Wednesday, December 21, 2011

Higher Education in Kerala - Bodhigram Seminar

Venue: Bodhigram Center, Thuvayoor South, Pathanamthitta Dt., Kerala
Date: December 20, 2011
Organized by John Samuel

Moderator: Ambassador TP Sreenivasan (TPS), Chairman, Kerala Higher Education Council
Speakers:
Dr. TG Arun, Institute for Development Policy and Management, University of Manchester, United Kingdom
Prof. CT Aravinda Kumar, School of Environmental Sciences, Mahatma Gandhi University, Kottayam
Prof. KM Seethi, School of International Relations and Politics, Mahatma Gandhi University, Kottayam

Ambassador TPS

TPS started off with the need to re-assess the answers to fundamental questions concerning education, especially "What is the aim of higher education?". He went on to present several points that could/would help shape the agenda/focus of HEC over the next few years.
  • Focus on Employability: TPS stressed the need for focusing on employability. The current agenda of HEC, he said, would emphasize on creating new courses/programmes that would focus on creating a pool of graduates who are well suited for the job market of the world in the next 5 years. He added that this could help fill the void of courses/programmes in many areas which offer good employment opportunities such as printing technology and anthropology.
  • Creating World-class Universities: Quoting the Shanghai rankings in which the first Indian University (IISc) is ranked in the 301-400 bracket and other rankings that rank Indian Universities on a similar quality, he said that there is a visible need for world class universities. Ensuring more academic freedom and ensuring that there is enough emphasis on research could be ways to move forward.
  • Quality and Quantity: He said that though quality was often sacrificed for the sake of quantity in the Indian higher education scenario, we havent been able to even ensure enough quantity either.
  • Arrival of Foreign Universities: TPS opined that the arrival of foreign universities into the country could provide more opportunities and enough checks have been put in place wrt transfer of funds outside India, and hence, need not be viewed with as much skepticism as it is being viewed now (e.g., Devinder Sharma, among others). This topic, however, was not picked up by later speakers in the discussion.
  • Accountability, Accreditation and Assessment: These were brought up as areas that need improvements. In addition to NAAC, a state-specific Accreditation agency called the SAAC would be setup very soon.
  • Concerns about Reception of Reforms: The HEC is being viewed as yet-another-body by many institutions, and reforms that it has been trying to bring through (during Dr. KN Panikker's tenure) have been opposed by many colleges. This has been a road-block and reform measures need to be aware of such facts. (See this for a news report on higher education reforms during the previous HEC)
  • Industry Interaction: He stressed the need for more debate on how academia can meaningfully interact with the industry in a synergistic manner.
Dr. Arun

Dr. Arun stressed on the Social Sciences education in the state and presented an optimistic view based on recent development such as quality gaining new impetus as a concern under UPA2, and accelerating internal competition being a positive sign for higher education in India. He, however, raised several concerns about the education sector (with focus on social sciences). Some of these are as follows:

  • Is there a remedy to the current situation where professional education is widely viewed as being limited to medicine, engineering and nursing?
  • Why are we not able to create a community that is suited for the new kinds of jobs?
  • Most of our management schools focus on western principles and case studies; for example, there is no study focusing on the Indian experience such as self-help groups.
  • There is an increasing homogeneity of views among social scientists; we should develop an effort to encourage diversity of views, at least in social sciences (where it is most important).
Dr. Arun concluded with a three-point suggestion for the HEC:
  1. State directed policy initiative (e.g., a masterplan or roadmap) is required for higher education in Kerala.
  2. There should be a renewed emphasis on knowledge creation in academia
  3. HEC should monitor global changes in the job market and should develop a dynamic and up-to-date information portal that keeps people in Kerala informed about job prospects for the future.
An interesting academic question raised by Dr. Arun was on the perceived/actual duality of research and teaching. He brought up the question as to whether teaching and research are orthogonal responsibilities of an academic or whether there could be some synergistic relation between the two (perhaps, also thinking aloud as to whether we could invent mechanisms to create a synergy).

Prof. Aravindan [SLIDES]

Prof. Aravindan stressed on the need for quantity improvement in higher education. He said that there is a tremendous opportunity presenting itself before us with the projected improvement in the pan-India higher education enrollment from 12% to 30%. He critiqued the lack of planning in higher education and the premise that economy and education are unrelated. However, the Kerala scenario has been seen to be among the better ones in India, with MGU (h-index = 35) and CUSAT being recognized as among the better universities in India in terms of research output. The not-so-employable nature of certain courses was also brought up for discussion. Prof. Aravindan concluded with a listing of several areas for improvement:

  • Removal of bureaucracy from academics: He said that academia is tremendously bureaucratic and is among the most bureaucratic public institutions.
  • Lack of Manpower: Sanctions of funding need to come with adequate manpower, else, the call for quality cannot be addressed.
  • Need for Transparency in Appoinment
  • Take steps to reduce/remove inbreeding
  • Integrated Masters worth experimenting: The separation between undergraduate and graduate research is often artificial and unproductive.
  • Emphasis on Knowledge Creation (Research) needed
  • Promote (creation of) Centers of Excellence
  • Consortium for research: Inter-college consortia to further research could help alleviate the infrastructural issues.
  • Group Appoinments: The Japan model of appointing faculty groups instead of individual faculty could be worth experimenting with.
  • VC and Syndicate Appoinments.....
Prof. Seethi

Prof. Seethi had a mostly pessimistic view of the current model and stressed on the need for radical action to bring about a qualitative change. He stressed that we are nearing a crisis in Kerala academia and the path forward for HEC would be really tough. He raised several points such as:

  • Politicization: The trend of cleansing the academia of previous government's actions and the call for greater autonomy of educational institutions are at loggerheads.
  • Academia Mediocrity: Kerala's biggest crisis is the mediocrity of academia. This is also a prelude to a larger crisis in the near future.
  • Employability: Prof. Seethi critiqued thew stress on employability (as raised by TPS) by saying that education would be helpful even for those who may eventually not make use of it, in their jobs.
  • Social Sciences: Kerala, as a society, has a unique aversion to Social Sciences. A society that doesnt teach social sciences is sure to go to ruins, and hence, something needs to be done quickly about it.
Remarks

Being my blog, I take the freedom to comment on some things above (while fully understanding that what I think is not one-hundredth as important as the opinions of the eminent speakers above). :)

Was pleasantly surprised that the lack of infrastructure did not come up as a burning issue (as much as I expected). Perhaps, we are doing well on provisioning colleges/universities with adequate infrastructure already - I used to have a view that we, being a poor country/state, could focus on infrastructure-light research areas (such as Computer Science, Mathematics, Statistics, Economics, among others); with infrastructural concerns not being in the center-stage anymore, such as view is less valid.

The education as an enabler or for job is a debate that could go on for ever, and keeps coming up over and again (most recently, in The Educational Lottery); and the obvious thing is that the academicians would line up on the "enabler" side, whereas the policy makers could lean more towards the employability side. Given the vast skilled and unemployed workforce, we definitely do need to focus on employability - however, an all-out approach for employability could lead to sacrificing the knowledge creation goal (since people who study to work, would be less likely to indulge in knowledge creation).

In a casual conversation with Dr. Ajith Kumar (CSES), it was interesting to understand that the traditional metrics of quality for research in science and technology (e.g., h-index) are largely inapplicable for social sciences. For a study on Kerala society, one would unsurprisingly cite papers that relate to Kerala (mostly), and hence, traditional citation based indices for a researcher focusing on Kerala studies would be indicative of the size of the population of the community focusing on Kerala studies (and less indicative of the quality of research). Perhaps, the lack of interest in social science (education and) research is contributed partly to such academic visibility issues? I was also pleasantly surprised to see Kerala's universities being among the forefront in the country in terms of academic indicators (as Prof. Aravindan had pointed out in his talk).

Friday, May 06, 2011

ഒരല്‍പ്പം അമേരിക്ക വിമര്‍ശനം


അമേരിക്ക! ഒരു ശരാശരി മധ്യവര്‍ഗ ഇന്ത്യാക്കാരന്റെ സ്വപ്നലോകം. അവിടേയ്ക്കുള്ള എന്റെ ആദ്യത്തെ യാത്ര ആയിരുന്നു ഇത്. കേരളത്തിലെ മാധ്യമങ്ങള്‍ വായിച്ചും കേട്ടും കണ്ടും വളര്‍ന്ന ഒരു സാധാരണ മലയാളി എന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് ആ രാജ്യത്തെക്കുറിച്ച് അത്ര വലിയ മതിപ്പും മറ്റും ഒന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പക്ഷെ, വസ്തുതാപരമായി കാര്യങ്ങള്‍ കാണുമ്പോള്‍ നമ്മെക്കാള്‍ മിക്ക കാര്യങ്ങളിലും മുന്നിലാണ് ആ രാജ്യം എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലെല്ലോ. മനുഷ്യരുടെ പെരുമാറ്റത്തിലെ സൌമ്യത, വൃത്തി, അടുക്കും ചിട്ടയും,
എന്ന് വേണ്ട നൂറു കാര്യങ്ങള്‍ എടുത്താല്‍ തൊണ്ണൂറ്റി ഒന്‍പതിലും അവര്‍ തന്നെയാണ് നമ്മെക്കാള്‍ മുന്നില്‍. എന്നാല്‍ ഇവിടെ എഴുതുന്നത്‌ ബാക്കി ഒരു ശതമാനമോ അതില്‍ താഴെയോ ഉള്ള ചില കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചാണ്. നമ്മള്‍ അവരെക്കാള്‍ മെച്ചമാണ് എന്ന് തോന്നിച്ച ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഉണ്ട്. നമ്മുടെ സമൂഹത്തിലെ ചില മാറ്റങ്ങള്‍ ത്വരിതഗതിയില്‍ ഈ കാര്യങ്ങളില്‍ പോലും നമ്മെ പിന്നോട്ട് നയിക്കുന്നുണ്ടോ എന്ന ആശങ്ക എന്നെ അലട്ടുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ തന്നെ രണ്ടു വിഷയങ്ങളിലേക്ക് ഒന്ന് പെട്ടെന്ന് കണ്ണോടിച്ചു കൊള്ളട്ടെ.

൧. പൊതുജീവിതത്തിലെ "ദൈവം"

ഞങ്ങള്‍ ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു - എല്ലാ ഡോളര്‍
നോട്ടിലൂടെയും ഞങ്ങള്‍ അത് പ്രഖ്യാപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

ദൈവവിശ്വാസം എന്നത് (മറ്റേതു വിശ്വാസത്തെയും പോലെ) ഒരു വ്യക്തി സ്വാതന്ത്ര്യം ആണ്. അത് ഹനിക്കുന്നത് വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യം ഹനിക്കുന്നതു തന്നെയാണ്. പക്ഷെ, ഒരു രാജ്യത്തിന്‍റെ "മോട്ടോ" എന്നത് "ഞങ്ങള്‍ ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു" (In God We Trust) എന്നാകുമ്പോള്‍ എങ്ങനെയാണ് അതിനെ വീക്ഷിക്കേണ്ടത്.കാര്യം എളുപ്പം പറയാന്‍ ഒരു ഉപമ ഉചിതം ആയിരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നു - ഇന്ത്യയിലെ ചില പോലീസ് സ്റ്റേഷനുകളില്‍ ഹിന്ദു ദൈവങ്ങളുടെ ചിത്രങ്ങള്‍ സ്ഥാനം പിടിക്കുന്ന ഒരു പ്രവണത കണ്ടു വരുന്നതായി ഒരു സുഹൃത്ത്‌ അടുത്തിടെ പറയുകയുണ്ടായി. ഹിന്ദു തീവ്രവാദികളുടെ ആക്രമണത്തില്‍പ്പെട്ടു പോലീസ് സ്റ്റേഷനില്‍ അഭയം തേടുന്ന ഒരാള്‍ക്ക്‌ ഒരു സുരക്ഷിതത്വബോധം നല്‍കുന്നതില്‍ ഈ ഹൈന്ദവ ദൈവ ചിത്രങ്ങള്‍ വിലങ്ങു തടിയാകുമോ? ആകും എന്നാണു ഞാന്‍ കരുതുന്നത്.

അതുപോലെ അത്യപൂര്‍വം മാത്രം സംഭവിക്കുന്ന സന്ദര്‍ഭങ്ങളില്‍ മാത്രം ആണോ ഈ പ്രശ്നം? ഒരു രാജ്യം "ഞങ്ങള്‍ ദൈവത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു" എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ ആ രാജ്യത്തു ഒരു ("മനുഷ്യന് ദൈവം ആവശ്യം ഇല്ല" എന്ന് പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ച) സഹോദരന്‍ അയ്യപ്പന്‍ ഉണ്ടാവാന്‍ സാധ്യത ഉണ്ടോ? ചെറുപ്പം മുതല്‍ ഈ മോട്ടോ കേട്ട് വളര്‍ന്ന ഒരു സമൂഹത്തില്‍ സഹോദരിനിസം ഉണ്ടാവാനുള്ള സാധ്യത കുറവാണ് - അങ്ങനെ ഒരാള്‍ ഉണ്ടായി എന്ന് കരുതുക - പ്രത്യക്ഷത്തില്‍ അയാള്‍ രാജ്യത്തിന്‍റെ മോട്ടോ എതിര്‍ക്കുന്നു എന്ന് വരികില്‍ അയാളെ എങ്ങനെയാവും സമൂഹം കാണുക? മോട്ടോയ്ക്ക് വിരുദ്ധം ആയി കാര്യങ്ങള്‍ പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ആള്‍ ഒരു റിസ്ക്‌ ആവും എടുക്കുക എന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു.

