് എന്ന് വെക്കുക. അങ്ങനെയെങ്കില്‍, യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളുകളില്‍ ചേരുന്ന കുട്ടികളുടെ എണ്ണത്തില്‍ കുറവ് വന്നത് 65k ആണെന്ന് മനസ്സിലാക്കാം. (1.15 lacs - 50k = 65k). ഇനി ആ സംഖ്യ 1.15 lacs തന്നെയാണ് എന്നിരിക്കട്ടെ. അങ്ങനെയെങ്കില്‍ കുട്ടികളുടെ എണ്ണത്തില്‍ വന്ന കുറവില്‍ ആശ്ച്ചര്യജനകമായിട്ടു ഒന്നും തന്നെയില്ല. അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ അവസരത്തില്‍ "സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളുകളില്‍ ജനങ്ങള്‍ക്ക്‌ വിശ്വാസം നഷ്ടപ്പെടുന്നു" എന്നത് തെറ്റായ വ്യാഖ്യാനമാണ്.

ഈ വ്യാഖ്യാനം തെറ്റിദ്ധാരണ ജനിപ്പിക്കുന്നുണ്ട് എങ്കിലും വലിയ വിപത്ത്‌ സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. മറ്റൊരു ഉദാഹരണം എടുക്കാം. സെന്‍സസ്‌ കണക്ക് പ്രകാരം "മുസ്ലിം ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവ്‌ ഹിന്ദു ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവിനെ അപേക്ഷിച്ചു കൂടുതല്‍ ആണ്". ഇതിനെ ആധാരമാക്കി സംഘ പരിവാര്‍ സംഘടനകള്‍ നടത്തുന്ന പ്രചാരണത്തില്‍ ഒന്ന് ഇങ്ങനെ ആകുന്നു "മുസ്ലിം ജനങ്ങള്‍ പെരുകുന്നു; ഹിന്ദുക്കള്‍ കരുതിയിരിക്കുക". പൊതുവില്‍ നമുക്കറിയാം, ഇന്ത്യയിലെ ശരാശരി മുസ്ലിം പൌരന്‍ ഹിന്ദു പൌരനെ അപേക്ഷിച്ചു മോശമായ സാഹചര്യത്തിലാണ് ജീവിക്കുന്നത്; കുറഞ്ഞ ജീവിതനിലവാരമാണ് പുലര്‍ത്തുന്നത്. കുറഞ്ഞ ജീവിത നിലവാരം ഉള്ളവര്‍ക്കിടയില്‍ ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവ്‌ കൂടിയിരിക്കും എന്നതും ഒരു സാമൂഹിക യാഥാര്‍ത്ഥ്യം ആണ്. ഇന്ത്യയിലെ ഹിന്ദുക്കള്‍ക്കിടയില്‍ നിന്നും മുസ്ലിങ്ങള്‍ക്ക് സമാനമായ ജീവിത നിലവാരത്തിലുള്ള ആളുകളെ മാത്രം കണക്കിലെടുത്താല്‍ അവരുടെ ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവും മുസ്ലിം ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവും സമാനമാണത്രേ. ഈ സാമൂഹിക അവസ്ഥ കണക്കിലെടുത്തില്ലെങ്കില്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ വലിയ നിരക്കില്‍ മുസ്ലിം ജനസംഖ്യ ഉയരുന്നു എന്നാ കുപ്രചരണം ചിലര്‍ (ഈ ഉദാഹരണത്തില്‍, സംഘ പരിവാര്‍ സംഘടനകള്‍) നടത്തി വര്‍ഗീയ പ്രശ്നങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം.

ഇതെല്ലാം വിരല്‍ചൂണ്ടുന്നത് ഒരു കാര്യത്തിലേക്കാണ്: കണക്കുകള്‍ നിരത്തുമ്പോള്‍ അത്യന്തം ശ്രദ്ധ പുലര്‍ത്തേണ്ട്താണ്. കണക്കുകളില്‍ നിന്ന് നിഗമനങ്ങളിലേക്ക് എത്തുമ്പോള്‍ പരിശോധിക്കുന്ന ഘടകം ഒഴികെയുള്ളവയെ മാറ്റിനിര്‍ത്താന്‍ ശ്രദ്ധിക്കണം. (ഉദാ: ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവ് പരിശോധിക്കുമ്പോള്‍ ജീവിതനിലവാരം എന്നാ ഘടകം മാറ്റിനിര്‍ത്തണം; നേരത്തെ കണ്ടതുപോലെ). അങ്ങനെ "വെടിപ്പാക്കപ്പെട്ട" നിഗമനങ്ങള്‍ വേണം ജനങ്ങളിലേക്കെത്തിക്കാന്‍.

എന്തുകൊണ്ട് നിഗമനങ്ങള്‍ "വെടിപ്പാക്കപ്പെടുന്നില്ല"?

മാധ്യമങ്ങള്‍ എന്തുകൊണ്ട് നിഗമനങ്ങളുടെ വെടിപ്പാക്കലില്‍ വേണ്ടത്ര ശ്രദ്ധ പതിപ്പിക്കുന്നില്ല എന്ന് നമുക്ക് പരിശോധിക്കാം. പ്രധാന കാരണങ്ങള്‍ ചുവടെ നിരത്തുന്നു.

൧. മാധ്യമങ്ങള്‍ക്ക് ഈ വെടിപ്പകല്‍ ചെയ്യാന്‍ പ്രേരകമായ കാരണങ്ങള്‍ ഇല്ല: ഉദാഹരണത്തിന്, യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികളുടെ കുറവ് 50k ആണെന്നിരിക്കട്ടെ. പക്ഷേ, സെന്‍സേഷണലിസം എന്നാ മാനദണ്ഡം ഉപയോഗിച്ചാല്‍, 1.15 lacs റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ ചെയ്യാന്‍ ആയിരിക്കും താല്പര്യം. മറിച്ചാണ് സെന്‍സേഷണല്‍ എങ്കിലും, അവര്‍ ഒരുപക്ഷെ, 1.15 lacs തന്നെ റിപ്പോര്‍ട്ട്‌ ചെയ്തേക്കാം; എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍, ഈ വെടിപ്പാക്കല്‍ പ്രക്രിയ ജനങ്ങളെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാനെന്നത് തന്നെ.