സഹോദരന്‍ അയ്യപ്പന്‍ - ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ
തുടക്കത്തില്‍ കേരളത്തിലെ സജീവ യുക്തിവാദ സാന്നിധ്യം


അങ്ങനെ ചില ചിന്താഗതികള്‍ (അവ നല്ലതോ ചീത്തയോ എന്തും ആകട്ടെ - ജനങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ വെറുപ്പ്‌ ഉളവാക്കുകയും രാജ്യസുരക്ഷ അപകടപ്പെടുത്തുകയും ഒന്നും ചെയ്യുനനവ അല്ലെങ്കില്‍) വളരാന്‍ അനുവദിക്കാതിരിക്കുന്നത് ഒരു തരം അസഹിഷ്ണുത തന്നെയാണ്. ഒരു സുഹൃത്തുമായി ഇത് ചര്‍ച്ച ചെയ്തപ്പോള്‍ കേള്‍ക്കാനിടയായ മറുവാദം ചേര്‍ക്കട്ടെ - "നിരീശ്വരവാദം അസ്ഥിക്ക് പിടിച്ച ഒരാള്‍ ഈ വക മോട്ടോ കേട്ടത് കൊണ്ട് മാറുകയില്ലെല്ലോ". അതെ, അതില്‍ തര്‍ക്കമില്ല. കരുണാകരനോട് ഗുരുവായൂരപ്പന്‍ എന്ന് ഒരാളില്ല എന്ന് പറഞ്ഞത് കൊണ്ട് ഒരു വ്യത്യാസവും ഉണ്ടാകാന്‍ പോകുന്നില്ല എന്ന പോലെ. ഒരു ഇസ്ലാമിക (അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റേതെങ്കിലും മത-) രാഷ്ട്രം ഇസ്ലാമികം എന്ന് പറയുന്നതിലൂടെ അനിസ്ലാമിക മതങ്ങളുടെ മേല്‍ അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കുന്ന സമ്മര്‍ദതന്ത്രത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ പതിപ്പ് തന്നെയാണ് ഈ മോട്ടോ. ഈശ്വരവിശ്വാസത്തിനു നേരെ മുഖം തിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന ചിന്താഗതികളെ അത് നിരുല്സാഹപ്പെടുത്തുക തന്നെയാണ് ചെയ്യുന്നത്.

ഈ പ്രവണത വെറും മോട്ടോയില്‍ മാത്രം ഒതുങ്ങുന്നില്ല അമേരിക്കയില്‍ - രാജ്യത്തിന്‍റെ പരമാധ്യക്ഷനായ പ്രസിഡന്റ്‌ തന്റെ ഓരോ പ്രസംഗം അവസാനിക്കുമ്പോഴും "ഗോഡ്‌ ബ്ലെസ് അമേരിക്ക" എന്ന് പറയുമ്പോള്‍ നല്‍കുന്ന സന്ദേശവും മറ്റൊന്നല്ല. വിശ്വാസം ഒരു വ്യക്തിപരമായ കാര്യം ആണ് എന്ന (പുരോഗമനപരം എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്ന) ആശയത്തിനു തിരച്ചും വിരുദ്ധം ആണ് ഈ തരം കാര്യങ്ങള്‍. നമ്മുടെ രാജ്യത്തു സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഒരു വിശ്വാസപ്രഖ്യാപനം നടത്താന്‍ ഒരു കാരണവശാലും മുതിരുകയില്ലെന്കിലും സുകുമാരന്‍ നായരെപ്പോലെയുള്ള (എന്‍ എസ് എസ്) പിന്തിരിപ്പന്‍ വര്‍ഗീയ ശക്തികള്‍ നടത്തുന്ന രാഷ്ട്രീയ കടന്നുകയറ്റം ആശങ്കാജനകം ആണ് എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലെല്ലോ.

൨. മാധ്യമങ്ങളില്‍ നിറയുന്ന അമിത ദേശീയതാവാദം

ഞാന്‍ അമേരിക്കയില്‍ ആയിരുന്ന സമയത്താണ് ബിന്‍ ലാദന്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടത്. ഈ "സുപ്രധാന" സംഭവം എങ്ങനെ മാധ്യമങ്ങള്‍ കവര്‍ ചെയ്യുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കാനുള്ള അവസരം അങ്ങനെ ഉണ്ടായി. അമേരിക്കന്‍ മാധ്യമങ്ങള്‍ അക്ഷരാര്‍ത്ഥത്തില്‍ അത് ആഘോഷിക്കുക തന്നെയായിരുന്നു. ഒരാളുടെ വധം ആഘോഷിക്കുന്നത് മനുഷ്യത്വരഹിതം ആയ ഒരു പ്രവൃത്തി ആണെന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു - അതിനെക്കുറിച്ച് ഡേവിഡ്‌ സ്വാന്‍സണ്‍ ഭംഗിയായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. വധത്തില്‍ കലാശിച്ച ആ ഓപ്പെറേഷന്റെ രീതികള്‍ ഒട്ടും വിമര്ശിക്കപ്പെടാതെ പോയതാണ് ആശ്ചര്യകരമായ മറ്റൊരു വസ്തുത. ഭരണകൂടത്തിന്റെ പ്രതിനിധികളോട് മാധ്യമങ്ങള്‍ ചോദിക്കെണ്ടിയിരുന്ന (എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്ന), പക്ഷെ, ചോദിക്കാതെ പോയ ചില ചോദ്യങ്ങള്‍ ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു:

൧. "ഇതൊരു പിടികൂടല്‍ ഓപ്പെറേഷന്‍ ആയിരുന്നില്ല, വധം തന്നെയായിരുന്നു ലക്‌ഷ്യം" എന്ന് നിങ്ങള്‍ പറയുന്നു. ഈ പ്രഖ്യാപനം സമകാലിക ലോകത്തിന്റെ മനുഷ്യാവകാശ സങ്കല്‍പ്പങ്ങളും ആയി ഒത്തു പോകുന്നുണ്ടോ? സമകാലിക നീതി നടപ്പാക്കല്‍ സംവിധാനം വിചാരണ എന്ന പ്രക്രിയയെ ആശ്രയിക്കുന്നു എന്നത് അംഗീകരിക്കുന്നുന്ടെന്കില്‍ പ്രത്യേകിച്ചും. (പിടികൂടാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ട് സാധിക്കാതിരിക്കുന്നതും അങ്ങനെ കൊല്ലേണ്ടിവരുന്നതും പിടികൂടാന്‍ ശ്രമിക്കാതെ കൊല്ലുന്നതും തമ്മിലുള്ള അന്തരം വ്യക്തമാണല്ലോ - ഇവിടെ സംഭവിച്ചത് രണ്ടാമത്തെ കാര്യമാണ്).

൨. ലാദന്‍ പിടികൂടപ്പെട്ടിരുന്നെന്കില്‍ ദശാബ്ദങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് അമേരിക്ക തീവ്രവാദ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിച്ചിരുന്നു എന്ന് ലോകത്തിനു മുന്നില്‍ തെളിയും എന്ന് ഭയപ്പെട്ടിരുന്നോ?

൩. ഇസ്ലാമിക നിയമം അനുസരിച്ച് ഇരുപത്തി നാല് മണിക്കൂറുകള്‍ക്കുള്ളില്‍ അടക്കണം എന്നതിനാല്‍ നിങ്ങള്‍ ഉടനെ തന്നെ അടക്കി എന്ന് പറയുന്നു. പക്ഷെ, അടക്കല്‍ ഇസ്ലാമിക രീതിയില്‍ ആയിരുന്നില്ല താനും. തങ്ങള്‍ക്കു ഇഷ്ടമുള്ളത് ചെയ്തിട്ട് അതിനു ഇസ്ലാമിക രീതി എന്ന മുടന്തന്‍ ന്യായം കണ്ടെത്തുകയല്ലേ നിങ്ങള്‍ ചെയ്യുന്നത്.

....
....

ഒന്നുകൂടെ വ്യക്തമാക്കിയാല്‍ വിചാരണ ഇല്ലാതെ കൊല്ലണം എന്ന രീതിയില്‍ ഒരു കുറ്റവാളിയെ കാണുക എന്നത് തികഞ്ഞ മനുഷ്യാവകാശ ധ്വംസനം ആയി തന്നെ കാണണം എന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. അങ്ങനെ കാണാന്‍ അമേരിക്കന്‍ മാധ്യമങ്ങളെ അനുവദിക്കാതിരിക്കുന്നത് അമിത ദേശീയത അല്ലാതെ വേറെ എന്തെങ്കിലും ആണെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ഒരു ഇന്ത്യന്‍ സര്‍ക്കാരോ ശ്രി ലങ്കന്‍ സര്‍ക്കാരോ "ഞാന്‍ പിടികൂടാന്‍ ശ്രമിചില്ല, കൊല്ലാന്‍ തന്നെയായിരുന്നു പദ്ധതി" എന്ന് വീരപ്പനെക്കുറിച്ചോ പ്രഭാകരനെക്കുറിച്ചോ പറയുമോ എന്നത് സംശയം ആണ് - അങ്ങനെ പറഞ്ഞാല്‍ മാധ്യമങ്ങള്‍ മനുഷ്യവകാശത്തില്‍ ഊന്നിയുള്ള മേല്‍പ്പറഞ്ഞവ പോലെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കും എന്ന് തന്നെ ഞാന്‍ കരുതുന്നു.



ഒസാമ ബിന്‍ ലാദന്‍ - വിചാരണ അര്‍ഹിക്കാത്ത കുറ്റം ഉണ്ടോ?

Sunday, September 12, 2010

നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുവിന്‍; നമുക്ക് അത്ഭുതങ്ങള്‍ക്കായി കാത്തിരിക്കാം

എന്റെ മുത്തശ്ശിക്ക് കഴിഞ്ഞ ദിവസം ഉണ്ടായ ഒരു അസ്വാസ്ഥ്യവും അതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു അനുഭവവും ആണ് ഈ പോസ്റ്റിനു ആധാരം. സംഭവം ചുരുക്കത്തില്‍ ഇവിടെ ആദ്യം വിവരിക്കട്ടെ; ഒരു രാത്രി പാതിരാവിനു ശേഷം ശ്വാസതടസ്സവും മറ്റും മൂലം ഉണരുകയും വല്ലാതെയാവുകയും ചെയ്ത മുത്തശ്ശിയെ അപ്പോള്‍ തന്നെ ആശുപത്രിയില്‍ എത്തിച്ചു. സംഭവം ആലപ്പുഴയില്‍ ആണ്; ആലപ്പുഴയില്‍ ആകെയുള്ളത് ഒന്ന് രണ്ടു സ്വകാര്യ ആശുപത്രികളും ഒരു മെഡിക്കല്‍ കോളേജും ആണ്. അതിലെ ഒരു സ്വകാര്യ ആശുപത്രിയിലേക്കാണ് കൊണ്ട് പോയത്. ആ ചെറിയ ആശുപത്രിയിലെ ആകെയുള്ള ഹൃദ്രോഗ വിദഗ്ധന്‍ ഉടനെ എത്തുകയും ചെയ്തു. ഒരു പ്രാഥമിക പരിശോധനക്ക് ശേഷം ഉടനെ ഐ സി യു വിലേക്ക് മാറ്റുകയും പുറത്തു നിന്ന ബന്ധുക്കളോട് വന്നു ഇപ്രകാരം പറയുകയും ചെയ്തു:

"സംഗതി വലിയ കുഴപ്പമാണ്. ഇടത്തെ വെന്‍ട്രിക്കില്‍ പണിമുടക്കിയിരിക്കുന്നു. ഒന്നും പറയാന്‍ സാധിക്കയില്ല. പ്രതീക്ഷ വളരെ കുറവാണ്. നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കുക. ഒരു അത്ഭുതം സംഭവിക്കുമെന്ന് നമുക്ക് പ്രതീക്ഷിക്കാം"

ഇപ്രകാരം ഒരു ഡോക്ടര്‍ പറയുന്നത് കേട്ടാല്‍ എന്ത് തോന്നും; അപ്രകാരം ഭയചകിതരായ കൂടെയുള്ളവര്‍ (ഞാന്‍ അന്ന് ആ സംഘത്തില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല; സ്ഥലത്തില്ലാതിരുന്നത് നിമിത്തം) "തീ തിന്നു" രണ്ടു മൂന്നു മണിക്കൂര്‍ കഴിച്ചു കൂട്ടി. അതിനുശേഷം പുറത്തേക്കു വന്ന ഡോക്ടര്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു:

"ഒരു അത്ഭുതം തന്നെയാണ് സംഭവിച്ചിരിക്കുന്നത്; ഇപ്പോള്‍ പൂര്‍ണമായും ഭേദം ആയിരിക്കുന്നു. സ്ഥിതി വളരെ മെച്ചം. "

കുറച്ചു നേരത്തിനു ശേഷം ഒരു ദിവസം കൂടി കിടന്നതിനു ശേഷം ഒരു ഇ സി ജി എടുത്തിട്ട് ഡിസ്ചാര്‍ജ് ചെയ്യാം എന്ന് വരെയായി. രോഗം ഭേദം ആയതില്‍ തീര്‍ച്ചയായും ഞാന്‍ ഉള്‍പ്പടെ എല്ലാവരും സന്തുഷ്ടരാണ്. ഇപ്പോള്‍ സ്ഥിതിഗതികള്‍ ഏകദേശം ശാന്തമായിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ, ഈ അത്ഭുതത്തിന്റെ കടന്നുവരവ് ഒരല്‍പം കൂടുതല്‍ പഠനം അര്‍ഹിക്കുന്നു. പ്രസ്തുത ഡോക്ടറെ കുറിച്ച് ഒരു ബന്ധു പറയുന്നതിങ്ങനെയത്രേ:

"അദ്ദേഹം സ്ഥിരമായി പറയുന്നതാണ് 'നിങ്ങള്‍ പ്രാര്‍ഥിക്കു' എന്ന വാചകം. രോഗം ഭേദമാകുന്നതില്‍ രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കളുടെ പ്രാര്‍ത്ഥനക്കും പങ്കുണ്ടെന്ന് ഒരു ധാരണ ഉണ്ടാകുമ്പോള്‍ ആളുകള്‍ക്ക് സംതൃപ്തി ഏറുന്നു"

ഈ വാചകത്തില്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത് തീര്‍ച്ചയായും 'ഭക്തരായ ആളുകളുടെ' കാര്യമാണ്. ഡോക്ടര്‍ക്കും രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്കും ഭക്തിയുണ്ട് എങ്കില്‍ ഇത് രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കള്‍ക്ക് ഒരു സംതൃപ്തി ദായകമായ അനുഭവം തന്നെയാണ്. ഇതിലൂടെ ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌ ഉണ്ടാകുന്ന ചില ഗുണങ്ങള്‍ ഇവയായിരിക്കാം:

൧. "നമ്മെപ്പോലെ വിശ്വാസം ഉള്ള ഒരു ഡോക്ടര്‍" എന്നാ ധാരണ പരത്തുന്നതിലൂടെ രോഗിയുടെ ബന്ധുക്കളുടെ ഡോക്ടറിലുള്ള വിശ്വാസം വര്‍ധിക്കുന്നു.
൨. "ആ ഡോക്ടര്‍ക്ക്‌ നല്ല കൈപ്പുണ്യം ഉണ്ട്; അല്ലെങ്കില്‍ അത്ഭുതങ്ങള്‍ എങ്ങനെ സംഭവിക്കും"; ഈ ധാരണയും ഡോക്ടറില്‍ ഉള്ള വിശ്വാസം വര്‍ധിപ്പിക്കുന്നതില്‍ ഒരു വലിയ പങ്കു വഹിക്കുന്നു.