൨. യഥാര്‍ത്ഥ വെടിപ്പാക്കല്‍ അത്ര എളുപ്പമല്ല: ആ ജനസംഖ്യ പ്രശ്നം തന്നെയെടുക്കാം; ഒരാള്‍ മുസ്ലിംകളുടെ ജീവിത സാഹചര്യം കണക്കിലെടുക്കണം എന്ന് പറയുന്നു എങ്കില്‍, മറ്റൊരാള്‍ അവരുടെ വിദ്യാഭ്യാസ നിലവാരം കണക്കിലെടുക്കണം എന്ന് വാദിച്ചേക്കാം. മൂന്നാമതൊരാള്‍ മുസ്ലിം വനിതകളുടെ പൊതു പിന്നോക്കാവസ്ഥ കണക്കിലെടുക്കണം എന്ന് വാദിച്ചു എന്നിരിക്കും. ഇതിലെല്ലാം ശരിയുണ്ട് താനും; അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഇതില്‍ ഏതൊക്കെ കണക്കിലെടുക്കണം, ഇതൊക്കെ കൂടാതെ വേറെ എന്തെങ്കിലും കണക്കിലെടുക്കെണ്ടാതുണ്ടോ എന്നൊക്കെ തീരുമാനിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.

൩. മാധ്യമങ്ങളുടെ സ്ഥാപിത താല്പര്യങ്ങള്‍: ഒരു സംഘ പരിവാര്‍ സംഘടനയുടെ പത്രത്തിന് മുസ്ലിം ജനസംഖ്യ വര്‍ധനവ്‌ കൂട്ടിക്കാണിക്കാന്‍ താല്പര്യമുണ്ടാകും. പത്രങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ താല്പര്യമനുസരിച്ചും പലതും മാറാം.

അടുത്ത വര്‍ഷം കാനേഷുമാരി കണക്കുകള്‍ വരുന്നു; അതനുസരിച്ച് നമ്മള്‍ എത്രെയെത്ര വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ കാണാനിരിക്കുന്നു. (പ്രത്യേകിച്ചും, ജാതി ഉള്‍പ്പടെയുള്ള സെന്‍സസ്‌ ആണെങ്കില്‍).

ഈ അവസരത്തില്‍ ഒരു സുഹൃത്ത്‌ പറഞ്ഞതിങ്ങനെ, "ഓരോരുത്തരും അവരവര്‍ക്കിഷ്ടപ്പെട്ട വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ നിരത്തും; നമുക്കൊന്നും ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കില്ല". വ്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ പാടെ വിശ്വസിക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ഒന്ന് ചിന്തിച്ചു നോക്കുക എന്നത് മാത്രമേ നമുക്ക് ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കു.

ഇതിലെ പല വിവരങ്ങള്‍ക്കും കടപ്പാട്: റുബിന്‍ ഡി ക്രുസ്, മുരളീ തുമ്മറുകുടി, എഫ് ഇ സി ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ചര്‍ച്ചാവേദി

യന്ത്രവല്‍ക്കരണവും തൊഴില്‍ നഷ്ടവും

അടുത്തിടെയായി ഒട്ടനവധി സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ ഒട്ടനവധി രൂപങ്ങളില്‍ ഈ ചോദ്യം ഞാന്‍ കേള്‍ക്കുകയുണ്ടായി. ചില വകഭേദങ്ങള്‍ ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു:

൧. ഓഫീസിലെ ഒരു സഹപ്രവര്‍ത്തകന്‍: "ഞാന്‍ ഒരു വാഷിംഗ്‌ മെഷീന്‍ വാങ്ങിക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഒരു പ്രശ്നം എന്നെ അലട്ടുന്നു. മെഷീന്‍ വാങ്ങുന്നതോടെ വീട്ടില്‍ വരുന്ന ജോലിക്കാരിയുടെ ജോലി കുറയും; അതിനനുസരിച്ച് അവരുടെ ശമ്പളം കുറക്കേണ്ടി വരും. അത് അവര്‍ക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാക്കും."

൨. ഓഫീസില്‍ ഒപ്പം ജോലി ചെയ്യുന്ന മറ്റൊരാള്‍: "ഓരോ വര്‍ഷവും നമ്മള്‍ കൂടുതല്‍ കൂടുതല്‍ യന്ത്രവല്‍ക്കരണത്തിനായി പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്നു (കമ്പ്യൂട്ടര്‍ സയന്‍സ് ഗവേഷകര്‍ എന്ന നിലക്ക്). യന്ത്രവല്കരണം മനുഷ്യന്റെ ജീവിതത്തിനെ നല്ല രീതിയില്‍ ബാധിക്കുന്നു എന്ന് തോന്നുന്നില്ല. പക്ഷേ, കമ്പനികള്‍ക്ക് യന്ത്രവല്‍ക്കരണം ലാഭകരം ആണ്. അതുകൊണ്ട്, അത് തുടരുന്നു. ഇതിനു ഒരു അവസാനമുണ്ടോ? ഇങ്ങനെ പോയാല്‍ എങ്ങനെയാണ് ഇതവസാനിക്കുക".

മനുഷ്യന്‍ ചെയ്യുന്ന തൊഴിലുകള്‍ കൂടുതലായി യന്ത്രങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കുമ്പോള്‍ എന്ത് സംഭവിക്കും, എന്നതാണ് ഇതിന്റെ ഇതിവൃത്തം. മനുഷ്യര്‍ക്ക്‌ തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുമ്പോള്‍ അതുമൂലം തൊഴില്‍ രംഗത്ത് പ്രതിസന്ധി ഉണ്ടാകുമോ? അതോ അതിനനനുസരിച്ചു കൂടുതല്‍ പുതിയ തൊഴിലുകള്‍ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടോ?

ഞാന്‍ ഉള്‍പ്പെടുന്ന എഫ് ഇ സി എന്ന ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ചര്‍ച്ചാവേദിയില്‍ ഞങ്ങള്‍ പല കാര്യങ്ങളും ചര്‍ച്ച ചെയ്യാറുണ്ട്. അതില്‍ ഇതിനെക്കുറിച്ചും വിശദമായ ചര്‍ച്ചകള്‍ ഉണ്ടായി. അതില്‍ ഉന്നയിക്കപ്പെട്ട ചില വീക്ഷണങ്ങള്‍ വളരെ ഉപയോഗപ്രദമായി തോന്നി. ആ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പടെയുള്ളവ ഇതിലൂടെ പങ്കുവെക്കാനാണ് ഞാന്‍ ഇതെഴുതുന്നത്. ആദ്യമായി ഈ വിഷയത്തില്‍ ഗൌരവതരമായ ഒരു ചര്‍ച്ച ഞാന്‍ കാണുന്നത് എഫ് ഇ സി യിലാണ് - അതുകൊണ്ട് തന്നെ ഈ പോസ്റ്റ്‌ എഴുതാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചതില്‍ പ്രധാനമായും എഫ് ഇ സി അങ്ങങ്ങള്‍ക്ക് തന്നെയാണ് ഞാന്‍ നന്ദി പറയേണ്ടത്.

ആദ്യമായി ഇംഗ്ലീഷ് ചരിത്രത്തില്‍ നിന്ന് ഒരു കഥ: ലുടടിറ്റ്

പത്തൊന്‍പതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യകാലം. ഇന്ഗ്ലെണ്ടില്‍ തകൃതിയായി വ്യവസായവല്‍ക്കരണം നടക്കുന്ന കാലം. കൈത്തറി മേഖലയിലും വന്നു യന്ത്രങ്ങള്‍. കൈത്തറി മേഖലയില്‍ വന്ന യന്ത്രങ്ങള്‍ മനുഷ്യര്‍ ചെയ്തിരുന്ന പല ജോലികളും ഏറ്റെടുക്കാന്‍ പോന്നവയായിരുന്നു. ആ മേഖലയില്‍ ധാരാളം തൊഴിലുകള്‍ നഷ്ടപ്പെട്ടു. കൈത്തറിയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട തൊഴിലുകള്‍ മാത്രം അറിയാവുന്ന പലരും തെരുവുകളിലേക്ക് തള്ളപ്പെട്ടു. യന്ത്രവല്‍കൃത കൈത്തറി മില്ലുകല്‍ക്കെതിരെ അക്രമാസക്തമായ സമരങ്ങള്‍ നടത്തിയവരാണ് ലുടടിറ്റുകള്‍ എന്ന പേരില്‍ അറിയപ്പെടുന്നത്. അതിനെക്കുറിച്ചുള്ള കൂടുതല്‍ വിവരങ്ങള്‍ വിക്കിപീഡിയയില്‍ ലഭിക്കും. ഈ ഒരു പ്രശ്നത്തില്‍ രണ്ടു വിധം അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ഒണ്ടാവാം.

൧. യന്ത്രവല്‍ക്കരണം മനുഷ്യരാശിക്ക് പൊതുവേ നല്ലതായതുകൊണ്ട് ലുടടിറ്റുകള്‍ പിന്തിരിപ്പന്മാരാണ്.

൨. തൊഴില്‍നഷ്ടം മുന്കൂട്ടിക്കാനാന്‍ സാധിക്കാത്തതുകൊണ്ട് തൊഴില്നഷ്ടപ്പെട്ടവന്റെ വേദനയാണ് അവരുടെ പ്രവൃത്തികളില്‍ നിഴലിക്കുന്നത്.

മിക്കവാറും ആളുകള്‍ ആദ്യത്തെ നിലപാടെടുത്താല്‍ ഒട്ടും അത്ഭുതപ്പെടെണ്ട. കാരണം മൊത്തത്തില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ അതാണ്‌ ശരിയെന്നു തോന്നും. വ്യവസായവല്‍ക്കരണം പൊതുവേ മനുഷ്യരാശിക്ക് നല്ലതാണ് എന്നാണു നമ്മള്‍ കാലാകാലങ്ങളായി മനസ്സിലാക്കി പോന്നിട്ടുള്ളത്. പക്ഷേ, ഈ പ്രക്ഷോഭകാരികളുടെ ഭാഗത്ത്‌ നിന്നൊന്നു ചിന്തിച്ചുനോക്കിയാല്‍ അനേകം ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയരും.

൧. അവര്‍ക്ക് തങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്ന ജോലി ക്രമേണ യന്ത്രവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുമെന്നു മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നോ?

൨. അങ്ങനെ എളുപ്പം യന്ത്രവല്‍ക്കരിക്കാന്‍ സാധിക്കുന്ന തൊഴിലുകളില്‍ ഏര്‍പ്പെടുന്നവരെ നേരത്തെ കണ്ടെത്തി മുന്നറിയിപ്പ് നല്‍കാന്‍ സാധിക്കുമായിരുന്നോ?

എങ്ങനെയൊക്കെ ചിന്തിച്ചാലും ചില കാര്യങ്ങള്‍ വ്യക്തമാണ്. കൈത്തറിമേഖലയില്‍ മാത്രം അവര്‍ പ്രാവീണ്യം നേടിയത് അവരുടെ കുറ്റമല്ല - അന്നെത്തെ വ്യവസ്ഥിതിയില്‍ അതാവശ്യമായിരുന്നു. കൈത്തറി മേഖലയില്‍ യന്ത്രവല്‍ക്കരണം വരുന്നുണ്ടോ എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കാന്‍ അവര്‍ ശാസ്ത്രഞ്ജര്‍ അല്ല; സാങ്കേതിക വിദഗ്ധരും അല്ല. ആകെയുള്ള ഒരു തൊഴില്നഷ്ടപ്പെടുമ്പോള്‍ ഇല്ലാതാകുന്നത് അവരുടെ ജീവന മാര്‍ഗമാണ്; ഭക്ഷണത്തിനുള്ള ആകെയുള്ള ഒരു വഴി പെട്ടെന്ന് കൊട്ടിയടക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ ആളുകള്‍ സമചിത്തതയോടെ പ്രതികരിക്കണം എന്നില്ല.

ഇംഗ്ലീഷ് ചരിത്രത്തിലെ ഈ പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് നമ്മുടെ തന്നെ നാട്ടില്‍ നടന്നിട്ടുള്ള ട്രാക്ടര്‍ വിരുദ്ധ, കമ്പ്യൂട്ടര്‍ വിരുദ്ധ സമരവുമായി ഒരു ചെറിയ ബന്ധം ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ ഒട്ടും അതിശയോക്തിയില്ല.

ഇപ്പോള്‍ ഈ വിഷയത്തിന്റെ പ്രസക്തി.

തൊണ്ണൂറുകളിലെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ മുന്നേറ്റം നിമിത്തം തൊഴിലുകള്‍ ധാരാളമായി വികസ്വര രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് വരുന്നു; കമ്പ്യൂട്ടര്‍ സാങ്കേതികവിദ്യയുമായി ബന്ധപ്പെട്ട തൊഴിലുകളുടെ കാര്യമാണ് ഇത്. ഈ വക തൊഴിലുകളില്‍ പലതും അടുത്ത കുറച്ചു വര്‍ഷങ്ങളിലായി യന്ത്രവല്‍ക്കരിക്കപ്പെടാന്‍ സാധ്യതയുള്ളവയാണ്. ഉത്തമ ഉദാഹരണം കാള്‍ സെന്റര് പോലെയുള്ള ജോലിസ്ഥലങ്ങളിലെ ജോലികള്‍.

വികസ്വര രാജ്യങ്ങളില്‍ പൊതുവേ ജനസംഖ്യ വര്‍ധിച്ചുവരുന്നു; അതിനനുസരിച്ച് തൊഴിലുകള്‍ വര്‍ധിക്കുന്നുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. വര്‍ധിക്കുന്നില്ലാത്തതിനാലാവണം തൊഴിലില്ലായ്മ പെരുകുന്നു. വര്‍ധിക്കുന്ന തൊഴിലില്ലായ്മ എന്നാ പശ്ചാത്തലത്തില്‍ തൊഴില്‍ നഷ്ടം കൂടുതല്‍ പ്രശ്നകരമാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമാണ്.

എന്താണ് ഒരു പരിഹാരം; അതോ പരിഹാരം ഉണ്ടോ?