നിങ്ങളുടെ ഒരു ബന്ധുവിനോ ചങ്ങാതിക്കോ ഒരു അസുഖം വന്നു എന്ന് സങ്കല്‍പ്പിക്കുക. ആ അസുഖം അത്ര വലിയ ഒന്നല്ല എന്നും ഇരിക്കട്ടെ. ഈ ഡോക്ടര്‍ ചിലപ്പോള്‍ അതിനെ പര്‍വതീകരിച്ച് കാണിച്ചേക്കാം. പ്രാര്‍ത്ഥിക്കാന്‍ നിര്‍ദേശിച്ചേക്കാം. ഒടുവില്‍ ഒരു അത്ഭുതത്തിന്റെ പേരും പറഞ്ഞു വിനയാന്വിതനായി നിങ്ങള്ക്ക് മുന്നില്‍ അവതരിച്ചേക്കാം.

ഇതിലെന്താ എന്നാവും ചോദ്യം. പര്‍വതീകരണപ്രക്രിയയിലൂടെ രോഗിയുടെ കൂടെയുള്ള ആളുകളുടെ ഭയം ഉണര്‍ത്തുകയാണ് ഇങ്ങനെ ചെയ്യുന്നതിലൂടെ സംഭവിക്കുന്നത്. അനാവശ്യമായി ആളുകളെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നതിന് (അത് വെറും മണിക്കൂറുകള്‍ക്ക് വേണ്ടിയാണെങ്കില്‍ കൂടി) നല്ലതാണെന്ന് ആരും പറയില്ല എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു; അതിനു എതിരെ നിയമനടപടി സ്വീകരിക്കാന്‍ സാധിക്കയില്ല എന്നാണു എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. ഇപ്പോള്‍ രക്ഷപ്പെട്ടെല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് സമാധാനിക്കുകയും ഡോക്ടറുടെ കൈപ്പുണ്യത്തെ വാഴ്ത്തുകയും ആവും പലപ്പോഴും സംഭവിക്കുക. അങ്ങനെ വിശ്വാസത്തെ വാണിജ്യവല്‍ക്കരിച്ചു ആളുകളില്‍ അനാവശ്യമായി ഭീതിപരത്തി ഒരു ഡോക്ടര്‍ തന്റെ ജനപ്രീതി കൂട്ടുന്നു. ഇരുപത്തൊന്നാം നൂറ്റാണ്ടിലെ പ്രബുദ്ധകേരള സമൂഹത്തില്‍ ഇങ്ങനെയും സംഭവങ്ങള്‍ നടക്കുന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതോര്‍ത്തു തലകുനിക്കുക അല്ലാതെ നമുക്കെന്തു ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കും.

ഇങ്ങനെ പഠിച്ച ശാസ്ത്രത്തെക്കാള്‍ അത്ഭുതങ്ങളിലും പ്രാര്‍ത്ഥനയിലും വിശ്വസിക്കുന്ന ഡോക്ടര്‍മാരെയും വിശ്വാസത്തെ വാണിജ്യവല്ക്കരിക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന ഡോക്ടര്‍മാരെയും (ഇതില്‍ ഏതെന്കിലും ഒരു ഗണത്തില്‍ ആവും പ്രസ്തുത ഡോക്ടര്‍ പെടുക എന്ന് ഞാന്‍ ഉറച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു) ഇപ്പോഴും നമ്മുടെ മെഡിക്കല്‍ കോളേജുകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചു വിടുന്നുണ്ടോ ആവോ?

അനുബന്ധം: ഒരുപക്ഷെ എന്റെ മുത്തശ്ശി വളരെ ക്രിട്ടിക്കല്‍ ആയ ഒരു അവസ്ഥയില്‍ ആയിരുന്നിരിക്കാം. വിജയിക്കാന്‍ വളരെ സാധ്യത കുറഞ്ഞ ഒരു ചികില്‍സയുടെ അപൂര്‍വവിജയം ആയിരിക്കാം അന്നവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക. പക്ഷെ, അതിനുള്ള സാധ്യത കുറവായതിനാലും നേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ച ഒരു ബന്ധുവിന്റെ അഭിപ്രായവും ഈ ഡോക്ടറിന്റെ വാക്കുകളില്‍ നിറഞ്ഞു തുളുമ്പുന്ന അത്ഭുതങ്ങളിലുള്ള വിശ്വാസവും ആ സാധ്യത തള്ളിക്കളയാന്‍ എന്നെ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നു.

Saturday, August 14, 2010

തിരു കൊച്ചിയും ഇതര സര്‍വീസുകളും - എന്തിനീ തിടുക്കം

തിരു കൊച്ചി എന്നത് ഈയിടെ തുടങ്ങിയ കെ എസ് ആര്‍ ടി സി യുടെ നഗര സര്‍വീസ്‌ ആണ്. ഏറണാകുളം നഗരത്തില്‍ ഇതുവരെ സിറ്റി സര്‍വീസ്‌ നടത്തിയിരുന്നത് സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ മാത്രം ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് തന്നെ കൊച്ചിക്കാര്‍ക്ക് ഈ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസ്‌ ഒരു പുതുമയുള്ള കാര്യമാണ്. ഒരു ഏറണാകുളം നിവാസി എന്ന നിലയില്‍ ഞാന്‍ ഈ പുതിയ സര്‍വീസിനെ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു - കൂടുതല്‍ ബസ്‌ സര്‍വീസുകള്‍ യാത്ര ദുരിതം കുറയ്ക്കും എന്നുള്ളതുകൊണ്ട് മാത്രം (ഒരു സാധാരണ യാത്രക്കാരന്‍ എന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് ചുവന്ന ബസ്സും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ബസ്സും തമ്മില്‍ ഒരു വ്യത്യാസവും ഇല്ല). പക്ഷെ, ഇതിലുപരി സ്വകാര്യ ബസ്സും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ബസ്സും തമ്മില്‍ വലിയ അന്തരമുണ്ട്.

കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി: കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനം ആണ്. പൊതുസ്വത്താണ് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഈ സര്‍വീസുകള്‍ നടത്താനായി ഉപയോഗിക്കുന്നത്. മാത്രമല്ല, റൂട്ടുകള്‍ക്കുള്ള പെര്‍മിറ്റുകള്‍ കൊടുക്കുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍ ആകയാല്‍ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് പുതിയ റൂട്ടുകളില്‍ സര്‍വീസ്‌ തുടങ്ങാന്‍ എളുപ്പം ആണ്. റൂട്ടുകള്‍ തീരുമാനിക്കുന്ന കാര്യത്തില്‍ ലാഭം എന്നതിനെക്കാളും സാമൂഹിക നീതി എന്ന കടഘവും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി പരിഗണിക്കും എന്ന് പൊതുജനം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു.

സ്വകാര്യ (ചുവന്ന) ബസ്സ്‌: ഇവ സ്വകാര്യ വ്യക്തികളുടെതാണ്. അതുകൊണ്ട് ലാഭം മാത്രമാണ് ലക്‌ഷ്യം.

എന്തുകൊണ്ട് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഗര സര്‍വീസുകള്‍ നടത്തണം?

കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി അയ്യായിരം ബസ്സുകള്‍ ഓടിക്കുന്നുണ്ട് എന്നാണു കണക്ക്. അതേസമയം കേരളത്തില്‍ ഓടുന്ന സ്വകാര്യ ബസ്സുകളുടെ എണ്ണം ഇരുപതിനായിരത്തില്‍പരം ആണത്രേ. സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ നടത്തുന്ന മുതലാളിമാര്‍ ലാഭം ഉള്ള റൂട്ടുകള്‍ മാത്രമേ തിരഞ്ഞെടുക്കു എന്നത് വ്യക്തമാണ് - അതല്ല, തിരഞ്ഞെടുത്ത റൂട്ട് നഷ്ടം ആണെങ്കില്‍, അവര്‍ നിര്‍ത്തി വേറെ പനിക്ക് പോവുകയും ചെയ്യും. അങ്ങനെ കേരളത്തില്‍ ഇരുപതിനായിരത്തില്‍പരം ബസ്സുകള്‍ ഓടാനുള്ള ലാഭകരമായ റൂട്ടുകള്‍ ഉണ്ടെന്നു വ്യക്തം.

അതേസമയം, നമ്മുടെ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഷ്ടത്തില്‍ ആണ്. കാലാകാലങ്ങള്‍ ആയി. ഇതിനു രണ്ടു കാരണങ്ങള്‍ ഉണ്ടാവാം.

൧. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ശമ്പളയിനത്തില്‍ സ്വകാര്യ ബുസ്സുകലെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ചിലവഴിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട് സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ക്ക്‌ ലാഭം ഉണ്ടാക്കാവുന്ന റൂട്ടുകളില്‍ പോലും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ലാഭം ഉണ്ടാക്കാന്‍ കഴിയുന്നില്ല.

൨. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഓടിക്കുന്നത് തിരക്ക് കുറഞ്ഞ ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകളില്‍ ആയിരിക്കാം. സാമൂഹിക നീതി എന്നാ മാനദണ്ഡം വെച്ച്, ഈ സര്‍വീസുകള്‍ ഒഴിവാക്കാന്‍ ആവാത്തതാണ്.

ആദ്യത്തെ കാരണം നിമിത്തം നഷ്ടതിലാകുന്ന രൂട്ടുകളെ നമുക്ക് തല്‍ക്കാലം മാറ്റി നിര്‍ത്താം. എന്നിട്ട്, രണ്ടാമത്തെ കാരണം മൂലം നഷ്ടതിലാകുന്ന രൂട്ടുകളെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കാം. തീര്‍ച്ചയായും കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകള്‍ ഒഴിവാക്കാനാവില്ല - ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനം സാമൂഹിക നീതിക്ക് വില കല്പ്പിക്കണം. അപ്പോള്‍, അത്രെയധികം ലാഭകരം ആയ റൂട്ടുകള്‍ സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ക്ക്‌ വിട്ടുകൊടുത്തു സാമൂഹിക നീതിക്ക് വേണ്ടി ലാഭകരം അല്ലാത്ത റൂട്ടുകള്‍ കൂടുതലായി ഓടിക്കുന്നതിന്റെ യുക്തി എന്താണ്. കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി നഷ്ടത്തില്‍ ആയാല്‍, നഷ്ടപ്പെടുന്നത് പൊതുജനത്തിന്റെ കാശാണ്. ലാഭകരമായ റൂട്ടുകള്‍ സ്വകാര്യ മുതലാളിമാര്‍ക്ക് വിട്ടുകൊടുത്തു പൊതുജനത്തിന്റെ പണം കളഞ്ഞു നഷ്ടം സഹിക്കേണ്ട കാര്യം കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ക്ക് ഉണ്ടോ?

അതുകൊണ്ട് കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി യെ ലാഭത്തിലാക്കാന്‍ നഷ്ടം നികത്താന്‍ ഉതകുന്ന തരത്തില്‍ സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ ഓടുന്ന റൂട്ടുകള്‍ കെ എസ്‌ ആര്‍ ടി സി ഏറ്റെടുക്കുക എന്നത് തന്നെയാണ് നല്ല നയം എന്ന് തന്നെയാണ് കരുതേണ്ടത്. ഈ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ തിരു കൊച്ചി സര്‍വീസും അടുത്തിടെ തുടങ്ങിയ തൃശൂര്‍ നഗര സര്‍വീസും നല്ല കാര്യം തന്നെയാണ്.

തിരു കൊച്ചിയുടെ വരവും അനുബന്ധ പ്രശ്നങ്ങളും

തിരു കൊച്ചി സര്‍വീസ്‌ തുടങ്ങിയ ദിവസത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു പോവുക. അതിനു തലേന്ന് വരെ കേരളത്തിലെ സംഭവവികാസങ്ങള്‍ സസൂക്ഷ്മം നിരീക്ഷിക്കുന്ന ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുപോലുമില്ല ഈയൊരു സര്‍വീസിനെ കുറിച്ച്. മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യവും ഇത് തന്നെയാണെന്ന് ഞാന്‍ കരുതുന്നു. നൂറ്റിയമ്പതോളം ബസ്സുകള്‍ ആണ് നിരത്തില്‍ പെട്ടെന്ന് ഇറങ്ങിയത് - കൊച്ചി നഗരത്തില്‍. ഇതിനു ശേഷം അനവധി സംഭവങ്ങള്‍ ഉണ്ടായി - കൊച്ചി നഗരത്തിലും പ്രാന്ത പ്രദേശങ്ങളിലും. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസ്‌ നടത്തുന്ന റൂട്ടുകളില്‍ കെ എസ ആര്‍ ടി സി യുടെ വരുമാനം കുറയ്ക്കാനുള്ള സ്വകാര്യ ബസ്‌ ഉടമകളുടെ തന്ത്രങ്ങള്‍ പല പ്രശ്നങ്ങളിലും എത്തി. ചില സ്ഥലങ്ങളില്‍ അതിന്റെ ഫലമായി ചെറിയ മിന്നല്‍ പണി മുടക്കുകളും നടന്നു. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി സര്‍വീസുകളുടെ നടത്തിപ്പും സ്വകാര്യ ബസ്സുകളുടെ നടത്തിപ്പും തമ്മില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഒരു കാര്യത്തില്‍ വ്യത്യാസമുണ്ട്. കെ എസ് ആര്‍ ടി സി ബസ്സുകളില്‍ വിദ്യാര്‍ഥികള്‍ക്കുള്ള സൌജന്യ നിരക്ക് അനുവദിക്കുന്നില്ല. നമുക്ക് ഈ സാഹചര്യം ഒരു ഉദാഹരണത്തിലൂടെ പരിശോധിക്കാം.