തൊഴില്‍ നഷ്ടത്തിന് കാരണം പലതുമാകാം. സാങ്കേതികവിദ്യയിലെ മുന്നേറ്റം മൂലമുണ്ടാകുന്ന തൊഴില്‍ നഷ്ടങ്ങളുടെ കാര്യമാണ് ഈ ലേഖനത്തിന്റെ വിഷയം. (ഉദാ: ഫിലിപ്പീന്‍സ്‌ പോലെയുള്ള രാജ്യങ്ങളിലേക്ക് നഷ്ടപ്പെടുന്ന തൊഴിലുകള്‍, മുതലയാവ തൊഴില്‍ നഷ്ടങ്ങള്‍ അല്ല; തൊഴിലിന്റെ ഒരു പറിച്ചുനടീല്‍ മാത്രമാണ് - അതുകൊണ്ട് അത് നമ്മള്‍ ഇവിടെ കണക്കിലെടുക്കുന്നില്ല).

ഒരുദാഹരണം ഈ അവസരത്തില്‍ ഉചിതമായിരിക്കും എന്ന് തോന്നുന്നു; കാള്‍ സെന്റെരിലേക്ക് നമ്മള്‍ ഒരു പ്രശ്നപരിഹാരത്തിനായി വിളിക്കുമ്പോള്‍ ആദ്യം ഒരാള്‍ പ്രശ്നമെന്തെന്നു ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കും - അതിനു ശേഷം ആ പ്രശ്നം കൈകാര്യം ചെയ്യാന്‍ കെല്‍പ്പുള്ളവര്‍ക്ക് അത് കൈമാറും. പ്രശ്നം ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി വിദഗ്ധനു കൈമാറുന്ന ജോലി ഇന്ന് യന്ത്രങ്ങള്‍ ഏറ്റെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ഇന്ന് പലപ്പെഴും കാള്‍ സെന്റര് കാളുകള്‍ ആദ്യം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് യന്ത്രങ്ങള്‍ ആണ് - അവ നിങ്ങളോട് നിങ്ങളുടെ പ്രശ്നത്തിന്റെ സ്വഭാവം ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കുന്നു (ഉദാ: ബില്ലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രശ്നമാണെങ്കില്‍ ഒന്ന് അമര്‍ത്താന്‍ നിര്‍ദേശിക്കുന്നു, അതല്ല സേവനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട പ്രശ്നം ആണെങ്കില്‍ രേണ്ട് അമര്‍ത്താന്‍ നിര്‍ദേശിക്കുന്നു), എന്നിട്ട് അതനനുസരിച്ചു അവ തന്നെ വിദഗ്ധര്‍ക്ക് ആ കാള്‍ തിരിച്ചു വിടുന്നു. ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ വരുന്നതിലൂടെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് "പ്രശ്നം ചോദിച്ചു മനസ്സിലാക്കി കാള്‍ തിരിച്ചു വിടുക" എന്ന തൊഴില്‍ ആണ്. ഇത് ഒരു ഉദാഹരണം മാത്രം; സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റങ്ങള്‍ പൊതുവേ യന്ത്രവല്‍ക്കരണത്തില്‍ ഊന്നിയുള്ളതാകയാല്‍ ഇതുപോലെയുള്ള നിരവധി സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ നിങ്ങള്‍ക്കും പരിചിതമായിരിക്കും.

കമ്പനികള്‍ക്ക് ഈ വക സാങ്കേതികവിദ്യകള്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ സാധിക്കയില്ല (അവ ഒഴിവാക്കപ്പെടെണ്ടവ അല്ല താനും). എന്തുകൊണ്ടെന്നാല്‍ അവര്‍ക്ക് ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യ ഉപയോഗിക്കുന്നതിലൂടെ തങ്ങളുടെ ലാഭം മെച്ചപ്പെടുത്തുവാന്‍ സാധിക്കുന്നു (കുറച്ചു പേര്‍ക്ക് ശമ്പളം കൊടുക്കുന്നത് കുറയുന്നതിലൂടെ). ഒരു സമൂഹം എന്നാ നിലയില്‍ നമുക്ക് തൊഴില്‍ നഷ്ടങ്ങള്‍ പക്ഷെ പ്രശ്നകരമാണ്. ഇതിനുള്ള പരിഹാരമാണ് നമ്മള്‍ തേടുന്നത്.

തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്ന തൊഴിലാളികളെ വെറുതെ ശമ്പളം കൊടുത്തു വിരമിക്കാനുള്ള പ്രായം ആകുന്നതു വരെ നിലനിര്‍ത്തുക എന്നത് ഒരു പരിഹാരമല്ല; കാരണം അവരുടെ വിരമിക്കല്‍ ആകുമ്പോള്‍ ആ ഒഴിവുകള്‍ നികത്തുകയില്ല എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ, തൊഴില്‍ നഷ്ടം നീട്ടിക്കൊണ്ടുപോകാന്‍ മാത്രമേ ഈ നടപടി ഉപകരിക്കുന്നുള്ളൂ.അതിനേക്കാള്‍ ഉപരി, തൊഴില്‍ ഇല്ലാതെ ശമ്പളം നല്‍കുന്നത് ഉത്‌പാദനക്ഷമത വര്‍ധിപ്പിക്കില്ല എന്നത് വളരെ എളുപ്പം മനസ്സിലാക്കാവുന്നതാണ്. നോക്കുകൂലി പോലെയുള്ള പ്രസ്ഥാനങ്ങളുമായി ഈ നടപടിക്കുള്ള ബന്ധം മനസ്സിലാക്കാന്‍ അധികം മുഷിയേണ്ടി വരില്ല.

പെട്ടെന്നുണ്ടാകുന്ന തൊഴില്നഷ്ടങ്ങള്‍ സമൂഹത്തിനു ഹാനികരമാണ്; കാരണം അവ കുടുംബങ്ങളുടെ ഉപജീവനമാര്‍ഗം തകര്‍ക്കുന്നു. അതൊഴിവാക്കണം എന്നത് വ്യക്തമാണ്; അതേസമയം യന്ത്രവല്‍ക്കരണം ഒഴിവാക്കാനും സാധിക്കില്ല. ഈ സാഹചര്യത്തെ നേരിടാന്‍ പലരും വഴി കേട്ട നിര്‍ദേശങ്ങളില്‍ ചിലത് (എഫ്. ഇ. സി യിലൂടെയും അല്ലാതെയും) എനിക്ക് നല്ലതായി തോന്നി. അവയില്‍ ചിലത് ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു.

൧. സര്‍ക്കാരുകള്‍ തൊഴില്‍ നഷ്ടങ്ങള്‍ മുന്‍കൂട്ടി കാണാന്‍ ശ്രമിക്കുക. ഉദാഹരണത്തിന്, ഐ വി ആര്‍ (ഓടോമാട്ടിക് വോയിസ്‌ റെസ്പോണ്‍സ്) മുതലായ സാങ്കേതിക വിദ്യ ലോകത്ത് വ്യാപകമാകുമ്പോള്‍ ചില തൊഴിലുകള്‍ നഷ്ടപ്പെടും എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമാണ്. സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റങ്ങള്‍ മുന്‍കൂട്ടി കാണാനും, അതിലൂടെ നഷ്ടപ്പെടുന്ന തൊഴിലിന്റെ എണ്ണം തിട്ടപ്പെടുത്താനും, ആ തൊഴിലുകളില്‍ ഏര്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നവരെ പുനരധിവസിപ്പിക്കാന്‍ പറ്റുന്ന മേഖലകള്‍ എന്തൊക്കെ എന്ന് മനസ്സിലാക്കാനും സാങ്കേതിക വിദഗ്ധരുടെയും സാമ്പത്തിക വിദഗ്ധരുടെയും ഒരു പാനല്‍ ഏര്‍പ്പെടുത്തുക. അവരുടെ നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ പരസ്യമാക്കുകയും പൊതുചര്‍ച്ചക്ക് വിധേയമാക്കുകയും വേണം.

൨. സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന സാമൂഹിക ബാധ്യതയുടെ വില സാങ്കേതിക വിദ്യ കൊണ്ടുവരുന്നവര്‍ തന്നെ നല്‍കുക. ആ കാള്‍ സെന്ററിന്റെ കാര്യം തന്നെയെടുക്കാം; തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്ന തൊഴിലാളിക്ക് മറ്റു അനുബന്ധ തൊഴിലുകളിലേക്ക് മാറാന്‍ എളുപ്പം സാധിക്കയില്ല. അതിനു പ്രത്യേകം പരിശീലനം ആവശ്യമാണ്‌. മാത്രമല്ല, ആ പരിശീലനത്തിനു ശേഷം തൊഴില്‍ ലഭിക്കാന്‍ സമയം എടുത്തെന്നും വരാം. അതുകൂടാതെ തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നതിലൂടെയുണ്ടാകുന്ന മാനസിക വിഷമം വേറെ ഒരു വശത്ത്. ഇതെല്ലാം കൂടി ചേര്‍ത്ത് ഒരു വില നിശ്ചയിക്കാം; ആ വില ആ നൂതന സാങ്കേതികവിദ്യയുടെ ചിലവില്‍ തന്നെ ഉള്‍പ്പെടുത്തണം. ആ വില ഈ സാങ്കേതിക വിദ്യ കൊണ്ട് വരുന്ന കമ്പനി നഷ്ടപരിഹാരമായി നല്‍കണം. പക്ഷേ, ഈ നിര്‍ദേശം പ്രായോഗികം ആണോ എന്നത് ചിന്തനീയമാണ്. കാരണം സ്വകാര്യ കമ്പനികള്‍ ഇങ്ങനെ ഒരു നഷ്ടപരിഹാരം നല്‍കാന്‍ തയ്യാറാവുകയില്ല; ഇങ്ങനെ ഒരു നഷ്ടപരിഹാരം നല്‍കേണ്ടത് കമ്പനികളുടെ ബാധ്യതയാണ് എന്ന് നമ്മള്‍ നിയമത്തിലൂടെ നിര്‍ബന്ധമാക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍ കമ്പനികള്‍ അയല്‍സംസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് പോയെന്നും വരാം. പക്ഷേ, ഇങ്ങനെയുള്ള നഷ്ടപരിഹാരം നല്‍കാന്‍ പൊതുമേഖല സ്ഥാപനങ്ങളെ നിര്‍ബന്ധിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടാകില്ല.

൩. തൊഴില്‍ നഷ്ട ഫണ്ട്‌. ഇന്ന് പലര്‍ക്കും തൊഴില്‍ നഷ്ടം എന്ന ഭീതിയുണ്ട്; കുറഞ്ഞ വേതനം മാത്രമാണ് ഉള്ളതെങ്കിലും തൊഴില്‍ സുരക്ഷക്ക് വേണ്ടി സര്‍ക്കാര്‍ മേഖലയിലെ താഴ്ന്ന ജോലികള്‍ക്ക് അപേക്ഷിക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം പെരുകുന്നു. ഈ പോതുഭീതിയെ നമുക്ക് ഇന്‍ഷുറന്‍സ് മേഖലയുടെ അതെ തത്വതിലൂടെ നേരിടാന്‍ ശ്രമിക്കാം. ഒരാളുടെ തൊഴിലിനനുസരിച്ച് (അതിലെ യന്ത്രവല്‍ക്കരനത്തിനുള്ള സാധ്യത അനുസരിച്ച്) നമുക്ക് ഒരു "പ്രീമിയം" തുക നിശ്ചയിക്കാം; തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുകയാണെങ്കില്‍ പുനരധിവാസത്തിനുള്ള തുക ആ ഫണ്ടില്‍നിന്നു നല്‍കണം. ഇത് യഥാര്‍ത്ഥത്തില്‍ തൊഴില്‍ ഇന്‍ഷുറന്‍സ് തന്നെയാണ്; പക്ഷേ, യന്ത്രവല്‍ക്കരണം മാത്രം നമ്മള്‍ നേരിടാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് കൊണ്ട് തൊഴില്‍ നഷ്ടം യന്ത്രവല്‍ക്കരണം കാരണം ആണെന്ന് കാണിക്കാന്‍ രേഖകള്‍ വല്ലതും നിര്‍ബന്ധമാക്കേണ്ടി വരും എന്ന് മാത്രം.

൪. നികുതിയിളവുകള്‍ പരിമിതപ്പെടുത്തല്‍. ഒരു കമ്പനി ഒരു സാങ്കേതികവിദ്യ പുതുതായി ഉപയോഗിച്ച് തുടങ്ങുന്നതിലൂടെ നൂറു പേര്‍ക്ക് തൊഴില്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്നിരിക്കട്ടെ. ആ കമ്പനിക്ക്‌ ഒരു പുതിയ മേഖലയിലേക്ക് പ്രവര്‍ത്തനം വ്യാപിപ്പിച്ചു ആ നൂറു പേര്‍ക്ക് അവിടെ തൊഴില്‍ നല്‍കാന്‍ സാധിക്കും. അതാണ്‌ സര്‍ക്കാരിനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഏറ്റവും ഉചിതവും; കാരണം തൊഴില്‍ നഷ്ടം അതേ തൊഴില്‍ ദാതാവിന്റെ മറ്റൊരു തൊഴില്‍ സൃഷ്ടിയിലൂടെ പരിഹരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു (യാതൊരു സാമൂഹിക പ്രശ്നവുമില്ലാതെ). നമ്മള്‍ പല കമ്പനികള്‍ക്കും പല നികുതിയിളവുകള്‍ നല്‍കുന്നു; നഷ്ടപ്പെടുന്ന തോഴിലുകള്‍ക്ക് പകരം തൊഴില്‍ സൃഷ്ടിക്കാത്ത കമ്പനികള്‍ക്ക് ഈ നികുതിയിളവുകള്‍ നല്‍കുന്നത് കുറയ്ക്കാവുന്നതാണ്. തീര്‍ച്ചയായും അത്തരം നടപടികള്‍ നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത് വരുന്ന കമ്പനികളുടെ എണ്ണം കുറച്ചേക്കാം (അതും നമ്മള്‍ തീര്‍ച്ചയായും കണക്കിലെടുക്കേണ്ടതുണ്ട്).