നമുക്ക് ഒരു സ്വകാര്യ ബസ്‌ മുതലാളിയുടെ കാര്യം എടുക്കാം. അയാള്‍ സ്ഥിതിഗതികള്‍ വിലയിരുത്തി ഒരു നിശ്ചിത അളവില്‍ കുറയാതെ ലാഭം കിട്ടും എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു ഒരു ബസ് നിരത്തില്‍ ഇറക്കുന്നു. ഇത് ഒരു വ്യവസായം തന്നെയാണ് - പപ്പട കമ്പനിയും തീപ്പെട്ടി കമ്പനിയും ഒക്കെ തുടങ്ങുന്നത് പോലെ ഒരു വ്യവസായം തന്നെയാണ് അയാള്‍ ആരംഭിക്കുന്നത്. അയാള്‍ തുടങ്ങിയത് ആലുവ - ഫോര്‍ട്ട്‌ കൊച്ചി റൂട്ടില്‍ ആണെന്ന് കരുതുക. ആ റൂട്ടില്‍ ഏതെന്കിലും പഠനം അനുസരിച്ച് ലാഭകരമായി നടത്തിക്കൊണ്ട് പോകാവുന്നത് നൂറു സര്‍വീസ് ആണെന്നും വെക്കുക. ഇയാളുടെ ബസ്‌ നൂറാമത്തെ സര്‍വീസ് ആണെന്ന് കരുതുക. അത് കഴിഞ്ഞു ഒരു മാസം കഴിയുമ്പോള്‍ ഒരു പത്തു സര്‍വീസ് കൂടെ സര്‍ക്കാര്‍ തുടങ്ങുന്നു - ആ റൂട്ടില്‍ തന്നെ. അതും വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്കുള്ള സൌജന്യ നിരക്കില്ലാത്ത സര്‍വീസുകള്‍ (അതുകൊണ്ട് തന്നെ വരുമാനം കൂടിയവ). അപ്പോള്‍ എന്താണ് സംഭവിക്കുക - ഒരു റൂട്ടില്‍ ആവശ്യത്തിലധികം (ലാഭകരമായി നടത്താന്‍ സാധിക്കുന്നതിലും അധികം) സര്‍വീസ് തുടങ്ങുന്നതിലൂടെ മിക്ക സര്‍വീസുകളും നഷ്ടത്തിലാവുക എന്നതാവും ഫലം. അതില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥികള്‍ക്ക് സൌജന്യ യാത്ര അനുവദിക്കുന്ന സര്‍വീസുകള്‍ ആവട്ടെ വലിയ നഷ്ടത്തില്‍ ആവുകയും ചെയ്യും. സര്‍ക്കാര്‍ സര്‍വിസുകള്‍ നഷ്ടത്തില്‍ ഓടിയത് കൊണ്ട് പൊതു പണം ആണ് പാഴാവുന്നത്; അത് കൊണ്ട് തന്നെ സര്‍ക്കാരിന് അത് തുടര്‍ന്നും നടത്തിക്കൊണ്ട് പോകാം. പക്ഷെ, നേരത്തെ സര്‍വീസ് നടത്തിയിരുന്ന സ്വകാര്യ ബസ്സുകള്‍ ആണ് വെട്ടിലാകുന്നത്. നഷ്ടം സഹിക്ക വയ്യാതെ അവര്‍ (ആ വ്യവസായം) നിര്‍ത്തലാക്കുക എന്നതാവും ഫലം. അങ്ങനെ വന്നാല്‍ വീണ്ടും സര്‍വീസുകളുടെ എണ്ണം നൂറില്‍ എത്തുകയും (അതോ അതില്‍ താഴെയോ) സര്‍ക്കാര്‍ വണ്ടികള്‍ ലഭാതിലാവുകയും ചെയ്യും. തുടങ്ങിയത് നൂറു സര്‍വീസുകളില്‍നിന്ന് - നമ്മുടെ ഈ കഥ അവസാനിക്കുംബെഴും നൂറു സര്‍വീസുകള്‍. അവസാനിക്കുമ്പോള്‍ ഉള്ള നൂറു സര്‍വീസുകളില്‍ ചിലത് സര്‍ക്കാരിന്റെതും ആണ് - നല്ല കാര്യമല്ലേ ഇത് എന്നാവും ചോദ്യം.

നമുക്ക് ആ ബസ്‌ മുതലാളിയുടെ കാര്യത്തിലേക്ക് പോകാം. അയാള്‍ ഒരു ബസ്‌ തുടങ്ങി - നല്ല മുതല്മുടക്കോടെ. അത് പാതിവഴിയില്‍ നിര്‍ത്തലാക്കി. കുറച്ചധികം നഷ്ടം ഉണ്ടായി. ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ച പലരും ഉണ്ടാവും. ഇങ്ങനെയുള്ള ഒരു സ്ഥിതിവിശേഷം ആരോഗ്യകരം ആണോ എന്നതാണ് ചോദ്യം. ഇങ്ങനെ പല മേഖലകളില്‍ സംഭവിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷെ നമ്മുടെ നാട്ടില്‍ വ്യവസായം തുടങ്ങാന്‍ ആളുകള്‍ മടിക്കില്ലേ? വളരെ അപ്രതീക്ഷിതമായ സര്‍ക്കാര്‍ കടന്നുകയറ്റം ഒരു മേഖലയിലും നല്ലതല്ല. അങ്ങനെയുള്ള കടന്നുകയറ്റം അനവധി മുതലാളികളെ ബുദ്ധിമുട്ടിലാക്കും; അങ്ങനെ ആളുകള്‍ മുതല്‍മുടക്കാന്‍ തയ്യാറാവുന്നത് കുറയും.

എന്നുവെച്ചു സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു മേഖലയിലും പുതിയതായി ഇറങ്ങരുത് എന്നാണോ? ഒരിക്കലും അല്ല. സര്‍ക്കാര്‍ ഒരു മേഖലയിലേക്ക് കടക്കുമ്പോള്‍ ആ ഉദ്ദേശ്യം മുന്‍കൂര്‍ ആയി ജനങ്ങളെ അറിയിക്കണം; തന്ത്രപരമായ (ഉദാ. വിദേശകാര്യം) മേഖലകളില്‍ അല്ലാതെ ഇങ്ങനെ ഉള്ള അറിയിപ്പ് ഒരു പ്രശ്നവും സൃഷ്ടിക്കുന്നില്ല. ജനങ്ങള്‍ തിരഞ്ഞെടുക്കുന്ന ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ ആണെല്ലോ നമ്മുടെ നാട് ഭരിക്കുന്നത്. നമുക്ക് വീണ്ടും ഈ ബസ്സിന്റെ കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം. അടുത്ത വര്ഷം ആലുവ ഫോര്‍ട്ട്‌ കൊച്ചി റൂട്ടില്‍ ഇപ്പോള്‍ ഉള്ളതില്‍ 10% സര്‍വീസുകള്‍ക്ക് പെര്‍മിറ്റ്‌ പുതുക്കില്ല എന്ന് സര്‍ക്കാര്‍ പ്രഖ്യാപിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. ഇത് കേട്ട് ചില ബസ്സുടമകള്‍ "ഈ വ്യവസായം നമുക്ക് അടുത്ത വര്ഷം കൊണ്ട് നിര്‍ത്താം; വേറെ വല്ല മേഖലയും നോക്കാം" എന്ന് തീരുമാനിച്ചേക്കാം. പുതിയതായി എന്ത് ചെയ്യണം എന്ന് തീരുമാനിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് ധാരാളം സമയവും ഉണ്ട്.

അപ്രതീക്ഷിതമായി (സ്വകാര്യ വ്യവസായികള്‍ ഉള്ള) ഒരു മേഖലയില്‍ സര്‍ക്കാര്‍ പെട്ടെന്ന് കടന്നു ചെല്ലുമ്പോള്‍ പ്രശ്നങ്ങളും പ്രയാസങ്ങളും ധാരാളമായി സൃഷ്ടിക്കപ്പെടുന്നു. അത് ആര്‍ക്കും ഗുണം ചെയ്യുന്നില്ല എന്ന് സാരം.


Monday, July 26, 2010

നികുതി പിരിവിന്റെ തലവും സാമൂഹികനീതിയും

ഏകീകൃത ചരക്കു സേവന നികുതി (ജി എസ് ടി) വേണോ എന്നതില്‍നിന്നു എപ്പോള്‍ വേണം എന്നതിലേക്ക് കാര്യങ്ങള്‍ എത്തിയിരിക്കുന്നു. നമ്മുടെ ധന മന്ത്രി ഐസക്‌, പതിവില്ലാത്ത വിധം, ഒരു കേന്ദ്ര ശ്രമത്തെ സഹര്‍ഷം സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നു. ഈ സംരംഭത്തിലൂടെ പ്രധാനമായി വരുന്ന മാറ്റം കേന്ദ്ര-സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍ തമ്മിലുള്ള നികുതി പങ്കുവെക്കലില്‍ ആണ്. ഒരു സാധാരണക്കാരന് മനസ്സിലാക്കാനാകും വിധം നികുതി പങ്കുവെക്കലുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ചില സാമൂഹികനീതിയുടെ വശങ്ങളിലൂടെ കണ്ണോടിക്കുകയാണിവിടെ.

ഇപ്പോഴത്തെ നികുതി പങ്കുവെക്കല്‍ എങ്ങനെ?

ഇപ്പോള്‍ പല നികുതികള്‍ ഉള്ളതില്‍ ചിലത് കേന്ദ്രത്തിലേക്ക് പോകുന്നു; മറ്റു ചിലത് സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍ ഈടാക്കുന്നു. മൂന്നാമതൊരു തരം നികുതി പിരിക്കുന്നത് തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങള്‍ ആണ് (ഉദാ: പഞ്ചായത്തുകള്‍). നികുതികളുടെ ചില ഉദാഹരണങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉചിതമായിരിക്കും എന്ന് കരുതുന്നു.

കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാര്‍: ആദായ നികുതി (ഇന്‍കം ടാക്സ്‌), സേവന നികുതി, അന്തര്‍ സംസ്ഥാന വില്‍പ്പന നികുതി മുതലായവ.

സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാരുകള്‍: വില്‍പ്പന നികുതി, മദ്യത്തിന്മേല്‍ ചുമത്തുന്ന നികുതി മുതലായവ

തദ്ദേശ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനങ്ങള്‍: കെട്ടിട നികുതി, തൊഴില്‍ നികുതി, മുതലായവ.

ആദ്യത്തെ ചോദ്യം, എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു നികുതി പങ്കുവെക്കല്‍ ഫോര്‍മുല ഉണ്ടാക്കിയെതെന്നാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, വില്‍പ്പന നികുതി എന്തുകൊണ്ട് കേന്ദ്ര സര്‍ക്കാരിന് പോയിക്കൂടാ?, സേവന നികുതി കേന്ദ്രത്തിന് പോകണം എന്നതിന് പിന്നിലെ ഉദ്ദേശ്യം എന്ത്? എന്നിങ്ങനെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം. ആരുടെയോ ഇഷ്ടാനിഷ്ടങ്ങള്‍ ആയിരിക്കാം എന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. മറ്റെന്തെങ്കിലും കാരണം ഉണ്ടെങ്കില്‍ അതറിയുവാന്‍ ഞാന്‍ തീര്‍ച്ചയായും തത്പരനാണ്.

വികേന്ദ്രീകരണത്തെക്കുറിച്ച് സംസാരിക്കുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ എല്ലാ നികുതികളും പഞ്ചായത്തുകള്‍ക്ക് നല്കിക്കൂടെ?

നികുതി പിരിവിലൂടെയാണ് പൊതു സൌകര്യങ്ങള്‍ പണിയാനും നിലനിര്‍ത്താനും മെച്ചപ്പെടുത്താനും സര്‍ക്കാരുകള്‍ പണം കണ്ടെത്തുന്നത്. പഞ്ചായത്തുകള്‍ക്ക് ഒരു ചെറിയ മേഖലയുടെ അധികാരം മാത്രമാണുള്ളത്. അതുകൊണ്ട് വിശാലമായ പോതുസൌകര്യങ്ങളെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ അവര്‍ക്ക് താല്‍പര്യം ഉണ്ടാവാന്‍ വഴിയില്ല. അതുകൊണ്ട് ഒരു ദേശീയ പാത വരണം എങ്കില്‍ ഇങ്ങനെ പൂര്‍ണമായി വികേന്ദ്രീകൃത നികുതി സംവിധാനത്തിലൂടെ അത് സാധ്യമാകാനുള്ള സാധ്യത കുറവാണ്. ഈ പ്രശ്നം മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമാണ്.