ഇവ കൂടാതെ താങ്കള്‍ക്ക് എന്തെങ്കിലും വേറെ നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ എഴുതുക; കമെന്റിലൂടെയായാലും മതി. അതും ഇവിടെ ചേര്‍ക്കാന്‍ ഞാന്‍ തീര്‍ച്ചയായും ശ്രദ്ധിക്കുന്നതായിരിക്കും. മേല്‍പ്പറഞ്ഞ നിര്‍ദേശങ്ങള്‍ക്ക് ഉള്ള പരിമിതികള്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുന്നതും ഉപകാരപ്രദമായിരിക്കും.

Thalappavu & Passenger - Refreshing Films from Debutant Directors

I am not all that pessimistic when it comes to Malayalam cinema. I used to keep bragging about my language's film industry to non-keralites whenever I get a chance to. Many believe that malayalam cinema is all about Shakeela. Of course, it was, for a couple of years at least, and I would rather forget those years. Despite being a big fan of films like "naalu pennungal", "akale" etc, the best movies to brag about, to outsiders, are quality mainstream movies. 2004 had kaazhcha, perumazhakaalam and kathaavasheshan.. and then, there was arabikkatha and classmates.. this post is to write about two movies which were real surprise packages from debutant directors.. Madhupal and Renjith Shankar, I feel, made their way into Malayalam cinema in much the same way as Blessy did in 2004 with Kaazhcha. 

I like it really well when it provides something that the common malayali can relate to.. Kaazhcha did that - the naayakan, mammukka plays the role of a common man in kuttanad - and so did Thalappavu and Passenger.. 

Thalappavu

Thalappavu is a story set in the 1970s and talks about a constable who had to do something that he regrets a lot. Many would think of it to be similar to the story of constable Ramachandran Nair and naxal Varghese - we all know that story too well, and I need not narrate it here. Lal plays the role of the constable who never lived peacefully between the 1970s and the present. The director marvellously switches scenes between the present and 1970s; and does that graciously. Prithviraj, who died in the 1970s re-appears frequently in the mind of Lal; and that is shown on screen with impeccable eloquence. The films moves on keeping the audience glued to the screen until the very end when the sentence, "oru viplvakaariyude swaram orikkalum marikkunnilla" appears on the screen in the backdrop of an old-fashioned lamp built out of a chiratta (coconut shell). 

I saw this in little Shenoy's - a bit weird that this films was alredy in little Shenoy's, the smallest hall in Ernakulam in it's second week. It was heartening to see everybody enjoying the film and that nobody left the hall until the applause that lasted for at least a minute, subsided. 

Passenger

Madhupal is a familiar face in Malayalam cinema and also I have read some of his malayalam writings - hence, I wasnt overly surprised that Thalappavu was a wonderful movie. But, this one was a real surprise. I went on the first day (or rather, the second day - the first day was a Harthal day) to Padma, and found long queues. I managed to get a ticket and then, the movie started thanking Dileep Fans association etc. That somehow led me to believe that it would just be another of those Dileep starrers. But, that was not to be. 

Sreenivasan's roles in films always turn out to be entertaining, and something that the common Malayali can relate to. The wonderful roles in chinthavishta were as entertaining to me as the humorous role in yes, your honour. And truly, he did impress so much in this film too. The story revolves around the advocate Dileep and his journalist wife Mamta. Sreenivasan and Dileep meet in a train journey and what follows are several unprecedented events from which an edge-of-the-seat thriller very graciously falls out. The movie is running well; I hear. So, you better watch how it is. This definitely marks the arrival of another promising director in Malayalam cinema, and am sure he would not disappoint us in his future ventures. 

Socially Relevant S&T Projects for College Students of Kerala

I have been thinking of writing about this item for a long time now. This is regarding an initiative that I had played an active role in initiating, along with many KSSP friends. The idea of compiling a list of socially relevant projects stemmed from the idea that Dr. Achuthsankar raised in an article in shaasthragathy regarding how technology could help the society. The broad idea was to leverage the enthusiasm and plantiful availability of time among the science and technology students in the state, to develop technologies which could potentially make a difference to the state of affairs in Kerala (for good, obviously). Further, the idea was to focus on problems that only we would be able to address; i.e., problems that are special to Kerala and not to other parts. I should say we were successful in coming up with a bunch of such problems, and we used a wiki for the compilation. The wiki is open to all, and anybody can post ideas to the same. The live wiki is available at http://srprojects.wetpaint.com . Please feel free to update the same.

At some point of time, we thought that we would take a snapshot of the wiki and make a distributable version of it. Such a version is available here. This is a PDF that we are thinking of distributing to various colleges in Kerala; engineering colleges to start with. I had written up an article on the same with Dr. Achuthsankar and I would rather choose to paste it here instead of re-writing all the stuff again. Hope that you would find the compilation to be of some use. Signing off now.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Socially Relevant Student Projects in Emerging Technologies for Kerala

Introducing a KSSP Initiative for encouraging Student Projects with Societal Benefits

Deepak P & Achuthsankar S Nair

“Engineers use creativity, technology, and scientific knowledge to solve practical problems.” –Wikipedia

Kerala has traditionally been in the forefront of research in India, with the large number of research centers such as RRL, TBGRI, RGCB, CESS, KFRI, KAU, CDS, VSSC, CTCRI, CIFT, NIO etc, some of which were setup during the Achutha Menon era. The tremendous amount of socially relevant innovation in centers in Kerala led to very interesting developments such as developing hybrid verities of crops, high-yielding cattle and so on. But surprisingly, we have not been able to catch up with the progress happening in the other states regarding developing technologies in the modern fields of science and technology such as Information Technologies, Computer Science etc. This is not to belittle the efforts which are on at centers such as C-DIT, CDAC Tvm, IIITMK, OSSICS etc, but the progress has been much slower as compared to the other neighboring states. The recent advancements in Information and Communication technologies have revolutionized the whole world of late, and the flood of opportunities that have been enabled by them can be harnessed to provide more value for our local society to make them world-class in whatever they are doing. The engineering academia in Kerala has not yet ramped up to grab the opportunities to make a difference to Kerala and her people; which is gravely unfortunate. Undergraduate engineering projects are being seen as opportunities to learn the “hot” technologies and build “cool” web-apps rather than contributing a reusable component or technology. This shift of focus has led to a situation wherein innovation at the student-level has become close to non-existent at engineering colleges in Kerala, especially in emerging technology areas such as Computer Science and Information Technology. To address this problem, Kerala Shaasthra Saahithya Parishad has been working on popularizing Socially Relevant Projects among undergraduate engineering students (and is to be broadened to beyond engineering students), and this article is to briefly make explicit the plethora of areas where innovation in computer science and information technology can make a difference to Kerala and her people. The following couple of paragraphs summarize certain ideas compiled as part of the initiative.