അതിനേക്കാള്‍ ഉപരി, സ്ഥിതിസമത്വ ചിന്തയിലും സാമൂഹിക നീതിയിലും ഊന്നിയുള്ള ഒരു പ്രശ്നത്തിലേക്ക് ശ്രദ്ധ തിരിക്കാന്‍ ആണ് ഞാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. നമുക്ക് ഒരു പ്രത്യേക പഞ്ചായത്തിന്റെ ഉദാഹരണം എടുക്കാം. മരട് ഏറണാകുളം ജില്ലയിലെ നഗരത്തോട് ചേര്‍ന്ന് കിടക്കുന്ന ഒരു പഞ്ചായത്താണ്. അവിടെ ശോഭയുടെ ഹൈ ടെക് സിറ്റി വരുന്നു എന്ന് കരുതുക. ആ പദ്ധതി എല്ലാവര്ക്കും അറിയുന്ന പോലെ പതിനായിരക്കണക്കിനു തൊഴിലുകള്‍ സൃഷ്ടിച്ചേക്കാം. അനവധി കെട്ടിടങ്ങള്‍ ആ പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമായി ഉയരും. അങ്ങനെ മരടിന്റെ സാമ്പത്തിക നില മെച്ചപ്പെടും. പഞ്ചായത്തിനു കൂടുതല്‍ പണം ലഭിക്കും. പഞ്ചായത്തില്‍ വികസന പ്രവര്‍ത്തനം കൂടുതലായി നടക്കും. വികസന പ്രവര്‍ത്തനം മൂലം കൂടുതല്‍ തൊഴിലുകള്‍ സൃഷ്ടിക്കപ്പെടും; അയാള്‍ പഞ്ചായത്തുകളില്‍ നിന്ന് ആളുകള്‍ തൊഴില്‍ തേടി മരടിലെത്തും. അത് വീണ്ടും പഞ്ചായത്തിന്റെ വരുമാനം കൂട്ടും. അയല്‍ പഞ്ചായത്തുകളുടെ വരുമാനം തന്മൂലം കുറഞ്ഞാലും അത്ഭുതപ്പെടേണ്ടതില്ല. ഇത് സ്ഥിതിസമത്വ വാദത്തിനു തികച്ചും എതിരാണ് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ അധികം ബുദ്ധിമുട്ടില്ല. മൈക്രോ ലെവല്‍ നികുതി പിരിവു സാമൂഹിക നീതിക്ക് എതിരാണ് എന്നതാണ് പറഞ്ഞു വരുന്നത്. ചില സ്ഥലങ്ങളെ പുഷ്ടിപ്പെടുതുമെന്കിലും മറ്റു സ്ഥലങ്ങളിലെ പൊതുസൌകര്യങ്ങള്‍ കാലക്രമേണ നാമാവശേഷം ആവാനും (അതുമൂലം, ആ സ്ഥലങ്ങള്‍ വാസയോഗ്യം അല്ലാതെയാകാനും) മതി.

മൈക്രോ തലത്തിലെ നികുതി പിരിവിനും വിനിയോഗത്തിനും തീര്‍ച്ചയായും നല്ല വശങ്ങളും ഉണ്ട്. പഞ്ചായത്ത്‌ പ്രസിഡന്റ്‌ തലത്തില്‍ കാര്യങ്ങള്‍ തീരുമാനിക്കപ്പെടുമ്പോള്‍ ആ തീരുമാനങ്ങള്‍ പ്രദേശത്തിന്റെ പ്രത്യേക സാഹചര്യങ്ങള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ പരിഗണന നല്‍കും എന്നത് സ്വാഭാവികം. കൂടാതെ നമ്മുടേത് പോലെ അഴിമതി വ്യാപകമായ സമൂഹത്തില്‍ നികുതി അധികം തലങ്ങളിലൂടെ മുകളിലേക്ക് പോവാത്തതിനാല്‍ അഴിമതി, കാര്യക്ഷമതയുടെ കുറവ് എന്നിവ മൂലമുള്ള നഷ്ടം കുറവായിരിക്കും (കൈക്കൂലി സമ്പ്രദായം ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ വാര്‍ഡ്‌ മേമ്ബെര്‍ക്കും പ്രസിഡന്റിനും മാത്രം കൊടുത്താല്‍ മതിയെല്ലോ).

നികുതി പിരിവു കേന്ദ്ര തലത്തില്‍ മാത്രം ആയാലോ?

അങ്ങനെയുള്ള ഒരു സംവിധാനത്തില്‍ അഴിമതി മൂലമുള്ള പ്രശ്നങ്ങള്‍ വളരെ വ്യക്തമാണല്ലോ; ഒരു കാര്യം സാധിച്ചു കിട്ടനമെന്കില്‍ അങ്ങ് മുകളില്‍ മുതല്‍ ഇങ്ങു വാര്‍ഡ്‌ മെമ്പര്‍ വരെ കൈക്കൂലി നല്‍കേണ്ടി വന്നേക്കാം.

പക്ഷെ, ഇവിടെയും ഒളിഞ്ഞു കിടക്കുന്ന മറ്റൊരു പ്രശ്നം ഉണ്ട്. നമ്മുടെ സംസ്ഥാനത്തിന്റെ കാര്യം തന്നെയെടുക്കാം. നമ്മള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയില്‍ വളരെയധികം മുന്നേറി കഴിഞ്ഞു. പക്ഷേ, ഇതര സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ പലതിലും അടിസ്ഥാന വിദ്യാഭ്യാസത്തിനുള്ള സംവിധാനം പോലുമില്ല. കേന്ദ്രത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം രാജ്യത്തു മുഴുവനും പ്രാഥമിക വിദ്യാഭ്യാസ സംവിധാനങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കുക എന്നതായിരിക്കാം. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ വിദ്യാഭ്യാസ മേഘലയില്‍ ഉന്നത നിലവാരം കൈവരിച്ച കേരളം പോലെയുള്ള സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ ഗ്രാന്റുകള്‍ കരസ്തമാക്കുന്നതില്‍ പരാജയപ്പെട്ടെക്കാം. "നിങ്ങള്ക്ക് ഇതിന്റെ ആവശ്യമെന്താ? ദാ, വടക്കന്‍ സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ പ്രാഥമിക സൌകര്യങ്ങള്‍ പോലുമില്ല. അപ്പോഴാണ്‌ നിങ്ങള്‍ ഉന്നത സൌകര്യത്തിനു വേണ്ടി ഗ്രാന്റ് ആവശ്യപ്പെടുന്നത്?" എന്ന ചോദ്യം നമ്മുടെ നേതാക്കന്മാര്‍ വളരെയധികം കേള്‍ക്കുന്നുണ്ടാവണം. അങ്ങനെ മുന്‍കാലത്തെ പരിശ്രമം മൂലം ഉന്നത നിലവാരം കൈവരിച്ചതിനു ചിലര്‍ "ശിക്ഷ" അനുഭവിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം. നമ്മള്‍ കൂടി കൊടുക്കുന്ന നികുതിയുടെ ഒരു പങ്കു നമ്മുടെ പഴയ നേട്ടങ്ങള്‍ ചൂണ്ടിക്കാട്ടി നമുക്ക് തന്നെ നിഷേധിക്കുന്നു. ഇത് അത്ര സുഖകരമല്ല എന്ന് പറയേണ്ടതില്ലെല്ലോ. ഓരോ ധനകാര്യ കമ്മീഷന്‍ വരുമ്പോഴും നമ്മുടെ പത്രങ്ങളില്‍ നിറയുന്നത് ഈ തരം വാദങ്ങളാണ്.

കേന്ദ്ര തലത്തില്‍ നികുതി പിരിക്കുന്നതിലൂടെ നേരത്തെ കണ്ട സമ്പത്ത് ചില ഗ്രാമങ്ങളില്‍ മാത്രം കുമിഞ്ഞു കൂടുന്ന പ്രതിഭാസം ഒഴിവാക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് നല്ലത് തന്നെ.

നികുതി പിരിവു മുഴുവനായി കേന്ദ്രത്തില്‍ നിന്നാവുന്നതും പഞ്ചായത്തില്‍ നിന്നാവുന്നതും ആയ രണ്ടു സംവിധാനങ്ങള്‍ക്കും അവയുടേതായ ഗുണങ്ങളും ദോഷങ്ങളും ഉണ്ടെന്നു ചുരുക്കം. അതുകൊണ്ടാണ് നികുതിവരുമാനം കേന്ദ്രവും സംസ്ഥാനവും ഒരു നിശ്ചിത അളവില്‍ പങ്കുവെക്കുന്നത്. ആ നിശ്ചിത തോത് ശരിയാണോ എന്നതില്‍ അഭിപ്രായവ്യത്യാസങ്ങള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം. പക്ഷെ, രണ്ടു എക്സ്ട്രീമുകളും പ്രാവര്‍ത്തികമല്ല എന്നത് വ്യക്തമാണ്.

ചരക്കു സേവന നികുതി കൊണ്ട് കേരളത്തിനെന്തു പ്രയോജനം?

കേരളത്തില്‍ കൂടുതലായി വളര്‍ന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് സേവന മേഖല ആണ്; ഇതില്‍ ടൂറിസം, ഐ ടി എന്നിവ ഉള്‍പ്പെടും. പക്ഷെ, സേവന നികുതി ഒരു കേന്ദ്ര നികുതി ആകയാല്‍, കേരള സര്‍ക്കാരിന് ഈ സേവന മേഖലകളുടെ വളര്‍ച്ചയില്‍നിന്ന് കൂടുതല്‍ വരുമാന നികുതി ലഭിക്കുന്നില്ല. ചരക്കു സേവന നികുതിയുടെ പരിധിയില്‍ സേവന നികുതി വരികയും, ചരക്കു സേവന നികുതി കേന്ദ്രവും സംസ്ഥാനവും പങ്കുവെയ്ക്കുകയും ചെയ്യുകയാണെങ്കില്‍ കേരളത്തിന്‌ സ്വാഭാവികമായും സേവന മേഖലയുടെ ഈ അഭൂതപൂര്‍വമായ വളര്‍ച്ചയില്‍നിന്ന് കൂടുതല്‍ ഗുണം ലഭിക്കും (നികുതി വരുമാനം ആയി). നേരത്തെയുള്ള നികുതി സംവിധാനം സേവന മേഖലയില്‍ തിളങ്ങുന്ന സംസ്ഥാനങ്ങള്‍ക്ക് എതിരായിരുന്നു; ഇതാണ് ഇപ്പോള്‍ ഈ ഏകീകൃത ചരക്കു സേവന നികുതിയിലൂടെ പരിഹരിക്കപ്പെടുന്നത്.

Sunday, July 25, 2010

യു ഐ ഡി നമുക്ക് ഇപ്പോള്‍ ആവശ്യമില്ലാത്തതെന്തുകൊണ്ട്

ഇത് യു ഐ ഡി ചര്‍ച്ചകളുടെ കാലമാണ്. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികള്‍ എങ്ങനെ അതിലെ വലിയ പങ്കുകള്‍ക്കുള്ള ലേലത്തില്‍ വിജയിക്കാം എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നു. ചില മാസികകള്‍ യു ഐ ഡി എങ്ങനെ ഒരു ശരാശരി ഇന്ത്യന്‍ പൌരന്റെ ജീവിതത്തെ മാറ്റിമറിക്കും എന്ന് പരിശോധിക്കുന്നു (സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ കാണുന്നു). ഇവയിലൊന്നും പെടാത്ത മറ്റു ചിലര്‍ എന്തുകൊണ്ട് യു ഐ ഡി ആവശ്യമില്ല എന്ന് പറഞ്ഞു ബോധ്യപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു. ഇവരെ വികസനവിരോധികള്‍ അറുപിന്തിരിപ്പന്മാര്‍ എന്നൊക്കെ പലരും ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞും വിളിക്കുന്നുണ്ട്. ബൂലോകത്തില്‍ എന്തുകൊണ്ടോ ഈ വിഷയം അധികം ചര്‍ച്ച ചെയ്യപ്പെട്ടതായി കണ്ടില്ല. എന്തുകൊണ്ട് യു ഐ ഡി വേണം എന്ന നിലക്കുള്ള വാദങ്ങള്‍ അനവധിയാണ്. യു ഐ ഡി കൊണ്ടുള്ള ഉപയോഗം വളരെ എളുപ്പത്തില്‍ നമുക്ക് മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യാം - പല വികസിത രാജ്യങ്ങളിലും ഉള്ള ഒരു സംവിധാനം ആണെല്ലോ ഇത്. വികസിത ഇന്ത്യ എന്ന സ്വപ്നം എല്ലാ ഇന്ത്യക്കാരന്റെയും (യു ഐ ഡി യെ എതിര്‍ക്കുന്നവരും അല്ലാത്തവരും ഉള്പ്പടെയുള്ളവരില്‍) മനസ്സില്‍ ഉണ്ട് എന്നാണു എന്റെ നിഗമനം. ലേബലിംഗ് (പിന്തിരിപ്പന്മാര്‍, വികസനവിരോധികള്‍ എന്നിങ്ങനെയുള്ള) ഇല്ലാതെ നമ്മള്‍ യു ഐ ഡിയെ എതിര്‍ക്കുന്നവരുടെ വാദം കേള്‍ക്കാന്‍ തയ്യാറാവണം. ഒരു കടുത്ത യു ഐ ഡി ആരാധകനായിരുന്ന ഞാന്‍ ഈ സംരംഭത്തിനോട് അധികം ആഭിമുഖ്യം പുലര്‍ത്താത്ത ഒരാളായി മാറിയത് അങ്ങനെയുള്ള ഒരു വിലയിരുത്തലിന്റെയും ചര്‍ച്ചയുടെയും ഫലമായിട്ടാണ്. യു ഐ ഡി വേണം എന്ന പക്ഷക്കാരുടെ സാധാരണ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്കുള്ള മികച്ച യു ഐ ഡി വിരുദ്ധ ഉത്തരങ്ങള്‍ (ചോദ്യങ്ങള്‍ സഹിതം) നിരത്താന്‍ ഒരു എളിയ ശ്രമം നടത്തുകയാണ് ഇവിടെ.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കൊണ്ട് ഗുണങ്ങള്‍ ഇല്ല എന്നാണോ നിങ്ങള്‍ പറയുന്നത്? അനവധി വിദേശ രാജ്യങ്ങള്‍ മണ്ടത്തരം കാണിച്ചു എന്നാണോ?