Language Computing in Malayalam

The Web is practically shielded from people who know only Malayalam. Although there are websites in various languages including Malayalam, the larger chunk of the web is still inaccessible to the above mentioned class of people. Automatic translation of web pages from English to Malayalam is one way of opening up the web to those said class of people. Further, computing in their own language would be much more preferable to a large chunk of people who are currently constrained to use English. There have been numerous efforts on enabling computing in Malayalam, notable among them being the Kaveri suite and the efforts at C-DIT and CDAC. But, there are areas where student projects could make a difference including
Automatic Machine Translation from English to Malayalam and vice versa
Text-To-Speech system for Malayalam
Voice Recognition System for Malayalam
Optical Character Recognition Software for Malayalam text
Some of the notable efforts to this end include those by C-DIT and OSSICS such as
WebDarshini – Malayalam Web Browser
Aksharavidya – Malayalam Editor
It may be noted that Kerala lags much behind its neighboring states in the development of such technologies. IIIT Hyderabad, Anna University, IIT Bombay, IBM Research etc have been contributing to the development of language technologies in various regional languages and in Hindi by making various frameworks and holding conferences for fostering research in the said area.

Technologies for Kerala and her People

Kerala is unique in many aspects, due to various reasons such as high density of population, high emigration, large forest area, a long coastline etc. All these present unique challenges in the emerging engineering disciplines. Some ideas include things such as the following
CocoPistol: Tender coconut stalls often have no idea of the tenderness of the coconuts until they cut open and until the buyer tastes, some times we get totally un-sweet water, sometimes the tenderness is not there, it is almost mature coconut. Maybe even when they pluck, they are not very clever at identifying the lot which is just ready (or is it that they cheat once in a while). Coco Pistol would be a small hand-held pistol which could be held on the husk and shot, wherein radar like operation in it will find out the ripeness in months and display it as a digit somewhere on the pistol. This could be used before plucking the coconuts, or be provided by the sellers to the customers to choose the nut they want.
Understanding and Predicting “Chakara”: Chakara, the unique phenomenon of fishes coming close to the coastline in Kerala has not been well-studied. Currently ocean researchers depend on costly buoys to monitor ocean parameters. Satellite data is available for certain extent, however not suitable for micro level analysis. Often the costly instruments and metal parts are stolen from buoys placed in the ocean. Another way of data collection is through cruises, whose costs are very high and require human presence in the ocean. The unique challenge would be to utilize a neural network or related mechanisms to take these incomplete data and use it to predict Chakara. NIO is associated with efforts in this regard.
Telephone to VoiceMail Services for contacting the Pravaasi: With the increasing number of pravaasy malayalis in various parts of the world, esp. the Gulf, the need for cost-effective frequent communication arises. The disparities such as much better internet accessibility among the pravaasis and special conditions such as very high density of telephone connections in Kerala and the high number of calls from Kerala to certain areas such as the Gulf pose some interesting challenges in this regard. The idea is to enable one-way communication from Kerala to places like the Gulf from the telephone lines in Kerala to the Internet Access Centers in such areas (thru the recipient's mail boxes).
Wireless Connectivity in an Undulated Terrain: Wireless connections currently work by using hot-spots, which are hubs enabling people within a certain distance of the hotspot to login to the internet. These have been shown not to work well in an undulated terrain such as what Kerala has, and thus, an effective solution for this problem would immensely benefit Kerala and its society.

Future Directions

These and many other ideas have been detailed at the page for the KSSP initiative at http://srprojects.wetpaint.com . The page contains details about the various projects listed therein too. The reader is welcome to go through it and contribute further ideas. The intent is to bring out a book on “An Invitation to Socially Relevant S&T Projects” as the next step of fuelling the Socially Relevant Projects initiative. We exhort you to contribute further project ideas in this regard, implement some of these as your own projects or point out efforts in similar directions so as to make this effort a truly collaborative effort in utilizing and exploiting the emerging technology areas to deliver value to Kerala and her people. The bottom-line is “efforts on addressing such Kerala specific issues can be initiated from nowhere apart from the Kerala academia itself”.

Acknowledgements: All KSSP members and friends who contributed to and encouraged the Socially Relevant Projects initiative.
------------------------------------------------------------------------------------------------

Plastic Ban and Waste Management

The recent Plastic Ban (on carry bags less than 30 microns) by the Government of Kerala has evoked a mized response from the general public and traders. During my recent visit to Ekm, I thought that the ban was effective. When I went to a medical shop and bought some stuff including a packet of chips, the guy packed evrything in a paper bag and tied it with thread before giving it to me. But, more than a month later, there are reports say that all is not well. The report says several things, and stresses on lack of instruments to measure whether the bag is below 30 microns; and seems to suggest that some inspectors use the unavailability of instruments to ask for bribe. But, on the whole, the ban in Kerala seems to be much more effective than the one in Maharashtra in 2005 although efforts to beat the ban with an extra micron is not totally ineffective. A year after the Maharashtra ban, the media largely suggested that the ban was ineffective and that it even had negative consequences. Although there is a HC stay on the ban on plastic bags between 30 and 50 microns, the government is exploring methods to expand the ban to the 50 micron limit. This suggests that the ban is here to stay. A detailed report on the status of plastic waste management in India is available at the Central Pollution Control Board's Website.



To effectively get the ban to the masses and to ensure that the ban achieves the desired results, the government has to answer the following simple questions:

1. Why only plastic carry bags? Why not other plastic items?



2. What is the logic behind banning bags below a specific micron limit?



3. Is there no effective way of recycling plastic waste? Cant we explore better recycling rather than banning plastic bags as they are very useful to the common man?

I am not sure whether the government has answered these questions effectively, and whether the media has played its part in getting the answers to the masses. I talked to some people while at Alappuzha, and none of them seem to understand the answer to the second question. And the third question, many people have taken for granted that plastic waste cannot be recycled effectively. I devote this post to aggregate various kinds of answers for the above questions.

(1). Other plastic items are as difficult to manage because of the not-easy-degradability. Such items include plastic tins and boxes too. Wikipedia says, "Plastics are durable and degrade very slowly. In some cases, burning plastic can release toxic fumes. Also, the manufacturing of plastics often creates large quantities of chemical pollutants." But, carrybags are considered to be a major problem because they rarely get reused and clog drains (This was the specific reason cited for the Maharashtra ban on plastics).

(2). As the problem with plastic bags is that of less reuse, one natural solution to the problem is to increase reuse. Thus, allowing usage of only thick plastic bags is naturally expected to enhance reuse.