ഉത്തരം: ഒരിക്കലും അല്ല. യു ഐ ഡി എന്നത് കൊണ്ട് അനവധി ഗുണങ്ങള്‍ ഉണ്ട് എന്നുള്ളത് പൂര്‍ണമായും അംഗീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, മുന്‍ഗണന ക്രമത്തില്‍ ആണ് പ്രശ്നം. മുപ്പതു ശതമാനം ആളുകള്‍ വിശന്നു ഉറങ്ങാന്‍ കിടക്കുന്ന ഈ രാജ്യത്തില്‍ ഇതിലും എത്രെയോ അധികം വലിയ പ്രശ്നങ്ങളില്ലേ? ഒരു സര്‍ക്കാരിനും ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ മുന്‍ഗണന ഉള്ള കാര്യം മാത്രം ചെയ്തു മുന്നോട്ടു പോകാനാവില്ല എന്നും അംഗീകരിക്കുന്നു. പക്ഷേ, ഈ യു ഐ ഡി ഒരു പക്ഷെ, മുന്‍ഗണന ക്രമത്തില്‍ ആദ്യത്തെ ആയിരം കാര്യങ്ങളില്‍ പോലും വരുന്നില്ല എന്നതാണ് പ്രശ്നം. യു ഐ ഡി ക്ക് ചിലവാക്കാനുള്ള ഭീമമായ തുക കൊണ്ട് ഇതിലും പ്രാധാന്യമുള്ള പല പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്കും നമുക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്താന്‍ ശ്രമിക്കാം. (ഒരു മികച്ച ഉദാഹരണം യു ഐ ഡി യുടെ പത്തിലൊന്നോ മാത്രം ചെലവ് വന്ന തൊഴിലുറപ്പ് പദ്ധതി തന്നെയാണ്).

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കൊണ്ട് ദരിദ്രനും ഗുണമില്ലേ? പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ കാതലായ മാറ്റം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ യു ഐ ഡി കൊണ്ട് സാധിക്കില്ലേ?

ഉത്തരം: പൊതു വിതരണ സമ്പ്രദായം മാത്രം കണക്കിലെടുത്താല്‍ റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌‌ ഒരു യു ഐ ഡി തന്നെയാണ്. പൊതു വിതരണ സമ്പ്രദായം മാത്രം കണക്കിലെടുത്താല്‍ റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ കൊണ്ട് പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്ത എന്ത് കാര്യമാണ് യു ഐ ഡി കൊണ്ട് പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കുക? യു ഐ ഡി ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനമുള്ളതിനാല്‍ തിരിച്ചറിയല്‍ എളുപ്പമാകും എന്ന് പറയുന്നതിലും അര്‍ത്ഥമില്ല. കാരണം ആയിരക്കണക്കിന് റേഷന്‍ കടകളില്‍ ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് ഒട്ടും പ്രായോഗികം അല്ല എന്നത് തന്നെ. ഫോട്ടോ ഐ ഡി കാര്‍ഡ്‌ ചെയ്യുന്ന ഉപയോഗം മാത്രമേ യു ഐ ഡി കൊണ്ട് പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ ഉണ്ടാവുന്നുള്ളൂ. റേഷന്‍ കാര്‍ഡില്‍ ഒരു ഫോട്ടോ കൂടെ പതിപ്പിച്ചാല്‍ അതിനും പരിഹാരമായി.

ചോദ്യം: പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തില്‍ വ്യാപകമായ തട്ടിപ്പുകള്‍ നടക്കുന്നില്ലേ? ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നതൊക്കെ സര്‍വസാധാരണമല്ലേ? ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം ഉള്ളതുകൊണ്ട് രണ്ടാമത്തെ കാര്‍ഡ്‌ എടുക്കാന്‍ പോവുന്ന ആള്‍ പിടിക്കപ്പെടും. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ ഇതിലെ വ്യാപക ക്രമക്കേടുകള്‍ കുറക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് സാമാന്യ ബുദ്ധിയില്‍ മനസ്സിലാക്കാവുന്നതല്ലേയുള്ളൂ?

ഉത്തരം: ശരിയാണ്, ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നത് ഒരു പരിധി വരെ ഒഴിവാക്കാന്‍ ഫലപ്രദമായി സാധിക്കും, യു ഐ ഡി യുടെ സഹായത്തോടെ. (ഒരു പരിധി വരെ എന്ന് പറഞ്ഞത്, ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനങ്ങള്‍ ഒരിക്കലും നൂറു ശതമാനം കുറ്റരഹിതമല്ല എന്നതുകൊണ്ടാണ്). ഇന്ത്യയില്‍ ഏറ്റവും കൂടുതല്‍ ക്രമക്കേട്‌ നടക്കുന്നത് ബി പി എല്‍ ആനുകൂല്യങ്ങളിലാണ് എന്നാണ് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത് (എന്റെ പരിമിതമായ അറിവില്‍ നിന്നുള്ള വിലയിരുതലാണിത്). ബി പി എല്‍ വിഭാഗങ്ങള്‍ക്കാണ് വലിയ ആനുകൂല്യങ്ങള്‍ പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തിലൂടെ ലഭിക്കുന്നത്. ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ എന്ന പ്രതിഭാസം ഒഴിവാക്കാന്‍ യു ഐ ഡി യിലൂടെ സാധിക്കും - തീര്‍ച്ച. പക്ഷെ, ഒരാള്‍ക്ക്‌ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഇപ്പെഴത്തെ സംവിധാനത്തില്‍ ലഭിക്കാന്‍ സാധ്യത വളരെ കുറവാണ് എന്നതാണ് സാരം. രണ്ടു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ലഭിച്ചേക്കാം - പക്ഷേ, ബി പി എല്‍ സര്‍വേ എന്ന സംഗതി കുറ്റമറ്റതാണെങ്കില്‍ രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡിനുള്ള സാധ്യത തീരെ കുറവാണ്. ബി പി എല്‍ സര്‍വേ കുറച്ചുകൂടി ഫലപ്രദം ആക്കുകയാണെന്കില്‍ ഒരാള്‍ക്ക്‌ ദരിദ്ര സാഹചര്യങ്ങളില്‍ ജീവിക്കുന്ന രണ്ടു വ്യക്തികള്‍ ആയിക്കാണിച്ചു രണ്ടു ബി പി എല്‍ കാര്‍ഡ്‌ കരസ്ഥമാക്കുക എന്നത് ഒഴിവാക്കാന്‍ സാധിക്കും. പിന്നെ, രണ്ടു എ പി എല്‍ കാര്‍ഡുകള്‍ നേടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നവരുടെ കാര്യം. എ പി എല്‍ വിഭാഗങ്ങള്‍ക്ക് കൊടുക്കുന്ന ആനുകൂല്യങ്ങള്‍ കുറവാകയാല്‍, അങ്ങനെയുള്ള ക്രമക്കേടുകള്‍ കുറവായിരിക്കണം എന്ന് വേണം കരുതാന്‍. അത് വളരെ കൂടുതല്‍ ആണെങ്കില്‍ എന്തെങ്കിലും ബയോ മെട്രിക് സംവിധാനം റേഷന്‍ കാര്‍ഡില്‍ ഉള്‍പ്പെടുത്തിയാല്‍ പോരെ?

ചോദ്യം: ദരിദ്രരുടെ ഇടയില്‍ മാത്രമല്ല ക്രമക്കേട്‌. ഇടത്തരക്കാര്‍ രണ്ടു വായ്പ വ്യത്യസ്ത തിരിച്ചറിയല്‍ രേഖകള്‍ കാണിച്ചു എടുക്കുന്നില്ലെ?

ഉത്തരം: ഉണ്ടാവാം. പക്ഷേ, വലിയ വായ്പകള്‍ക്ക് പാന്‍ നമ്പര്‍ നിര്‍ബന്ധം ആണ്. വലിയ സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകള്‍ക്കുള്ള ഒരു യു ഐ ഡി തന്നെയാണ് പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌. രണ്ടു പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഒരാള്‍ക്ക്‌ ഉണ്ടാവുക എന്നത് വളരെ വലിയ ഒരു കുറ്റമാണ് താനും. പാന്‍ കാര്‍ഡിലൂടെ പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കാത്ത എന്ത് പ്രശ്നമാണ് യു ഐ ഡി യിലൂടെ പരിഹരിക്കാന്‍ സാധിക്കുക.

ചോദ്യം: പൊതുവിതരണ സമ്പ്രദായത്തിലെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ അതിനുള്ള ഐ ഡി മെച്ചപ്പെടുത്തുക എന്ന് പരിഹാരം പറയുക. വായ്പ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍ പാന്‍ കാര്‍ഡ്‌ നന്നാക്കുക എന്ന് പരിഹാരം പറയുക. ഇതിനെല്ലാം പകരം ഒരൊറ്റ ഐ ഡി എന്നതാണ് യു ഐ ഡി കൊണ്ടുദ്ദേശിക്കുന്നത്. എന്തുകൊണ്ട് ഓരോന്നിനെ പ്രത്യേകം കുറ്റമറ്റതാക്കുന്നത് സ്വീകാര്യമാവുകയും, എല്ലാം കൂടി ഒന്നിച്ചു കുറ്റമറ്റതാക്കുന്നത് സ്വീകാര്യം അല്ലാതാവുകയും ചെയ്യുന്നു?

ഉത്തരം: നിലവിലുള്ള രണ്ടു സംവിധാനങ്ങള്‍ മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിന് പകരം മറ്റൊരു ബൃഹത്തായ സംവിധാനം (കുറെയധികം കാശ് ചെലവ് വരുന്ന) നടപ്പിലാക്കാന്‍ ഉദ്ദേശിക്കുന്നുണ്ട് എങ്കില്‍ - അങ്ങനെ ഉദ്ദേശിക്കുന്നവരല്ലേ, അതിനുള്ള ന്യായീകരണവും പറയേണ്ടത്? രണ്ടു സംവിധാനങ്ങളിലെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ പരിഹരിക്കാന്‍, മറ്റു നൂറു കാര്യങ്ങള്‍ക്ക് കൂടി നിര്‍ബന്ധമാക്കുന്ന ഒരു കാര്‍ഡ്‌ എന്തിനാണ്? യു ഐ ഡി ഒരു കാര്‍ഡ്‌ അല്ല, ഒരു സംഖ്യ മാത്രം ആണ് എന്നാണു നന്ദന്‍ നിലെകാനി ഇപ്പോള്‍ പറയുന്നത് - അപ്പോള്‍, റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ കൊണ്ട് സാധ്യമാകുന്ന തിരിച്ചറിയല്‍ പ്രക്രിയ നേരാം വണ്ണം നടക്കണം എങ്കില്‍ അതിനു ഒരു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ തന്നെ വേണം. അത് റേഷന്‍ നമ്പറിനു പകരം യു ഐ ഡി രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള ഒരു കാര്‍ഡ്‌ ആയിരിക്കാം എന്ന് മാത്രം. പിന്നെ, പാന്‍ നമ്പറിനു പകരക്കാരനായി യു ഐ ഡി ക്ക് മാറാന്‍ സാധിക്കും, ശരിയാണ് - അതില്പരം യു ഐ ഡി ക്ക് സാമ്പത്തിക ഇടപാടുകളുടെ കാര്യത്തില്‍ കൂടുതലായി ഒന്നും തന്നെ ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കില്ല എന്ന് മനസ്സിലാക്കാന്‍ എളുപ്പമല്ലേ. മറ്റു നൂറു കാര്യങ്ങള്‍ക്കും കൂടി ഒരേ ഐ ഡി ഉപയോഗിക്കാന്‍ സാധിക്കും എന്നത് നല്ല കാര്യം തന്നെ - പക്ഷേ, അങ്ങനെ ഒരു സംരംഭത്തിന് വേണ്ട ചിലവുകള്‍ ന്യായീകരിക്കപ്പെടുന്നുണ്ടോ എന്നതാണ് വിഷയം.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി കാരണം ഒരാളുടെ സ്വകാര്യത നഷ്ടപ്പെടുന്നു എന്ന് പറയുന്നത് അടിസ്ഥാന രഹിതം അല്ലെ? ഒരു പൌരന്റെ എല്ലാ വിവരവും സര്‍ക്കാര്‍ അറിഞ്ഞിരിക്കുന്നതില്‍ എന്താണ് കുഴപ്പം. ഓരോ രേഖക്കായി അപേക്ഷിക്കുമ്പോഴും നമ്മള്‍ എല്ലാ വിവരങ്ങളും സര്‍ക്കാരിന് നല്‍കാന്‍ ബാധ്യസ്തരല്ലേ? അതെല്ലാം കൂടി എകീകരിക്കുന്നു എന്നത് എങ്ങനെയാണ് പ്രശ്നത്തിന് കാരണം ആകുന്നത്?