(3). Now, the big question. Don't we have the technology to recycle plastics effectively? Or don't we have the technology to create degradable plastics? Although most people believe that the answer is "no", there are strong clues on the net which say that the answer is "yes". The rest of this post is devoted to summarizing the content on the web and from elsewhere about what alternative measures of plastic manufacturing and plastic waste management.

Novel Methods on Plastic Manufacturing and Plastic Waste Management

A. BioPlastics - Unlike the traditional plastics which are manufactured from petroleum, bioplastics are derived from plant sources such as hemp oil, soy bean oil and corn starch rather than traditional plastics which are derived from petroleum. This is generally regarded as a more sustainable activity, because it relies less on fossil fuel as a carbon source and also introduces less, net-new greenhouse emissions if it biodegrades. The Wikipedia article goes on to say "Because of their biological biodegradability, the use of bioplastics is especially popular in the packaging sector. The use of bioplastics for shopping bags is already very common. After their initial use they can be reused as bags for organic waste and then be composted. Trays and containers for fruit, vegetables, eggs and meat, bottles for soft drinks and dairy products and blister foils for fruit and vegetables are also already widely manufactured from bioplastics". I am not sure why bioplastics are not popular here. I must confess that I dont know whether bioplastics were "tried and tested" in our environment though.

B. Plastic Recycling - Alka Zadgaonkar: Alka Zadgaonkar claims that her's is the "world's first continuous process for all manner of waste plastics". Infact, although this seems like somebody's imagination, they have already implemented the technology. The article goes on to say "Alka and her husband Umesh, are buying in 5 tonnes of plastic waste everyday in Nagpur at prices attractive to rag pickers. They are making money right now, and are about to scale up and buy in 25 tonnes of plastic waste a day. That production too is booked. As Nagpur generates only 35 TPD of plastic waste, they will shortly run out of raw material to grow bigger." It is unfortunate that we, in Kerala, who claim to be very forward looking, are hardly paying attention to such efforts and to study how we can replicate such efforts in our own environment.

C. Plastic Recycling - Dr. RK Raina: An institute in Delhi has been conducting extensive research on plastic waste recycling and converting plastics to solid waste. Dr R K Raina says : ‘What we have done is to explore ways to improve upon the properties of plastic as fuel. We prepared different types of fuels by simply adding wastes like sawdust, waste paper, leaf, and coal dust. All the blended fuels showed marked improvements in ease of burning. This is because wastes help to increase the porosity of plastic that traps oxygen, helping it to burn’. A report says "The end product is a readily saleable fuel brick. The Institute says the process is so simple that villagers can recycle plastics by mixing them with bio wastes at 110 deg. C. and earn sizeable incomes".

D. Plastic Recycling - Jim Garthe: Jim Garthe, a professional engineer at Penn State University, has developed a technology to convert plastics to plastofuel nuggets. The report says: "About 9 years ago, he built a small table-top machine which would compact rudimentarily shred mixed plastic waste and extrude them into well compacted sausages. These are then sliced by a hot knife into 'Plastofuel' nuggets. The nuggets may then be stored forever and transported economically. Sizable markets are emerging for Plastofuel and other plastic derived fuels [PDF]. Cement and steel majors are conducting trials using plastic waste as fuel adjunct, with a view to reduce energy costs. Cement giant LaFarge North America, Pa has begun trial burning waste plastic as a fuel supplement. These trials are being conducted with a close eye on emissions. The company is keeping local people informed and involved ".

E. Plastic Waste for Laying Roads: There have been multiple efforts within India to use plastics for laying roads. I remember having seen a report on Indiavision or Manorama News which reported that the local people were satisfied with plastic roads in the area where it was tried out. The reporter said "Plastic Road ivdem vareyaanu lay cheythittullathu. Plastic Road ivde theerunnu, kundum kuzhiyum ivde muthal thudangunnu". Although I cannot find a link for the article, it seems that the plan reported earlier has materialized. Plastic roads have been tested elsewhere in TamilNadu too. An article which talks about the technology aspect says "One promising solution tp the problem is from Prof. R Vasudevan of Thiagarajar College of Engineering, Madurai. He thought up the idea of shredding plastic waste, mixing it with bitumen and using the polymerised mix in road construction. Chennai Corporation reacted with commendable speed. In Nov, 2002, it laid out a short stretch of road to test the idea. It has now declared itself satisfied with the trial. Chennai generates close to 150 tonnes of plastic waste everyday. If the Corporation buys, as it says it will, the plastic-waste-for-road-laying idea could be a win-win situation: better roads, money for the poor and cleaner environment. " Mr Ahmed Khan has achieved a lot of success using a similar technology.

The usage of plastics for laying roads has been utilized in Kerala too.

F. Street Lighting with Plastic Waste: There is a recent effort within our own state to explore BoT options of using plastic waste to operate street lights on a BoT basis, leaving considerable amount of the decision making process to the local governing bodies. The report says, "Kerala Builders Forum and Plastic Manufacturers Association have offered to set up a common plastic recycling facility in Kochi. ‘We’ll invest. And the revenue can be shared with Kudumbasree women self-help groups, who collect segregated houshold waste,’ says PJ Mathew, president of the association. ". This seems to be a very good step in this direction; lets hope it materializes.

G. Waste to EcoFriendly Products - Zero Waste Kovalam: The project on recycling waste at origin at Kovalam aims at recycling plastic bags and introducing more eco-friendly products. The solution for non-biodegradable includes creating Resource Recovery Parks. Although this project at Kovalam doesnt introduce any new technology, I include it as a separate bullet here as it has been widely cited.

H. Power Generation From Plastic Waste: Although it seems to be a very preliminary effort, the Local Administration Minister Paloli Muhammed Kutty recently hinted at plans on power generation from plastic waste. The report says "The State government is considering generation of electricity from plastic waste with German technical support. Talks are being held with two German companies, Local Administration Minister Paloli Mohammed Kutty said." I am not sure whether there are plans to link this to the efforts by Sajidas on Biotech which won the Green Oscar Award.

I. Plastic To Floor Tiles: There has been a recent news report about converting plastic to floor tiles. This is about a person by name Joy, in Thrissur, who has developed a technology to convert plastic to cheap floor tiles. The article says "Everyday the solid waste innovator from Thrissur collects plastic bags from a garbage dump, shreds them, and through a combination of simple procedures, uses them to make floor tiles. " Another report on the same person appears here. Such tiles cost just 12 Rs. as against Rs. 30 - which is the manufacturing cost for cement tiles.

Although the list above is - by no means - comprehensive, I hope that this list would serve to give a glimpse of plastic waste management efforts.

It may be noted that there are good avenues to display research efforts and results in the direction of plastic waste management. PlastIndia is a conference to be held in 2009 at New Delhi. Further, there was a recent conference focussed on plastic recycling early in 2007 also in India.