ഉത്തരം: സര്‍ക്കാര്‍ എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു പ്രസ്ഥാനമാണ് - സര്‍ക്കാരിന് ഒരു വിവരം ലഭ്യമാണ് എന്നത് കൊണ്ട് അര്‍ത്ഥമാകുന്നത് സര്‍ക്കാര്‍ ജീവനക്കാരില്‍ പലര്‍ക്കും അത് ലഭ്യമാകുന്നു എന്നാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരാള്‍ ഒരു ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസന്‍സിനു അപേക്ഷിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. ഡ്രൈവിംഗ് ടെസ്റ്റ്‌ നടത്തുന്നയാള്‍ക്ക് ആ വ്യക്തിയുടെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതിയെക്കുറിച്ച് അറിയേണ്ട ഒരു കാര്യവുമില്ല. പക്ഷേ, ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് അപേക്ഷ സംവിധാനത്തില്‍ യു ഐ ഡി നടപ്പിലാക്കുന്നതിലൂടെ എല്ലാ വിവരങ്ങളും ലൈസെന്‍സ് നല്‍കുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥനില്‍ എത്തിപ്പെടുകയാണ്. അത് അയാള്‍ പരിശോധിക്കരുത് എന്ന് നമുക്ക് വാദിക്കാം - പരിശോധിക്കാതിരിക്കാനുള്ള സംവിധാനം ഏര്‍പ്പെടുത്താം. പക്ഷേ, സര്‍ക്കാരിന് ലഭ്യമാകുന്നു എന്ന നിലക്ക് അത് ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് നല്കുന്നയാള്‍ക്കും ലഭ്യമാകണം എന്ന വാദം ഉണ്ടായേക്കാം. നമ്മുടെ എല്ലാ ഏകീകൃത വിവരവും സര്‍ക്കാരിന് ലഭ്യമാകുന്നു എന്നതിലൂടെ ഈ ഉദ്യോഗസ്ഥനും ലഭ്യമാകുന്നു എന്ന് തന്നെയാണ് വസ്തുത. അത് അയാള്‍ക്ക്‌ കിട്ടാന്‍ ചില നിബന്ധനകള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ വെച്ചേക്കാം - പക്ഷേ, അത് ദുരുപയോഗം ചെയ്യപ്പെടാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. ഈ ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് ഉദാഹരണത്തില്‍, ആ ഉദ്യോഗസ്ഥന്‍ ഒരു പക്ഷേ, അപേക്ഷകന്റെ സാമ്പത്തിക നിലവാരത്തിനനുസരിച്ചു കൈക്കൂലി ചോദിച്ചേക്കാം. സോഫ്റ്റ്‌വെയര്‍ കമ്പനികളില്‍ മാത്രമാണോ എന്നറിയില്ല, നീട് ടു നോ എന്നൊരു പ്രയോഗം ഉണ്ട്; ഒരാള്‍ക്ക്‌ അറിയാന്‍ ആവശ്യമുള്ളത് മാത്രം അറിഞ്ഞാല്‍ മതി എന്ന് ചുരുക്കം. ഡ്രൈവിംഗ് ലൈസെന്‍സ് ഉദാഹരണത്തില്‍, ഈ നീട് ടു നോ പ്രകാരം, ആ ഉദ്യോഗസ്തന്‍ അറിയേണ്ടത്/വിലയിരുത്തേണ്ടത് വണ്ടി ഓടിക്കാനുള്ള അപേക്ഷകന്റെ കെല്പ് മാത്രമാണ്. പക്ഷേ, ചില കാര്യങ്ങളില്‍ കൂടുതല്‍ അറിയേണ്ടിവരും; ഉദാഹരണത്തിന് പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് ഒരുവിധപ്പെട്ട എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പരിശോധിക്കേണ്ടിവരും. അത് പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രം മതി - ഒരു പ്രക്രിയയില്‍ എല്ലാ വിവരങ്ങളും പരിശോധിക്കെണ്ടിവരുന്നുണ്ട് എന്നത് എല്ലാ പ്രക്രിയകള്‍ക്കും ആ വിവരം ലഭ്യമാക്കുന്നതിനെ സാധൂകരിക്കുന്നില്ല.

ചോദ്യം: യു ഐ ഡി ഒരിക്കലും അടിച്ചേല്‍പ്പിക്കില്ല എന്ന് നന്ദന്‍ തന്നെ പറയുന്നുന്ടെല്ലോ. യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കാളിയാവണോ വേണ്ടയോ എന്നത് ഒരു പൌരന് തീരുമാനിക്കാവുന്ന കാര്യമാണ് എങ്കില്‍ ഇതിനെ എതിര്‍ക്കുന്നതെന്തിന്? താല്പര്യമില്ലാത്തവര്‍ക്ക് മാറി നില്‍ക്കാം

ഉത്തരം: ഒരാള്‍ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നില്ല എന്ന് കരുതുക. താഴെ പറയുന്ന രണ്ടില്‍ ഒന്ന് സംഭവിക്കാം.

൧. അയാള്‍ക്ക്‌ ഒരു ദോഷവും ഇല്ല. എല്ലാ പ്രക്രിയകളും കാര്യങ്ങളും (അതെ വേഗതയില്‍) യു ഐ ഡി ഉള്ളവരെപ്പോലെ തന്നെ അയാള്‍ക്കും ചെയ്യാന്‍ സാധിക്കുന്നു.

ഇങ്ങനെ ആണ് കാര്യമെന്കില്‍ എന്തിനു ഒരു പൌരന്‍ യു ഐ ഡി എടുക്കണം? ഇങ്ങനെ ഉള്ള ഒരു സാഹചര്യത്തില്‍ യു ഐ ഡി പദ്ധതി അമ്പേ പാളിപ്പോവുകയില്ലേ. ഒരു പൌരന്റെ ഒരു സ്വാഭാവിക ചോദ്യം ഇതായിരിക്കാം, എന്റെ പക്കല്‍ ഒരു റേഷന്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ട്, ഒരു വോട്ടര്‍ കാര്‍ഡ്‌ ഉണ്ട്. ഇതിനെയെല്ലാം ഏകീകരിച്ചു ഒരു യു ഐ ഡി എടുക്കുന്നത് കൊണ്ട് എനിക്കെന്തു പ്രയോജനം?. പാസ്പോര്‍ട്ട്‌ അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് നടക്കുന്നത് പോലെയുള്ള ഒരു വിശാലമായ പരിശോധന യു ഐ ഡി അപേക്ഷയുടെ സമയത്ത് നടക്കുന്നുണ്ട് എങ്കില്‍, യു ഐ ഡി അപേക്ഷയുടെ വില സ്വാഭാവികമായി കൂടും. (അപ്പോള്‍ പിന്നെ ആളുകള്‍ പങ്കെടുക്കാനുള്ള സാധ്യത പിന്നെയും കുറയുകയാണ്). കൂടുന്നില്ല എന്നുണ്ടെങ്കില്‍ ആ ചെലവ് സര്‍ക്കാര്‍ വഹിക്കുന്നു എന്നര്‍ത്ഥം (എപ്പോഴെന്കിലും ആ യു ഐ ഡി അപേക്ഷകന്‍ പസ്സ്പോര്‍തിനു അപേക്ഷിക്കും അന്ന് എന്താണുറപ്പ്? അപേക്ഷിച്ചില്ലെങ്കില്‍ സര്‍ക്കാര്‍ ചെലവ് വെറുതെ കൂടുന്നു എന്ന് സാരം). ചുരുക്കത്തില്‍ ഒരു പൌരന് യു ഐ ഡി ലഭിച്ചാല്‍ കൂടുതലായി ഒരു ഗുണവുമില്ല എന്ന സാഹചര്യത്തില്‍, വലിയ തോതില്‍ ഈ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കാളിത്തം ഉണ്ടാവുക സ്വാഭാവികമല്ല.

അടിക്കുറുപ്പ്: ഇങ്ങനെ പറയുമ്പോഴും പുതിയ അപേക്ഷകര്‍ യു ഐ ഡി യില്‍ പങ്കെടുക്കാന്‍ സാധ്യതയുണ്ട്. ഒരാള്‍ക്ക്‌ അടുത്തിടെ പതിനെട്ടു വയസ്സ് കഴിഞ്ഞെന്നു കരുതുക. അയാള്‍ വോട്ടര്‍ ഐ ഡി കാര്‍ഡിന് അപേക്ഷിക്കുന്നതിന് പകരം യു ഐ ഡി ക്ക് അപേക്ഷിച്ചേക്കാം, കാരണം യു ഐ ഡി കൊണ്ട് അയാള്‍ക്ക്‌ വോട്ടര്‍ ഐ ഡി കൊണ്ടുള്ളതിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ ഗുണമുണ്ടായേക്കാം എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെ. അതുകൊണ്ട്, പങ്കെടുക്കുക എന്നത് നിര്‍ബന്ധമല്ലെന്കില്‍ പോലും യു ഐ ഡി ക്ക് ചില ഉപഭോക്താക്കള്‍ ഉണ്ടായേക്കാം.

൨. അയാള്‍ക്ക്‌ യു ഐ ഡി ക്കാരെ അപേക്ഷിച്ചു കൂടുതല്‍ സമയം ഓരോ കാര്യത്തിനും ചിലവാക്കേണ്ടി വരുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു ബാങ്ക് അക്കൗണ്ട്‌ തുറക്കാന്‍ യു ഐ ഡി ഇല്ലാത്തതു മൂലം അയാള്‍ക്ക് കൂടുതല്‍ സമയം കാത്തിരിക്കേണ്ടി വരുന്നു എന്ന് കരുതുക.

ഇങ്ങനെ ഒരു സാഹചര്യം സൃഷ്ടിച്ചിട്ടു യു ഐ ഡി നിര്‍ബന്ധമല്ല എന്ന് പറയുന്നത്, ഒരു തരം വിവേചനമല്ലേ? അങ്ങനെ എങ്കില്‍ യു ഐ ഡി എടുത്തില്ലെങ്കില്‍ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം ദുഷ്കരമായിരിക്കും എന്നതല്ലേ അത് നല്‍കുന്ന സന്ദേശം? യു ഐ ഡി നിര്‍ബന്ധമാക്കലും ഉണ്ടെങ്കില്‍ നന്നായിരിക്കും എന്ന് പറയുന്നതും തമ്മില്‍ ഒരു അന്തരമുണ്ട് - പക്ഷേ, രണ്ടിന്റെയും ധ്വനി തമ്മില്‍ വലിയ സമാനതയുണ്ട്.

Thursday, July 22, 2010

സംഘടനാ സംവിധാനങ്ങളും അവയുടെ പരിമിതികളും

നമ്മള്‍ മലയാളികള്‍ സംഘടനയുടെ ബലത്തില്‍ വിശ്വസിക്കുന്നവരാണ്. സംഘടന സംവിധാനങ്ങളുടെ അഭാവം ചൂഷണത്തിനുള്ള വാതിലുകള്‍ തുറക്കുന്നു എന്ന് നമ്മളില്‍ ഭൂരിഭാഗവും വിശ്വസിക്കുന്നു. പക്ഷേ, സംഘടന സംവിധാനങ്ങളിലൂടെ ഉണ്ടാകുന്ന തീരുമാനങ്ങളും സമ്പ്രദായങ്ങളും എപ്പോഴും എല്ലാവര്ക്കും നല്ലതാണോ? - ഈ ചോദ്യം പരിശോധിക്കുകയാണ് ഈ ലേഖനത്തില്‍.

ഒരു ഉദാഹരണത്തില്‍ തുടങ്ങാം: അടുത്തിടെ എസ് എഫ് ഐ എന്ന വിദ്യാര്‍ഥി രാഷ്ട്രീയ സംഘടന തെക്കന്‍ കേരളത്തിലെ ഒരു കലാലയത്തില്‍ ഒരു അനൌപചാരിക ഡ്രസ്സ്‌ കോഡ് നടപ്പിലാക്കിയതായി കാണുന്നു - പെണ്‍കുട്ടികള്‍ ജീന്‍സ്‌ ധരിക്കുന്നതിനെതിരായിരുന്നു ആ ഡ്രസ്സ്‌ കോഡ്. ഇത് പലര്‍ക്കും അസുഖകരമായിരുന്നിരിക്കണം. അതെ സമയം തന്നെ ഇതേ സംഘടന ഉള്ളത് റാഗ്ഗിംഗ് പോലെയുള്ള കാര്യങ്ങള്‍ തടയുന്നതിന് വളരെ ഫലപ്രദം ആണ് താനും. ഈ ഉദാഹരണത്തില്‍ ഒരു സംഘടന സമൂഹനന്മാക്കായി നിലകൊള്ളുന്നതിനോപ്പം ചിലരുടെ വസ്ത്രധാരണ സ്വാതന്ത്ര്യം ഹനിക്കുന്നു.

മറ്റൊരു ഉദാഹരണം കൂടി പരിശോധിക്കാം - ഒരു പ്രദേശത്തെ ജനങ്ങള്‍ ഒരു റസിടെന്റ്റ്‌ അസോസിയേഷന്‍ രൂപവല്‍ക്കരിച്ചു എന്നിരിക്കട്ടെ. അവര്‍ ചവര്‍ നിക്ഷേപിക്കാനും അത് പ്രോസ്സസ് ചെയ്യാനും ഒരു പ്ലാനറ്റ്‌ സ്ഥാപിക്കുന്നു എന്ന് കരുതുക. അത് പൊതുവില്‍ സ്ഥലവാസികള്‍ക്ക് നല്ലതാണ്. പക്ഷേ, ആ പ്ലാനറ്റ്‌ സ്ഥാപിക്കാനുദ്ദേശിക്കുന്ന സ്ഥലത്തിനടുത്ത് താമസിക്കുന്നവര്‍ കൂടുതലായി ദുര്‍ഗന്ധം സഹിക്കേണ്ടി വന്നേക്കാം. അങ്ങനെ ആ ന്യൂനപക്ഷത്തിനു അത് സ്വീകാര്യമായ സംവിധാനം ആയിരിക്കണം എന്നില്ല.

ചില സംഘടനകള്‍ അവയുടെ നടത്തിപ്പിലെ പാകപ്പിഴകള്‍ കാരണം തന്നെ പ്രശ്നക്കാരാകുന്നു. ഉത്തമ ഉദാഹരണങ്ങള്‍ പാര്‍ട്ടിയിലെ പ്രബലരുടെ ഇഷ്ടങ്ങള്‍ക്ക് വളരെയധികം മുന്‍തൂക്കം നല്‍കുന്ന രാഷ്ട്രീയ സംഘടനകള്‍ തന്നെയാണ്. പക്ഷെ, ശാസ്ത്രീയ തീരുമാനങ്ങളിലും സംഘടന ജനാധിപത്യത്തിലും വിശ്വസിച്ചു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന സംഘടനകള്‍ ഉണ്ടാകാം - അവയും എല്ലാവര്ക്കും നല്ലതാവണം എന്നില്ല.
  • സംഘടന ഇല്ലായ്മ: ഇത് ഒരു എക്സ്ട്രീം ആണ്. സംഘടനയില്ലെന്കില്‍ ചൂഷണം ഉണ്ടാകും എന്നത് നമ്മളോട് ആരും പറഞ്ഞു തരേണ്ടതില്ല. സംഘടനയുടെ അഭാവം സമൂഹ നന്മയും സൃഷ്ടിക്കണം എന്നില്ല. നമ്മുടെ ഉദാഹരണത്തില്‍, സംഘടന ഇല്ലെങ്കില്‍ ഒരു ചവര്‍ സംസ്കരണ പ്ലാനറ്റ്‌ നിര്‍മിക്കുന്നതിനു പകരം എല്ലാവരും സ്വന്തം ഇഷ്ടാനുസരണം മാലിന്യം തങ്ങളുടെ വീടിനു പുറത്തുള്ള പരിസരത്ത് നിക്ഷേപിച്ചെന്നു വരാം.
  • പൂര്‍ണമായി സംഘടന നിയന്ത്രിതമായ സംവിധാനം: ഈ സംവിധാനത്തില്‍ ഉള്ള പ്രശ്നങ്ങളാണ് നമ്മള്‍ ഇപ്പോള്‍ പരിശോധിക്കുന്നത്. നമ്മുടെ ഉദാഹരണത്തില്‍, ശാസ്ത്രീയമായ മാലിന്യ സംസ്കരണം നിമിത്തം ഒന്ന് രേണ്ട് പേര്‍ക്ക് കടുത്ത ദുര്‍ഗന്ധം സഹിക്കേണ്ടിവന്നേക്കാം. അതുകൊണ്ട് സമൂഹ നന്മ ഇപ്പോഴും എല്ലാവരുടെയും നന്മ ആയിരിക്കണം എന്നില്ല.
ഇങ്ങനെയുള്ള രണ്ടു സംവിധാനങ്ങളിലും പ്രശ്നങ്ങള്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ നമ്മള്‍ എന്ത് ചെയ്യണം. ഒരു സംഘടന നിലനില്‍ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ, ചില ന്യൂനപക്ഷങ്ങള്‍ക്ക് അവരുടെ സ്വാതന്ത്ര്യം വേണം എന്നുണ്ടെങ്കില്‍ അതിനനുവദിക്കുന്നതാണ് ഉത്തമം. സംഘടനയില്‍ ചേരാത്തവരെ നമ്മള്‍ മൂരാച്ചികള്‍ എന്ന് വിളിക്കേണ്ടതുണ്ടോ? അതെ സമയം സംഘടനയില്‍ ചേരാതെ അനവധി ആളുകള്‍ മാറിനില്‍ക്കുന്നുന്ടെന്കില്‍ അത് സംഘടനയുടെ പ്രവര്‍ത്തനത്തെ ബാധിക്കില്ലേ? ഇങ്ങനെ അനവധി ചോദ്യങ്ങള്‍ ഉയരുന്നു. ഇങ്ങനെയുള്ള ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് ഉത്തരമുണ്ടാവണമെന്നുമില്ല. പൊതുവില്‍ സംഘടന സംവിധാനത്തിനുള്ള ചില പരിമിതികള്‍ മനസ്സിലാക്കാനും മികവുറ്റ സംഘടന സംവിധാനങ്ങള്‍ സൃഷ്ടിക്കാനും ഉപകരപ്രദമായേക്കാവുന്ന ചില നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ ചുവടെ ചേര്‍ക്കുന്നു.

  • സംഘടനയിലെ ശക്തര്‍: ഒരു സംഘടനയില്‍ ഉള്പ്പെട്ടിട്ടുള്ളവര്‍ക്ക് എല്ലാവര്ക്കും ഒരേ അഭിപ്രായം ഉണ്ടാവുക എന്നത് വളരെ അപൂര്‍വം അവസരങ്ങളില്‍ മാത്രം ആയിരിക്കാം. അങ്ങനെ അല്ലാതെയുള്ള അവസരങ്ങളില്‍ ഒരു സംഘടനയുടെ അഭിപ്രായം എന്ന രീതിയില്‍ പുറത്തു വരുന്നത് ഒരുപക്ഷെ അതിലെ ശക്തരുടെ അഭിപ്രായം മാത്രം ആയിരിക്കാം. അത്തരം അഭിപ്രായങ്ങള്‍ സ്ഥാപിത താല്‍പര്യങ്ങളില്‍ ഊന്നിയവ ആകാനും പൊതുവില്‍ ഗുണകരമല്ലാത്തതാകാനും സാധ്യതയുണ്ട്. അങ്ങനെ വരുമ്പോള്‍ അത് സംഘടനയുടെ കെട്ടുറപ്പിനെ തന്നെ ബാധിച്ചേക്കാം.
  • സംഘടന ജനാധിപത്യം: ഓരോ പ്രധാന കാര്യത്തിലും തീരുമാനമെടുക്കുമ്പോള്‍ ആരോഗ്യകരമായ ചര്‍ച്ചകളും അവയില്‍ അംഗങ്ങള്‍ക്ക് വിയോജിപ്പുകള്‍ പ്രകടിപ്പിക്കാനുള്ള സംവിധാനവും ഉണ്ടാവേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. "തീരുമാനം എടുക്കാന്‍ സോണിയ ഗാന്ധിയെ ചുമതലപ്പെടുത്തി" എന്നൊക്കെ ഒരു പാര്‍ട്ടി പറയുമ്പോള്‍ ആ സംഘടനയിലെ ദൌര്‍ബല്യമല്ലേ അത് വെളിവാക്കുന്നതെന്ന് ഒരാള്‍ ചിന്തിച്ചാല്‍ അതിനെ ആര്‍ക്കെങ്കിലും കുറ്റം പറയാന്‍ സാധിക്കുമോ. മാത്രമല്ല, എസ് എഫ് ഐ പോലെയൊരു സംഘടന ജനാധിപത്യ രീതിയില്‍ ഒരു തീരുമാനം എടുത്താല്‍ "ജീന്‍സ്‌ ധരിക്കരുത്" എന്നിങ്ങനെയുള്ള തരം നിലപാടുകള്‍ ഒഴിവാക്കാമായിരുന്നു എന്നും ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.
  • "മൂരാച്ചികളോടുള്ള" പെരുമാറ്റം: കേരളത്തിലെ പല സംഘടന സംവിധാനങ്ങളുടെയും ഒരു പ്രശ്നമാണിത്. ഒരു രസിടെന്റ്സ്‌ അസോസിയേഷന്‍ തുടങ്ങുന്നു എന്നിരിക്കട്ടെ. ഒരാള്‍ അതില്‍ ചേരുന്നില്ല എന്ന് തീരുമാനിക്കുകയാണെങ്കില്‍ അയാളെ ഒറ്റപ്പെടുത്തുന്ന പ്രവണതയുണ്ട് (മൂരാച്ചി എന്നാ വാക്കിന്റെ അര്‍ത്ഥം എനിക്ക് അത്ര നിശ്ചയമില്ല - പക്ഷെ, ആ വാക്കാണ്‌ അങ്ങനെയുള്ളവരെ വിശേഷിപ്പിക്കാന്‍ ഉപയോഗിച്ച് വരുന്നത്), നമ്മുടെ നാട്ടില്‍. ആ സംഘടനയില്‍ ചേരാന്‍ തല്പര്യമില്ലാത്തവരെ അതില്‍ ചേരുന്നതില്‍ ഉള്ള ഗുണങ്ങള്‍ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കുകയും എന്നിട്ടും വഴങ്ങുന്നില്ലെന്കില്‍ നിര്‍ബന്ധിക്കാതിരിക്കുകയും ആണ് ബുദ്ധി എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഒറ്റപ്പെടുത്തല്‍ ഒരിക്കലും ശരിയായ നടപടിയല്ല. സംഘടന എന്ന് പറയുന്നത് തന്നെ സ്വമേധയാ ചേരുന്ന ഒരു സംവിധാനം എന്നാണല്ലോ അര്‍ത്ഥം. വ്യക്തികളുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ മാനിക്കുക.
  • സംഘടനകളും തീവ്ര നിലപാടുകളും: തീവ്ര നിലപാടുകള്‍, പ്രത്യേകിച്ചും അത് സംഘടനക്ക് ഉള്ളിലുള്ളവരുടെയോ പുറത്തുള്ളവരുടെയോ സ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഹനിക്കുന്നതാണ് എങ്കില്‍ - അത് അത്യന്തം ആലോചിച്ചു വേണം. സര്‍ക്കാരിനെ നമുക്ക് ഒരു തരത്തില്‍ ഒരു സംഘടന ആയി കാണാം. എപ്പോഴാണ് സര്‍ക്കാര്‍ പൊതുസ്ഥലത്തെ സിഗരറ്റ് വലി നിരോധിക്കേണ്ടത്? അത് അനവധി ആളുകളുടെ (വലിക്കാത്തവരുടെയും) ആരോഗ്യത്തെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കുന്നു എന്ന് വരുമ്പോള്‍ മാത്രമാണ് അത് ചെയ്യേണ്ടത് എന്നാണു എന്റെ പക്ഷം. ഹന്സ് എന്ന പോലെയുള്ള പുകയില ഉലപ്പന്നങ്ങള്‍ ഉപയോഗിക്കുന്നവര്‍ അല്ലാതെയുള്ളവരുടെ ആരോഗ്യത്തെ ബാധിക്കാത്ത സംഗതികള്‍ ആയതിനാല്‍ നിരോധിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല എന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നതും അത് കൊണ്ട് തന്നെ. കര്‍ണാടകത്തില്‍ ആളുകള്‍ ബീഫ്‌ തിന്നുന്നതിലും തെറ്റൊന്നുമില്ല - അത് നിരോധിക്കുന്നത് വ്യക്തിസ്വാതന്ത്ര്യത്തെ ഹനിക്കല്‍ ആണ്.
  • പൊതു പ്രശ്നങ്ങളും സംഘടനകളും (വേണ്ട മേഘലകളില്‍ സംഘടനാ പ്രവര്‍ത്തനം ഉണ്ടാവുന്നുണ്ടോ?): ഒരു പോതുപ്രശ്നം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതില്‍ സംഘടനയുടെ പങ്കു വളരെ വലുതാണ്‌. ഒരു ഗ്രാമത്തില്‍ ഒരു വിദ്യാലയം ഇല്ലെന്നു കരുതുക. ഓരോരുത്തരും അത് അവരുടെ വ്യക്തിപരമായ പ്രശ്നം ആയി കാണുകയാണെങ്കില്‍ അവരെല്ലാവരും കുട്ടികളെ ദൂരത്തുള്ള വിദ്യാലയത്തിലേക്ക് അയക്കുമായിരിക്കും (ഇത് തികച്ചും ഒരു സ്വകാര്യ പരിഹാരം ആണ്); അതിനു ചെലവ് കൂടുതല്‍ ആണ്, കുട്ടികള്‍ കൂടുതല്‍ ദൂരം സഞ്ചരിക്കേണ്ടി വരികയും ചെയ്യും. അതുകൊണ്ടുതന്നെ അത് കാര്യക്ഷമം അല്ല. ഒരു സംഘടന സംവിധാനത്തിന് കൂടുതല്‍ ആളുകളുടെ പങ്കാളിത്തം ഉള്ളതുകൊണ്ട് ഒരു വിദ്യാലയം ആ ഗ്രാമത്തില്‍ തന്നെ കൊണ്ടുവരാന്‍ സാധിച്ചേക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒരുമിച്ചു ദൂരെയുള്ള വിദ്യാലയത്തിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യാന്‍ ഒരു സംവിധാനമെന്കിലും കുറഞ്ഞ പക്ഷം നടപ്പിലാക്കാന്‍ സാധിക്കും. പറഞ്ഞു വരുന്നത്, പൊതു പ്രശ്നങ്ങള്‍ക്ക് പരിഹാരം കണ്ടെത്താന്‍ സംഘടന സംവിധാനങ്ങള്‍ മുന്കൈയ്യേടുക്കേണ്ടത് അനിവാര്യം ആണ് എന്നാണു. അതിനു ആളുകള്‍ തയ്യാറാവണം എന്നതും പ്രധാനമാണ്. മാത്രവുമല്ല, ഒരു പോതുപ്രശ്നതിനു പലരും സ്വകാര്യ പരിഹാരങ്ങള്‍ ആണ് കണ്ടെത്താന്‍ മുതിരുന്നതെന്കില്‍, ഒരു പൊതു പരിഹാരം കൂടുതല്‍ ദുഷ്കരമാവുകയും ചെയ്യും. "ഒരു പോതുപരിഹാരം അധികൃതര്‍ സൃഷ്ടിച്ചിരുന്നു എങ്കില്‍ ഈ സ്വകാര്യ പരിഹാരം വേണ്ടിവരില്ലായിരുന്നു" എന്ന് പറയുന്നത് ഒരു പോതുപരിഹാരത്തിന് ആക്കം കൂട്ടുന്നില്ല - അതുകൊണ്ട് തന്നെ, അത് തന്നെയാണ് പ്രശ്നവും.
സംഘടനകള്‍ തികച്ചും ആവശ്യമാണെന്നും സ്വകാര്യ പരിഹാരങ്ങളെക്കാള്‍ കൂട്ടയ്മയിലൂടെയുണ്ടാകുന്ന പരിഹാരങ്ങള്‍ ആണ് നല്ലതെന്നും വിശ്വസിക്കുന്ന ഒരാളാണ് ഞാന്‍. പക്ഷെ, സംഘടനയില്‍ വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും അവയുടെ പരിമിതികളെക്കുറിച്ച് ധാരണ ഉണ്ടായിരിക്കുന്നത് സംഘടനയിലുള്ളവര്‍ക്കും അല്ലാത്തവര്‍ക്കും തീര്‍ച്ചയായും ഉപയോഗപ്രദം ആയിരിക്കേണ്ടതാണ്.

ഈ പോസ്റ്റ്‌ എഫ് ഇ സി എന്ന ഇന്റര്‍നെറ്റ്‌ ചര്‍ച്ചാവേദിയില്‍ ഉണ്ടായ ഒരു സുദീര്‍ഘ ചര്‍ച്ചയില്‍ നിന്നും ഉടലെടുത്തതാണ്. ഈ ലേഖനത്തിലെ പല ആശയങ്ങളും ആ ചര്‍ച്ചയില്‍ പങ്കെടുത്ത അംഗങ്ങളുടെ പോസ്റ്റുകളില്‍ നിന്നും കടം എടുത്തവ ആണ്. (ശാന്തകുമാര്‍, ആര്‍ വി ജി, സാജന്‍, അമ്പാടി, രാംകുമാര്‍, ചേക്കുട്ടി എന്നിവരുടെ അഭിപ്രായങ്ങള്‍ ആണ് ഈ പോസ്റ്റില്‍ കൂടുതലായും പ്രതിഫലിക്കുന്നത് എന്ന് വീണ്ടും വായിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു.)